ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ Τ΄ΟΥΡΑΝΟΥ

Front Picture: 

Με τα θρησκευτικά ως γνωστόν ποτέ δεν τα πήγα καλά, πλην όμως πάντα θα παθαίνω την πλάκα μου με κείνους τους προφητηλίες πάνω στα κορφοβούνια. Ορισμένα ξωκλήσια αποτελούν αισθητικό θρίαμβο. Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων!

Του Κώστα Ζυρίνη

Δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος αρ. 3 / 28.04.2000 

Οι στυλίτες σκαρφάλωναν άπαξ σ' έναν στύλο, σαν κι αυτούς του Ολυμπίου Διός υποθέτω, και ασκήτευαν εκεί πάνω πόρρωθεν της ανθρώπινης ρυπαρότητας και των σαρκικών επιθυμιών.

Και δεν μπορεί παρά ν' αναρωτηθεί κανείς σχετικά με το πώς και πού... σε ό,τι αφορά τις βιολογικές τους ανάγκες, δηλαδή.

Μυστήρια πράγματα! Τέλος πάντων.

Εκείνο που έχει σημασία είναι το ό,τι, εκεί ψηλά, στο μέτρο της αυτοαπομόνωσης και της αυτοσυγκέντρωσής τους "ερχόντουσαν σ' επαφή με το Θείο" (το θήτα κεφαλαίο). Έβγαιναν από τα ρούχα τους. Εξαϋλωνόντουσαν. Λυτρωνόντουσαν από το υλικό τους περίβλημα. Θαύμα! Θαύμα!

Εγώ πάντως παθαίνω την πλάκα μου με κείνους τους προφητηλίες πάνω στα κορφοβούνια!

Οι σαντού, ζώντες άγιοι της ινδουιστικής λατρείας, δεν έχουν σταθερό επιτήδευμα. Άλλος αυτό κι άλλος εκείνο προκειμένου να επιβάλλουν το άγιο πνεύμα τους πάνω στις ιδιότητες της αμαρτωλής τους σάρκας.

Είδα σαντού με μαλλιά μήκους ένα κι εβδομήντα (παιδιόθεν άλουστα) οι οποίοι τρεφόντουσαν μόνο με γάλα και ακρίδες.

Είδα (ιδίοις όμμασι) σαντού να σηκώνει πεντόκιλη κοτρώνα με τη δύναμη της πνευματικά ελεγχόμενης στύσης του.

Χρειάστηκε, βέβαια, ν'αφήσω τον όβολό μου γι αυτό το ανεπανάληπτο σόου.

Είδα σαντού αλειμμένο με μέλι, ακίνητο επί ώρες στην ίδια στάση ούτως ώστε να μαζεύονται τα έντομα πάνω του για να τον κάνουν να υποφέρει κι αυτός με τη δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης να υπερβαίνει κάθε σωματική οδύνη. Καλά, ε! (Δυστυχώς, φακίρηδες δεν είδα).

Ωστόσο, επιμένω: κατ' εμέ ορισμένα ξωκλήσια αποτελούν αισθητικό θρίαμβο. Πνευματικό άθλο απλών ανθρώπων που δεν τέλειωσαν ευδοκίμως κάποια ανωτέρα Σχολή Καλών Τεχνών.

Οι δερβίσηδες, μαστουρωμένοι ή όχι το αγνοώ (αλλά πάντως δεν έχει και τόση σημασία), "εξαϋλωνόντουσαν" σε τέτοιο βαθμό μέσα από τους αμανέδες και τους χορούς τους ώστε να φτάνουν σε σημείο να αυτοτραυματίζονται επί μακρόν με τα σπαθιά τους και να μη χαμπαριάζουν από πόνους και άλλα τέτοια λαϊκά.

Έχτιζαν όμως μοναστήρια πάνω στα κάθετα κοτρώνια των Μετεώρων όπως οι «δικοί μας» μοναχοί; Δεν έχτιζαν. Πώς να χτίσουν χωρίς σωματικές δυνάμεις! Μπορεί να μην ξέρω και πολλά για τους βίους των «δικών μας» αγίων, ξέρω όμως πως, στην προσπάθειά του να συναντήσει το θεό ο (λιγότερο ή περισσότερο άγιος) «δικός μας» μοναχός, έφτιαξε εκπληκτικά μέσα στην απλότητά τους δομικά κομψοτεχνήματα.

Και δεν μιλώ για τις πόλεις. Στις πόλεις οι ναοί έχουν το χαρακτήρα της μαζικής λατρείας. Δίπλα στη ενατένιση και την πνευματική επικοινωνία με το υπερβατικό παίζει και το κοιτάχτε με. Κυκλοφορεί και το χρήμα (για ιερούς σκοπούς).

Παίζουν και οι φιλοδοξίες των "καινοτόμων" τεκτόνων και αρχιτεκτόνων που κάνουν τους σύγχρονους ναούς να μοιάζουν με διαστημικά οχήματα από ταινίες του Λούκατς.

Δεν λέω όχι. Ποσώς μ' ενδιαφέρει. Εκείνο που μ' ενδιαφέρει είναι να περιδιαβαίνω, και να σκαρφαλώνω ενίοτε, σ' εκείνα τα μοναχικά ναϊδια που, ακριβώς χάρη στην απλότητά τους, σε κάνουν να νοιώθεις κάπως γαλήνιος. Κάπως αποκαθαρμένος. Και, πάντως, γήινος.

Αμήν!

Για περισσότερες φωτογραφίες:

Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν