Το ιστολόγιο του/της zyrinis

Πριν από εξήνταπέντε περίπου χρόνια. Θα ήμουν πέντε έως έξι χρονών. Είχαμε ταξιδέψει με το "Αγγέλικα". Ξύλινο. Σαν τεράστιο καϊκι. Η μαμά μου, η γιαγιά μου, οι θείες μου. Ανθρώπινα σώματα χυμένα στο κατάστρωμα. Ίσως ο πρώτος μου πλους. Δεν θυμάμαι τα συναισθήματά μου αλλά υποθέτω πως θα υπερείχε ο φόβος.

  Διαβάστε περισσότερα

Και τώρα ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας, άκου:

  Διαβάστε περισσότερα

Συχνά, αλλά όχι τόσο όσο θα 'θελα και θα μπορούσα, βρίσκομαι ανάμεσα σε οργισμένα πρόσωπα, κάτω από κόκκινες σημαίες με τους ένστολους της εξουσίας απέναντι. Σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τρέξω όσο τα παιδιά με το κόκκινο μαντήλι στο πρόσωπο. Σκέφτομαι το γκλομπ του μπάτσου αλλά και την αγαπημένη μου φωτογραφική που θα την κάνει θρύψαλα μέσα  στη λύσσα του. Σκέφτομαι ακόμη και τον οργισμένο νεαρό, με το κόκκινο μαντήλι στο πρόσωπο και την μολώτοφ στο χέρι που δεν με γνωρίζει. Και πάνω στην ορμή του δεν θα καταλάβει με ποιανού το μέρος είμαι. Αυτό σημαίνει πως "έφαγα τα ψωμιά μου". Διαβάστε περισσότερα