Μπροστά μας η χωμάτινη πλατεία του Λέμπο πλημμυρισμένη στα αίματα. Μετρώ συνολικά δεκαπέντε σφαγμένα βουβάλια, ζωοθυσία για τον νεκρό. Όταν πεθαίνει, που λες, ένας Τοράτζα δεν πεθαίνει τελείως αλλά περίπου. Θα παραμείνει για μήνες ή και χρόνια «κατάκοιτος» στο σπίτι, παρέα με τους ζωντανούς, μέχρι να μαζευτούν τα απαιτούμενα για την κηδεία. Μόνο αφού σφαχτούν τα βουβάλια στ’ όνομά του, θα μπορέσει επιτέλους να ταφεί και να πάρει την άγουσα για την Πούγια, τον Παράδεισο των Τοράτζα. Διαβάστε περισσότερα