ΙΣΛΑΝΔΙΑ 3 - ΜΥΒΑΤΝ, ΠΥΡ ΚΑΙ ΥΔΩΡ

Front Picture: 

Και να που έφτασε η ώρα της αδιαφιλονίκητης σταρ του ισλανδικού βορρά. Με έδρα το Μύβατν, κρατήρες, πεδία λάβας, πολύχρωμοι λόφοι, κοχλάζοντες ατμοπήδακες και αφηνιασμένοι καταρράκτες, όλη η Ισλανδία της φωτιάς και του νερού σε ακτίνα λίγων δεκάδων χιλιομετρων!

 

Κείμενο: Ισαβέλλα Μπερτράν

Φωτό: Κώστας Ζυρίνης


Το ταξίδι στην Ισλανδία πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2009

Προηγούνται:

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 2 - ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

 

Μύβατν
Ένα πλήρες διήμερο είναι το απόλυτο μίνιμουμ που χρειάζεται κανείς για να δει στοιχειωδώς όσα έχει να προσφέρει η περιοχή του Μύβατν χωρίς να τρέχει σαν παλαβός από το ένα αξιοθέατο στο άλλο. Και καθώς με τα χρόνια και τα κάμποσα ταξίδια έχω αναπτύξει σαφώς πιο ήπιους ρυθμούς σε σχέση με τον παλαιότερο φρενήρη εαυτό μου, γι αυτό και φρόντισα να προβλέψω όχι δύο, αλλά τρεις διανυκτερεύσεις σε μια φάρμα στα περίχωρα.

 

Γιατί να τρέχουμε; Στο κάτω κάτω, ταξίδι δεν είναι μόνο η περιήγηση και η συλλογή εικόνων. Ταξίδι είναι κι ο χρόνος της περισυλλογής και της αφομοίωσης. Του ρεμβασμού και της χαλάρωσης. Των σημειώσεων και της οργανωτικής ανασυγκρότησης. Ακόμα και ο χρόνος της … μπουγάδας. Ε ναι, όταν ταξιδεύεις ένα μήνα, πρέπει και να πλένεις κάπου κάπου. Κι όχι μόνο να πλένεις, αλλά και να προλαβαίνουν τα ρούχα να στεγνώσουν σε ισλανδικές καιρικές συνθήκες!

Καθ’ οδόν για τη Μύβατν από το Akureyri τα ωραία αρχίζουν μόλις καμιά σαρανταπενταριά χιλιόμετρα πιο πέρα.

 

Οι καταρράκτες Godafoss δεν κατέχουν κανένα εντυπωσιακό ρεκόρ πλάτους, ύψους ή όγκου νερού. Μα η ομορφιά δεν έχει σχέση με τα μεγέθη και τις επιδόσεις. Η ομορφιά έχει να κάνει με την αρμονία. Και για όποιον αμφιβάλει, ιδού και η απόδειξη.

Η φάρμα Stong μας περιμένει, περιτριγυρισμένη ανθισμένα λιβάδια, μερικά μόλις χιλιόμετρα απόσταση από τη δυτική όχθη της λίμνης. Η πρόθυμη ιδιοκτήτρια μας δείχνει τα κατατόπια. Πού θα κοιμηθούμε, πού θα μαγειρέψουμε, πού μπορούμε να πλύνουμε και ν’ απλώσουμε (το πρόγραμμα περιλαμβάνει και μπουγάδα, ας μην το ξεχνάμε!). Για την ώρα όμως έχουμε άλλα σχέδια, λιγότερο νοικοκυρίστικα και περισσότερο περιηγητικά, γι αυτό και μετά από την ξενάγηση της ευγενικής κυρίας αναχωρούμε πάραυτα με πρώτο στόχο - τι άλλο; - τη λίμνη.

Τριάντα έξι χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένου δρόμου κάνουν τον γύρο της λίμνης Μύβατν, μια απόσταση που θα χρειαστούμε περισσότερο από … τέσσερις ώρες, για να διατρέξουμε. Ε, ναι!

 

Πώς να προσπεράσεις στα γρήγορα τόσες ομορφιές όταν κάθε στροφή σε προσκαλεί για στάση; Γίνεται; Δεν γίνεται! Εξάλλου το είπαμε ήδη: δεν βιαζόμαστε.

 

Στάση λοιπόν για να περπατήσουμε το μονοπάτι γύρω από τους ψευδοκρατήρες στο Skutustadagigar.

 

Στάση για να κολατσίσουμε στο γρασίδι.

 

Στάση για να ρεμβάσουμε.

 

Στάση για να πάρουμε έναν υπνάκο στον ήλιο.

 

Στάση για να θαυμάσουμε την αισθητική αρμονία της λιτής ισλανδικής αρχιτεκτονικής με τη γαλήνη του τοπίου. Αλήθεια, θυμάστε "το σπιτάκι στο λιβάδι" στο Korpudalur στα Δυτικά Φιορδ; Να λοιπόν και το ομόλογό του "το σπιτάκι στη λίμνη", εδώ στη Μύβατν.


Είναι πια προχωρημένο απόγευμα όταν αποφασίζουμε ότι μια τόσο χαλαρή μέρα οφείλει να κλείσει ακόμα πιο ... χαλαρά.

 

Και πού αλλού αν όχι απολαμβάνοντας ένα ζεστό μπάνιο στα γαλακτώδη γαλάζια νερά του Myvatn Nature Baths, τη σεμνή απάντηση του ισλανδικού βορρά στο παγκοσμίου πια φήμης αλλά και κοσμοπλημμυρισμένου Blue Lagoon του Ρέικιαβικ. Να λοιπόν μια πιο μινιμαλιστική εκδοχή του, μείον τους τουρίστες.


Κοχλάζουσα Γη
Όσο απολαυστική κι αν ήταν η περιγραφείσα βόλτα της πρώτης μέρας στο Μύβατν, δεν ήταν παρά μια απλή εισαγωγή, κάτι σαν προθέρμανση (κυριολεκτικά) στην κοχλάζουσα γη της βόρειας Ισλανδίας.

Η Ισλανδία ως γνωστόν είναι συνώνυμη με την γεωθερμία. Το 40% της ενέργειας που καταναλώνεται στη χώρα είναι γεωθερμικής προέλευσης, ενώ η θέρμανση στο 85% των σπιτιών και σε όλα σχεδόν τα δημόσια κτίρια είναι γεωθερμική.

 

Για να μην μιλήσουμε για τα θερμοκήπια, ή ακόμα και για ορισμένες πλατείες και πεζοδρόμια των πόλεων που κι αυτά θερμαίνονται με τον ίδιο τρόπο. Θερμές - ακόμα και καυτές - πηγές, γκέιζερ, ατμοπήδακες, αναβράζουσες λιμνούλες, θειούχες ατμίδες, όλα αυτά συνοδευόμενα συχνά από την χαρακτηριστική μυρουδιά κλούβιου αυγού, συνθέτουν μερικά από τα πολλά αξιοπερίεργα και μοναδικά χαρακτηριστικά αυτού του ανάδελφου νησιού.

Τρεις λέξεις που εμφανίζονται συχνά ως συνθετικά τοπωνυμίων σηματοδοτούν την ύπαρξη γεωθερμικής δραστηριότητας σε μια περιοχή: Reyk, δηλαδή ατμίδες, Hver, ήτοι θερμή πηγή, Laugar, χλιαρό ή ζεστό μπάνιο.

 

Τα βασικά γεωθερμικά πεδία της Ισλανδίας απαντώνται σ’ ένα άξονα που ακολουθεί μια πορεία από νοτιοδυτικά προς βορειοανατολικά και αντιστοιχεί χοντρικά στο ρήγμα μεταξύ της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης πλάκας που τέμνει τη χώρα.

 

Στα νοτιοδυτικά του νησιού συναντάμε


- την χερσόνησο Reykjanes, την τοποθεσία Geysir όπου και ο πλέον γνωστός (και τουριστικός) υδατοπήδακας Stokkur,

 

- την κοιλάδα Reykholt, και το Landmanna-laugar με τα πολύχρωμα βουνά από ρυολίτη.

 

 

 

Στο κέντρο, Kjolur, Hveravellir, Kerlingarfjoll συνθέτουν το πλέον δυσπρόσιτο και γι αυτό άκρως γοητευτικό γεωθερμικό τρίπτυχο.

 

Όσο για το βορειοανατολικό τμήμα, όλη η περιοχή στα πέριξ της λίμνης Myvatnδεν είναι παρά μια τεράστια χύτρα σε μόνιμη κατάσταση βρασμού.

 

Bjarnarflag, Namaskard, Hverir, Krafla. Από πού ν’ αρχίσεις κι από πού να τελειώσεις…

Εμείς πάντως, συνεχίζοντας στην ήπια γραμμή των σταδιακών αποκαλύψεων, αποφασίζουμε να μην πέσουμε με τα μούτρα κατ ευθείαν στο ψητό αλλά να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα υπόλοιπα αξιοθέατα της περιοχής.

 

Και πιο συγκεκριμένα από μια ανάβαση στον θεαματικό κρατήρα Hverfell.

 

Ανενεργός σήμερα (γιατί αύριο ποτέ δεν ξέρεις!), ο εν λόγω κρατήρας έκανε την εκρηκτική του εμφάνιση πριν 2500 χρόνια, όταν το ηφαίστειο έσκασε γεννώντας έναν εντυπωσιακό κώνο κοντά μισό χιλιόμετρο ύψος και πάνω από ένα χιλιόμετρο διάμετρο. Ένα μισαωράκι περπάτημα από το χαραγμένο ανηφορικό μονοπάτι και νάμαστε.

Από τη δραστηριότητα του ίδιου ηφαιστείου (ή μάλλον ολόκληρου ηφαιστειακού συμπλέγματος της περιοχής) ξεπήδησε το γειτονικό πεδίο λάβας Dimmuborgir, εκεί όπου η βροχή και οι αέρηδες, με σύμμαχο το χρόνο, σμίλεψαν υπομονετικά τα μαύρα σουρεαλιστικά γλυπτά που προσφέρονται τώρα στα έκθαμβα μάτια μας.

 

Μετά από μια δίωρη χορταστική βόλτα, είναι πλέον καιρός να μεταβούμε στην κυρίως … θερμή ζώνη.

 

Προσπερνάμε με το αυτοκίνητο το εργοστάσιο επεξεργασίας διατομίτη, καβαλάμε τον αυχένα του Namaskard και, έξι μόλις χιλιόμετρα από το Μύβατν, ιδού: το άλιεν τοπίο του Hverir ξεπηδάει μπροστά μας, καπνίζον, ατμίζον, σφυρίζον και κοχλάζον, αλλά και εξόχως οσμηρό! (μποχερό θα ήταν ακριβέστερο).

Με φόντο την παστέλ πορτοκαλί πλαγιά του Namasfjall, διάτρητη κι αυτή από σποραδικές θειούχες ατμίδες που κατατρώνε και αποσυνθέτουν σιγά σιγά το χώμα της, η πεδιάδα από κάτω τελεί σε μόνιμη κατάσταση βρασμού, διάσπαρτη από φυσικά καζάνια γαλαζωπής λάσπης, που θερμαίνει ασταμάτητα η καυτερή ανάσα της Γης, βγαλμένη από τα έγκατά της – ένα χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια, η θερμοκρασία υπολογίζεται στους διακόσιους βαθμούς κελσίου.

Σαν σε μακέτα αναπαράστασης της εποχής δημιουργίας του πλανήτη μας, που φτιάχτηκε θαρρείς ειδικά σε μια βολική για τους ανθρώπους κλίμακα, περιφερόμαστε εκστατικοί ανάμεσα σε μίνι ηφαιστειακούς κώνους και καλδέρες μινιατούρες νοιώθοντας συχνά το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια μας από το μάγμα που κοχλάζει από κάτω.

 

 

Να σημειώσουμε εδώ ότι η πρόσβαση στο Hverir (όπως εξάλλου σε όλα τα φυσικά αξιοθέατα της Ισλανδίας) είναι απολύτως ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο και χωρίς μέτρα φύλαξης, με μερικές μονάχα επισημάνσεις ασφαλείας, όπως δυο-τρεις προειδοποιητικές πινακίδες και μια υποτυπώδης περίφραξη με σκοινί γύρω από ορισμένες «χύτρες» οι καυτές μπουρμπουλήθρες των οποίων ενίοτε σκάνε απρόβλεπτα μακριά με ότι αυτό συνεπάγεται σε πιθανά εγκαύματα για τους εξυπνάκηδες που θα παραβιάσουν τα όρια.

Αν στο Hverir πήραμε μια γεύση ηφαιστειακής δραστηριότητας σε (αναλογικά) ανθρώπινη κλίμακα, στην Krafla μπορούμε να δούμε τ’ αποτελέσματά της στα αληθινά συντριπτικά τους μεγέθη.

Μέχρι όπου φτάνει το μάτι, μπροστά μας εκτείνεται ένα απόλυτα μαύρο, απανθρακωμένο, καρβουνιασμένο τοπίο, σαν από πυρκαγιά που έσβησε μόλις πριν λίγο και γι αυτό ακόμα καπνίζει.

 

Μα στην πραγματικότητα, αυτοί οι «καπνοί» δεν είναι ο επίλογος μιας καταστροφής που τελείωσε, παρά το προοίμιο μιας επόμενης που μπορεί να ξεσπάσει οποτεδήποτε.

Το ηφαίστειο Krafla είναι, μαζί με τη Hekla, την Askja και το Grimsvotn, ένα από τα πιο ενεργά της Ισλανδίας αφού στους ιστορικούς χρόνους έχουν καταγραφεί πάνω από είκοσι εννιά εκρήξεις.

 

Η πιο σημαντική και παρατεταμένη ξεκίνησε στις 17 Μάη 1724 και κράτησε ούτε λίγο ούτε πολύ μια πενταετία!

 

Η λάβα που εκτοξεύτηκε μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα κάλυψε περί τα τριάντα πέντε τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ δημιουργήθηκαν ρήγματα συνολικού μήκους έντεκα χιλιομέτρων.

 

 

 

Το τελευταίο ξέσπασμα σημειώθηκε το 1984 και διήρκησε «μόνο» δεκαπέντε μέρες, ωστόσο, σύμφωνα με τα στοιχεία, η Krafla πρόλαβε να ξεράσει εκατόν δέκα εκατομμύρια κυβικά μέτρα λάβας, ποσότητα, λέει, κατά πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη παραγωγή της Αίτνα το 1983 (ενενήντα εκατομμύρια κυβικά μέτρα σε εκατόν τριάντα μέρες).

 

Οκ, το πιστεύω χωρίς δεύτερη συζήτηση, γι αυτό και δεν χρειάζεται να το επαναλάβει εδώ και τώρα για να πεισθώ, τουλάχιστον όχι όσο περπατάμε πάνω στην καρβουνιασμένη ράχη της!

Σώοι κι αβλαβείς το βράδυ στη φάρμα Στονγκ μηρυκάζουμε τις εντυπώσεις της ημέρας. Ο μπακαλιάρος ψήνεται στο φουρνάκι, η σαλάτα περιμένει έτοιμη πάνω στο τραπέζι, κι ο Κώστας έχει ανοίξει το καθιερωμένο πια μπουκάλι κόκκινο κρασί.

 

Μετά τη σημερινή περιήγηση στους δρόμους της φωτιάς, η αυριανή μέρα θα είναι αφιερωμένη στο νερό: καταρράκτες Detifoss εν όψει!

 

Detifoss 

Με τον χάρτη απλωμένο στο τραπέζι της κουζίνας, μελετάμε τη διαδρομή για το Detifoss όπου καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δυο εναλλακτικές δυνατότητες.

Αφού πρώτα προχωρήσουμε ανατολικά του Μύβατν μέσω της Ring Road, μπορούμε να πάρουμε την F862 που οδηγεί στους καταρράκτες από την δυτική όχθη του ποταμού Jokulsa, ή να στρίψουμε λίγο πιο κάτω στην F864 και να απολαύσουμε το θέαμα από την ανατολική όχθη. Εννοείται ότι οι δυο δρόμοι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους αφού τους χωρίζει το φαράγγι και γέφυρα δεν υπάρχει. Χμμμ… Και τώρα ποια διαδρομή επιλέγουμε;

Μπροστά σε τέτοια διλήμματα, μία είναι η σωστή απόφαση και εννοείται πως δεν είναι άλλη από «και τις δύο»! Στο κάτω κάτω, όλη η μέρα δική μας είναι. Άσε που εφόσον πρόκειται για δρόμους σημειωμένους στον χάρτη με την ένδειξη «F», δηλαδή χωμάτινους, σημαίνει ότι δίνεται και μία θαυμάσια ευκαιρία στο 4χ4 να βρεθεί στο στοιχείο του για μια πρόβα τζενεράλε εν όψει της μεγάλης δοκιμασία της επόμενης μέρας στο δρόμο για την Askja στην καρδιά του νησιού. Αλλά ας μην προτρέχουμε! Για την ώρα είμαστε ακόμα στο Μύβατν και πίνουμε ένα χορταστικό πρωϊνό πριν πακετάρουμε τα φρουτοψωμοσολομοτύρια μας για το μεσημεριανό κολατσιό. Έτοιμοι; Φύγαμε!

Από τα πρώτα κι όλας χιλιόμετρα γίνεται φανερό ότι η F862 είναι η χαρά της off road οδήγησης δηλαδή ένας απόλυτος εφιάλτης για κάθε «κανονικό» αυτοκίνητο. Με απλά λόγια, χωρίς 4χ4 δεν πας. Ή μάλλον δεν πήγαινες, γιατί όσα περιγράφω αφορούν την κατάσταση πραγμάτων όπως την ζήσαμε εμείς τον Αύγουστο 2009. Στο μεταξύ όμως κάπου διάβασα ότι η F862 ασφαλτοστρώθηκε προσφάτως (οπότε και έπαψε να είναι F), τουλάχιστον στο τμήμα της που οδηγεί από την Ring Road μέχρι το Dettifoss. Μην σας πάρω όμως στο λαιμό μου, αν είναι να πάτε, ελέγξετε πως έχουν τα πράγματα πριν ξεκινήσετε.

Στην «εποχή μας» πάντως, η F862 τα είχε όλα: από πέτρες, κοτρόνια και γλιστερές λάσπες, μέχρι κάτι λακκούβες να, για να κάνεις ποδόλουτρο.

 

Τι θα ’ταν όμως το ταξίδι χωρίς αυτές τις δυσκολίες; Και πώς να εκτιμήσεις πραγματικά την αξία ενός στόχου αν δεν κοπιάσεις πρώτα για να τον προσεγγίζεις παρά σου σερβίρεται έτοιμος στο πιάτο;

 

Ήδη από το σημείο στάθμευσης, ακούσαμε τη βουή του. Και πριν ακόμα μας αποκαλυφθεί μας είχε φτάσει το σπρέι. Ώσπου:

Επιτέλους νάτος! Ο μεγαλύτερος σε όγκο νερού καταρράκτης της Ευρώπης κατακρημνίζεται μπροστά μας από το ύψος των δεκαπέντε ορόφων του, σκορπώντας παντού τόνους από σταγονίδια που φτάνουν μέχρι και σε ένα χιλιόμετρο απόσταση.

Μα η ομορφιά δεν έγκειται μόνο στο υπερθέαμα του νερού, αλλά ίσως ακόμα περισσότερο στην αίσθηση απομόνωσης, αγριάδας και, πάνω απ’ όλα, του αδιατάραχτου της φύσης.

 

Οι ελάχιστοι άνθρωποι που βρίσκονται εδώ δεν είναι τίποτε παραπάνω από μικρές χρωματιστές πινελιές στο φόντο του αφρού.Κάπου στο βάθος διακρίνονται και οι επισκέπτες της ανατολικής όχθης, εκεί όπου φιλοδοξούμε να βρεθούμε κι εμείς αργότερα μέσα στη μέρα.

Για να το πράξουμε, έχουμε και πάλι δυο επιλογές: Η πρώτη έγκειται στο να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο που ήρθαμε, να βγούμε στην Ring Road, να συναντήσουμε λίγο πιο κάτω την F864 και μέσω αυτής να φτάσουμε στο πάρκινγκ της απέναντι πλευράς.

Η δεύτερη εναλλακτική προϋποθέτει να συνεχίσουμε την F862 μέχρι το τέλος της κοντά στην κοιλάδα του Asbyrgi, όπου o Jokulsa εκβάλλει από τη στενωπό του φαραγγιού και ξεθυμαίνει την ορμή του.

 

Εκεί πια υπάρχει η δυνατότητα να διασχίσουμε το ποτάμι, να συναντήσουμε την F864 που ξεκινάει την πορεία της από την άλλη όχθη, ν’ ανέβουμε παράλληλα με το ποτάμι μέχρι τους καταρράκτες, και βεβαίως από κει να συνεχίσουμε μέχρι να βγούμε στην Ring Road.

Αφού διευκρινίσω ότι η δεύτερη διαδρομή είναι σαφώς μακρύτερη και δυσκολότερη, εννοείται ότι αυτήν ακριβώς επιλέξαμε!

Στη κοιλάδα του Asbyrgi, το βουκολικό τοπίο δεν σ’ αφήνει με τίποτε να υποψιαστείς τις γεωλογικές ανακατατάξεις που προηγήθηκαν της δημιουργίας του. Και όμως, σύμφωνα με τους γεωλόγους, το κάνυον του Jokulsa δεν προήλθε από την επί αιώνες διαβρωτική δράση του ποταμού αλλά γεννήθηκε εν μία νυκτί (άντε σε μερικά
εικοσιτετράωρα) από μια κοσμογονική έκρηξη της καλδέρας του Grimsvotn που συνεχίζει και σήμερα να σιγοβράζει κάτω από τον γιγάντιο παγετώνα Vatnajokull. Ο λιωμένος πάγος στο βάθος του παγετώνα διοχετεύτηκε ορμητικά μέσα στο νεοδημιουργηθέν φαράγγι και… αυτό ήταν!

 

Μετά από μερικές ώρες φραπέδιασμα στους χωματόδρομους, πικ νικ στο χορτάρι και άπειρες στάσεις, να’ σου επιτέλους και η άλλη όψη του Dettifoss.

Στα συν της ανατολικής όχθης είναι ότι το σπρέι εδώ δεν σε πιάνει παρά ελάχιστα και, το σημαντικότερο, μπορείς να πλησιάσεις τον καταρράκτη από κοντά με σχετική ασφάλεια. Κι όταν λέμε κοντά, εννοούμε πολύ κοντά!


Από την άλλη, στα μείον αυτής της πλευράς είναι ο αριθμός των επισκεπτών που είναι σαφώς πολυπληθέστερος, βοηθούσης της ευκολότερης πρόσβασης μέσω της F864 από την Ring Road.

 

(Ήδη το 2009 μπορούσε κανείς να φτάσει εδώ και με συμβατικό αυτοκίνητο οδηγώντας πολύ προσεκτικά).

 

Καλά, όταν λέμε «πολυπληθέστερος», μην φανταστείτε δα και καμιά διαδήλωση!

 

 


Dettifoss τέλος.

 

Ώρα για επιστροφή στη φάρμα μας για ξεκούραση και ανασυγκρότηση.

 

Αύριο, για να μην ξεχνιόμαστε, ξημερώνει η μεγάλη μέρα.

 

Κι αν προβλέπεται συναρπαστική, δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου παίξε γέλασε.

 

Askja ερχόμαστε!



Για περισσότερες φωτογραφίες της Ισλανδίας: Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...

 

Το οδοιπορικό σε συνέχειες:


ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 2 - ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 3 - ΜΥΒΑΤΝ, ΠΥΡ ΚΑΙ ΥΔΩΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 4 - ΑΣΚΙΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 5 - ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ, ΤΟ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 6 - ΑΠΟ ΤΟ LAKI ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΣΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ VIK | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 7 - ΡΕΙΚΙΑΒΙΚ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΤΡΙΓΩΝΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 8 - ΧΒΕΡΑΒΕΛΙΡ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 9 - ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ, ΛΑΝΤΜΑΝΝΑΛΑΟΥΓΚΑΡ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

 


Διαβάστε επίσης ένα αυτοτελές άρθρο για τον βορρά:

ΙΣΛΑΝΔΙΑ - ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΓΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν