H λέαινα εμφανίστηκε ξαφνικά από τα δεξιά μας. Αγέρωχη, μ' ένα υπερήφανο αρχοντικό βάδισμα. Ένα ζώο που αποκλείεται να έχει νοιώσει ποτέ το αίσθημα του φόβου. Κάνε όπισθεν όσο μπορείς πιο αργά, μουρμουρίζω στη Δουλτσινέα μου. Αυτή η πόρτα του τζιπ μ' εμποδίζει, θέλω να βγω αλλά... θέλω και να ζήσω. Κι όταν η αρχόντισσα της σαβάνας καταδέχτηκε επιτέλους να στρέψει το βλέμμα της πάνω μου, κατέβασα κι εγώ τη μηχανή και κοιταχτήκαμε κατάματα. Κάτι σαν αναμέτρηση.
Διαβάστε περισσότερα