ΒΙΕΤΝΑΜ 4 - ΣΑΙΓΚΟΝ, Ο ΘΕΙΟΣ ΧΟ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ

Η άλλη Σαϊγκόν. Η κρυμμένη από τα βλέμματα των ξένων. Η γειτονιά των απόβλητων αγγέλων. Μπροστά στα μάτια μας τα ρημαγμένα πασσαλόπηκτα στο βρώμικο μολυβί νερό και στο βάθος, φόντο, τα τεράστια κτήρια, οι έδρες των μεγάλων ξένων εταιρειών. Μια πίκρα! Είναι προφανές ότι οι τουρίστες δεν φτάνουν ποτέ ως εδώ…

 

του Κώστα Ζυρίνη

Δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος αρ. 260/09.04.2005

 

 

Προηγούνται

ΒΙΕΤΝΑΜ 1 - ΑΝΟΙ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΑΝΤΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΒΙΕΤΝΑΜ 2 - ΜΠΕ ΝΤ' ΑΛΟΝΓΚ, ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΒΙΕΤΝΑΜ 3 - ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΒΟΡΡΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

Χο Τσι Μινχ Σίτυ, ή αλλιώς Σαϊγκόν όπως την έμαθα από τα παιδικάτα μου και θα συνεχίζω να την αποκαλώ.  Από τα ογδόντα εκατομμύρια του συνολικού πληθυσμού του Βιετνάμ, το ένα δέκατο ζει εδώ, στην πόλη της οποίας τ' όνομα έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τις πολιτικές συνειδήσεις ημών των «παλιών».

 

Ποιος και πώς να ισχυριστεί πως οι οπτικές εντυπώσεις, και από μόνες τους, δεν αποκαλύπτουν άρρητες κοινωνικές πραγματικότητες;

 

Κι όμως, το ξέρεις, δεν αρκούν. Πρέπει να ρωτήσεις, ν' ακούσεις, να κατανοήσεις. Να ρωτήσεις, όμως, πώς και ποιον; Τη "φωνή του κόμματος"; Τους απλούς και καθημερινούς;

 

Πορευόμαστε με ανάμικτα συναισθήματα. Ρωτάμε παίρνοντας το ρίσκο της στρεβλής ή της μόνοθεν πληροφόρησης. Φωτογραφίζουμε σεβόμενοι τουλάχιστον την αλήθεια της εικόνας. Κι αν το ποτήρι είναι πικρό... ας είναι. Το παραμύθιασμα μπορεί και να ηδονίζει αλλά, ποτέ δεν τελειώνει καλά. Ποτέ.

 

ΜΑΝΤΑΜ, ΜΕΣΙΕ...

 

Διά της Ισαβέλλας, ανακρίνω τον κύριο Φου, τον συμπαθέστατο ηλικιωμένο ρεσεψιονίστα που δείχνει πανευτυχής και μόνο γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να ξεσκουριάσει λιγάκι τα παρωχημένα γαλλικά του. Το Βιετνάμ, μαντάμ, μεσιέ, είχε πάντα καταχτητές. Πρώτα τους Μογγόλους, μετά τους Κινέζους, στη συνέχεια τους Γάλλους και, τελευταίους, τους Αμερικάνους, που, μέσα σε λίγα χρόνια, προκάλεσαν στη χώρα περισσότερες καταστροφές απ όλους μαζί τους προηγούμενους. Αναστενάζει.

 

Το Βιετνάμ, απρέ λα Λιμπερασιόν, συνεχίζει ο μεσιέ Φου, από το Εβδομήντα Πέντε μέχρι το Ογδόντα Έξι, ήταν μια λίγο πολύ αυτάρκης κοινωνία με σχεδόν μηδενικές εισαγωγές κι εξαγωγές. Η πολιτική του ανοίγματος στον έξω κόσμο, η "Ντόι Μόι", δηλαδή, ξεκίνησε το 'Ογδόντα Έξι, με την Κίνα και με το Λάος, αρχικά, και με τις υπόλοιπες γύρω χώρες στη συνέχεια.

 

Και με την Αμερική, μεσιέ Φου; Μπιεν συρ, μαντάμ Ιζαμπέλ, έχουμε ανάγκη από όλες τις χώρες. Τώρα που ανοίξαμε τα σύνορα περνάμε καλύτερα ε, απροπό, τα δικά μας ποσοστά ανεργίας είναι πολύ χαμηλότερα από κείνα της Αμερικής.

 

Ζυρίνης: για ρώτησέ τον, μπορεί τώρα ένας Βιετναμέζος να αποκτήσει ατομική ιδιοκτησία;

Ισαβέλλα:... Λέει πως, ναι, ουσιαστικά μπορείς να 'χεις πλέον ατομική ιδιοκτησία. Αν κάποιος έχει ένα μικρό κεφάλαιο, ας πούμε... Το θέμα, βέβαια, είναι πώς προκύπτει αυτό το μικρό κεφάλαιο;

 

Ζυρ: Μήπως αυτό σηματοδοτεί την αναγέννηση του καπιταλισμού; Ο ίδιος τι λέει;.  

Ισαβ: Τα γνωστά: ότι δηλαδή δεν έχει δημιουργηθεί φοβερή ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών και ότι ανάμεσα στο λαό δεν υπάρχουνε τάξεις. Κι επίσης υποστηρίζει ότι η ζωή στα αστικά κέντρα είναι υψηλού επιπέδου. Ότι, και καλά, όλοι οι άνθρωποι έχουνε σπίτι, το οποίο μπορούν άμα θέλουν να το νοικιάσουν σε κάποιον άλλον...

Ζυρ: Σε ποιον αφού έχουν όλοι;

 

 

ΤΑΤΟΎ

 

Αλόνζ ανφάν! Το νοικιασμένο βανάκι που οδηγά ο Μινχ μας περιμένει στην είσοδο για την πρώτη μεγάλη γύρα στη Σαϊγκόν. Ανταλλάσσουμε τα απαραίτητα χαιρωπολύ και ξαμολιόμαστε.

 

Το πρόσωπο του Μινχ έχει όλα τα βιετναμέζικα χαρακτηριστικά αλλά το βλέμμα και το υπομειδίαμά του χαρακτηρίζονται από μια τσαχπινιά δυτικής προέλευσης. Είναι δε πολύ πιο εύσωμος και πιο μυώδης απ ότι ο μέσος Βιετναμέζος.

Πρέπει να προσέχω μην και μου ξεμείνει στο Βιετνάμ καμιά από τις τρεις Χάριτες της ταξιδιωτικής μου παρέας, Ισαβέλλα, Μαρία κι Αλεξία!

 

Α, ναι, παρατήρησα και πως τα μυώδη μπράτσα του είναι γεμάτα τατουάζ. Τον ρωτάμε γιατί τα σάικλο, τα τρίτροχα ταξιποδήλατα δηλαδή, δεν μπαίνουν στο κέντρο της πόλης. Μπαίνουν, λέει, αλλά μόνο αυτά που έχουν ειδική άδεια. Και γιατί δεν έχουν όλα αυτή την ειδική άδεια;

 

Φαίνεται να ζυγιάζει τα λόγια του: Όσοι από αυτούς που αποδειγμένα συνεργάστηκαν με τους Αμερικάνους και έχουν εκτίσει την ποινή τους στα στρατόπεδα εργασίας - στα βιετναμέζικα γκούλακ, συμπληρώνει δήθεν χαριτολογώντας - μπορούν να πάρουν μια άδεια για σάικλο αλλά δεν τους επιτρέπεται να μπαίνουν στο κέντρο της πόλης, ούτε και να αποκτήσουν δική τους στέγη. Γι αυτό και τις νύχτες θα τους δείτε να κοιμόνται στα τρίκυκλά τους. Κι εγώ στην ίδια περίπου κατηγορία βρίσκομαι. Άι αμ ε βέτεραν, συμπληρώνει και ψάχνει την αντίδρασή μας μέσα στον καθρέφτη του. Παγώσαμε. Πέσαμε σε δοσίλογο. Μούγκα!

 

Σπούδασα, λέει, στις Γιουνάιτεντ Στέιτς.

 

Έγινα κυβερνήτης μαχητικών αεροσκαφών και κατατάχτηκα στη βιετναμική αεροπορία. Του Νότιου Βιετνάμ, συμπληρώνει και πάλι υπομειδιώντας.

 

Άρα, θα ψεκάσατε και σεις... πάει να πει η Αλεξία αλλά το κάνει γαργάρα.

 

 

Πλην, ο Μινχ, καταλαβαίνει.

 

Είμαι ένας καλός πολίτης, μαντμαζέλ, ξεχρέωσα.

 

Είναι δικό σας το όχημα;

 

Όχι βέβαια, ανήκει σε κάποιον του Κόμματος.

Εγώ, απλώς, τις νύχτες κοιμάμαι 'δω μέσα.

 

Δεν ξέρω γιατί μιλάει τόσο ανοιχτά.

Μήπως είναι πράκτορας του κόμματος και μας ψωνίζει;

Ε, δεν πα' να 'ναι! 

 

 

Μαρία: Πρώτα πήγαμε στο μουσείο πολέμου, το οποίο όμως δεν μας εντυπωσίασε και τόσο όσο περιμέναμε, γιατί όλα τα εκθέματα ήτανε κάπως ατάκτως ερριμμένα.

 

Η πρώτη αίθουσα πάντως εμένα μου άρεσε πααάρα πολύ!

 

Ήταν και οι φωτογραφίες των δημοσιογράφων που κάλυπταν τον πόλεμο, οι περισσότεροι εκ των οποίων σκοτώθηκαν κιόλας.

 

 

 

 

Μετά ο Μινχ μας πήγε και είδαμε τα πιο σημαντικά κτήρια της Σαϊγκόν που είναι αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής...

Αλεξία: … όπως για παράδειγμα το μουσείο Χο Τσι Μινχ, το μουσείο Καλών Τεχνών, το Οτέλ ντε Βιλ, το Δημαρχείο, δηλαδή, και το άγαλμα του θείου Χο στην πλατεία του Δημαρχείου.

 

Λίγο πιο κάτω, είδαμε και το ξενοδοχείο Κοντινένταλ, που χτίστηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα, και όπου μάλιστα γυρίστηκαν και σκηνές του "Ήσυχου Αμερικάνου"…

 

Ισαβ: … καθώς και το Ματζέστικ που είχε κτιστεί το χίλια εννιακόσια είκοσι πέντε. Μετά πήγαμε και στο Παλάτι της Επανένωσης που ήτανε προεδρικό παλάτι των Νότιων όταν έγινε η τελική έφοδος των δικών μας με τ' άρματα μάχης, στις τριάντα Απριλίου του εβδομήντα πέντε. Εκεί όμως ο Ζυρ έκανε φωτογραφική απεργία γιατί, όπως μας δήλωσε, δεν τον συγκινούν τα κυριλέ κουρεμένα γρασίδια. Αποτέλεσμα: γιοκ φωτογραφίες από το παλάτι. Άμα σας λέω ότι ο Ζυρ είναι αγύριστο κεφάλι με λέτε υπερβολική …

 

 

Η ΚΑΤΣΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΤΑΡΑΜΑΣ

 

Η πολεοδομική επέκταση είναι κάτι το ασύλληπτο. Έχει αρχίσει να στραγγαλίζει ακόμα και το διεθνές αεροδρόμιο. Κάθε φορά νομίζεις πως το μπόινγκ θα προσγειωθεί ανάμεσα στα ποδήλατα Η κυκλοφορία πεζών και οχημάτων ανεξέλεγκτη και χαοτική. Υπακούει μόνο σε ζωώδεις κανόνες ενστίκτων.. Μια κυκλοφοριακή παράνοια κατά πολύ χειρότερη από κείνη του Ανόι.

 

Ζυρ: Έχεις την αίσθηση ότι υπάρχει εγκληματικότητα;

Ισαβ: Ε... όχι. Πραγματικά σοβαρή εγκληματικότητα, θά 'λεγα όχι. Μάλλον αυτό που λέμε μικροκλοπές, πορτοφολάδες, τέτοια πράματα, που όμως δεν τα συναντήσαμε πουθενά μέχρι τώρα στο υπόλοιπο Βιετνάμ.

 

Με το που είπα πού θέλουμε να πάμε, το τσαχπίνικο χαμόγελο του Μινχ εξαφανίζεται. Εγώ του μιλάω για πολύ φτωχικές γειτονιές, για παραγκομαχαλάδες και τέτοια κι αυτός κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Εδώ, του λέω, και βάζω το δάχτυλο πάνω στο χάρτη. Ήξεις, αφίξεις η απάντησή του. Κάνει κάτι τηλεφωνήματα από το κινητό του, σε κάποιον μπος, υποθέτω. Οκέι μίστερ Κώστας, εγώ θα σας αφήσω στην αποδώ μεριά αυτής της γέφυρας και 'σεις θα συνεχίσετε με τα πόδια. Δική σας η ευθύνη. Αυτό το τελευταίο το είπε για να μας ψαρώσει αλλά δεν ξέρει πού έπεσε. Εντάξει, δικέ μου, άστο πάνω μας. Μασά η κατσίκα ταραμά!;

 

Η άλλη Σαϊγκόν. Η κρυμμένη από τα βλέμματα των ξένων. Η γειτονιά των απόβλητων αγγέλων. Σιγά μη μου ξέφευγε! Ναι, θέλει κότσια ν' αποφασίσεις να δρασκελίσεις τα όριά της. Αλλά μόνο όσο χρειάζεται για να μπεις. Μέσα, απορημένα βλέμματα με χαραγμένο το ερώτημα "τι θέλετε σεις εδώ;" Τα παιδιά δεν τρέχουν από πίσω μας ζητώντας καραμέλες ή λεφτά. Στα μάτια τους διαβάζεις κάτι σαν απορία. Και κάτι σαν φόβο. "Τι θέλετε σεις εδώ;" Είμαστε εισβολείς στη λασπωμένη καθημερινότητά τους. Στη βουρκωμένη Σάιγκον Ρίβερ! Το παραμύθι εφησυχάζει. Η πραγματικότητα ενεργοποιεί.

 

Μαρία:... προσπαθήσαμε να βρούμε το κομμάτι της Χο Τσι Μινχ Σίτι όπου ζουν οι πολύ φτωχοί γιατί αυτό το μούτρο ο Μινχ δεν ήθελε να μας φέρει. Κι έτσι ήρθαμε μόνοι μας. Και το βρήκαμε τελικά μετά από αρκετό ποδαρόδρομο. Φυσικά, είναι κατά μήκος του Σάιγκον Ρίβερ και είναι μία αθλιότητα. Κάτι πασσαλόπηκτα κτίσματα, από λαμαρίνες κυρίως. Του Ζυρίνη του αρέσει, λέει, πιο πολύ να φωτογραφίζει αυτά από το κυριλέ κουρεμένο γρασίδι. Τα βρίσκει πολύ... φωτογενή. Άκου "φωτογενή"!

 

Αλεξ: Ε, η αλήθεια είναι ότι σαν σκηνογραφία είναι κάτι το φοβερό! Μπροστά στα μάτια μας τα ρημαγμένα πασσαλόπηκτα στο βρώμικο μολυβί νερό και στο βάθος, φόντο, τα τεράστια κτήρια, οι έδρες των μεγάλων ξένων εταιρειών. Μια πίκρα!

 

Ισαβ: Πάντως, για να πούμε την αλήθεια, από τους ανθρώπους, παρ’ όλα αυτά, δεν λείπει το χαμόγελο, έτσι; Και... υποθέτω, είμαι σχεδόν βέβαιη, πως υπάρχουν πολλοί τέτοιοι παραγκο-μαχαλάδες κατά μήκος της όχθης. Κάτι σαν εκτεταμένο γκέτο. Μας κοιτάζουν απορημένοι αλλά όχι εχθρικά. Είναι προφανές ότι οι τουρίστες δεν φτάνουν ποτέ ως εδώ. Γι αυτό κι ο Μινχ μας έκανε νούμερα.

 

ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΕΞΩ

 

Στην απέναντι όχθη...

 

Ξεθεωμένοι απ το περπάτημα έχουμε πιάσει δυο παγκάκια κι έχουμε απλώσει τις αρίδες μας μέχρι ν' αναλάβουμε δυνάμεις. Πίσω μας ένας ακόμη ανδριάντας του Χο Τσι Μινχ κι ακριβώς απέναντι, πέρα, στην όχθη της απελπισίας, ο παραγκομαχαλάς που λίγο πριν μας γέμισε σκέψεις. Πικρές. Κι από πάνω του, κορωνίδα, η τεραστίων διαστάσεων φωτεινή διαφήμιση κάποιας ασιατικής μπύρας. Ο Ήλιος έχει γείρει έτσι ώστε να δραματοποιεί ακόμη περισσότερο τα διαγράμματα των πλωτών μέσων του ποταμού.

 

Εδώ και λίγη ώρα, ένας τριαντάρης, ακουμπισμένος στον κορμό του διπλανού δέντρου, μάς κοιτάζει σαν εξαϋλωμένος. Είναι φανερό ότι θέλει κουβέντα μα συστέλλεται. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με κατάλευκα μαλλιά θέλει να διανθίσει τον απογευματινό του περίπατο ξεσκουριάζοντας τα αποικιακά γαλλικά του με τέσσερις ξένους. Μπον σουάρ, μαντάμ, μεσιέ! "Μπον σουάρ"; Μα, βέβαια, ο Ήλιος του Βιετνάμ δύει κι αυτοί οι δυο το ξέρουν καλύτερα από μας. Κάθε μέρα στον ίδιο περίπατο. Μόλις απομακρύνθηκαν τα κατάλευκα μαλλιά ξεψάρωσε κι ο τριαντάρης. 

 

"Νγκουγέν", απαντά στην "πωσελένε" ερώτησή μου. "Νγκουγέν"! Άντε τώρα να θυμάσαι τέτοιο όνομα.

 

Δεν άντεξα να τον βλέπω να μας κοιτάζει τόσην ώρα εκστασιασμένος και τού 'ριξα ένα χάου αρ γιου. Αυτό ήταν! Πλησίασε, κάθισε ανακούρκουδα μπροστά μας στο παγκάκι κι άρχισαν οι ερωτήσεις.

 

Ήξερε τον Παρθενώνα, τον Αριστοτέλη, τον Δημόκριτο, τον Θεοδωράκη, ήξερε για τους Ολυμπιακούς... Μόνο για τη Δεκαεφτά Νοέμβρη δεν ήξερε ακόμα. Όλος ο κόσμος περ' απ τα σύνορα του Βιετνάμ του φαίνεται ένα ωραίο όνειρο. Τεχνικός. Υπάλληλος σε μια ιδιωτική επιχείρηση εγκατάστασης κλιματιστικών. Μισθός; Πενήντα δολάρια το μήνα. Όσος, δηλαδή, και ο μέσος μισθός του Βιετναμέζου εργαζόμενου. Σχέδια για το μέλλον; Να πάει στην Αμερική να συναντήσει τους αυτοεξόριστους γονείς του.

 

Ισαβ: Είναι γιος... Από γονείς, ας πούμε, αντι- καθεστωτικούς. Δηλαδή, ο μπαμπάς του την εποχή των Αμερικάνων στο Βιετνάμ, ήταν συνεργάτης τους.

 

Όταν έγινε η επανάσταση, το εβδομήντα πέντε, αυτός ήταν τότε έξι χρονών.

 

Ο πατέρας του έκανε τρία χρόνια στρατόπεδο επανεκπαίδευσης...

Ζυρ: Αναμόρφωσης.

Ισαβ: Έστω, αναμόρφωσης. Είπε επίσης ότι ήταν σχετικά μικρή η ποινή του γιατί ήταν χαμηλού επιπέδου συνεργάτης.

Αλεξ: Και το συγκλονιστικό που μας είπε... Ότι όταν ήταν μικρός, στο σχολείο οι δάσκαλοι έγραφαν στα τετράδιά του πως είναι γιος αντικαθεστωτικού, και ότι γι αυτό αντιμετώπιζε προβλήματα απομόνωσης από τ' άλλα παιδιά. Μεγάλωσε στιγματισμένος, μέχρι και σήμερα, και γι αυτό δεν έχει δημιουργήσει ακόμη οικογένεια.

Μαρία: Πολλοί, λέει, έφυγαν τότε από τη χώρα για να μην υποστούν κυρώσεις. Κι ο ίδιος περιμένει να ετοιμαστούν τα χαρτιά του για να πάει στην Αμερική γιατί η κατάσταση στο Βιετνάμ είναι γι αυτόν δύσκολη. Τα σπασμένα των αντικαθεστωτικών, λέει, τα πληρώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και δεν έχουν, εννοείται, το δικαίωμα ιδιοκτησίας που έχουν οι άλλοι πολίτες.

Ζυρ: Σε μας, αντίθετα, οι συνεργάτες των Γερμανών ναζί διοίκησαν τη χώρα μέχρι...

 

ΣΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ ΤΗΣ ΓΩΝΙΑΣ

 

Ισαβ: Mας έπιασε η νύχτα αλλά ήρθαμε ποδαράτοι στο κέντρο, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Λίγη κίνηση και σκοτεινά. Άνθρωποι κοιμόντουσαν στο έδαφος και μερικοί στα σάικλο... Τελικά μας έπιασε μια τροπική μπόρα και καταλήξαμε μούσκεμα σ' ένα γωνιακό εστιατόριο που είναι και μπαρ, στις παρυφές της λαϊκής αγοράς. Ωραίο. Καλή μουσική. Βρήκαμε τραπέζι στο αίθριο με θέα στο δρόμο.

Μαρία: Στο διπλανό μας τραπέζι κάθεται μόνος του ένας πολύ ωραίος άντρας μιας κάποιας ηλικίας. Συμφωνήσαμε ομόφωνα ότι έχει φάτσα συγγραφέα και γοητεία Σον Κόνερι.

Αλεξία: Ο σερβιτόρος, να πω, έχει κάτι το σουρεαλιστικό. Βιετναμεζάκος, γλυκούλης, ξανθούλης και γκέι.

 

Με τη σκέψη στο παρόχθιο παγκάκι:

Ούτε το πάθος, ούτε η οργή ξεχείλιζε απ τον Νγκουγέν. Απλώς, είχε ανάγκη να τα πει. Είχε ανάγκη να τα στείλει πιο πέρα, σε όποια ακτή κι αν τα πήγαινε το κύμα, κι ότι ήθελε ας γίνει. Ένα σημείωμα στο μπουκάλι του ναυαγού: "...Πληρώνουμε σ' όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης κι όσο ανεβαίνει η βαθμίδα, τόσο παραπάνω. Γι αυτό και τα περισσότερα παιδιά σταματάνε στο Δημοτικό. Πάντως το ποσοστό του αναλφαβητισμού είναι χαμηλό. Ναι, υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και τεχνικές σχολές..."

 

Στο μπαράκι της γωνίας.

Αλεξία: Μπα, εγώ σου λέω πως αυτός ο τύπος, ο Σόν Κόνερι, είναι βετεράνος που ήρθε στο Βιετνάμ από νοσταλγία. Μπορεί και από τύψεις για να...

Μαρία: Ναι αλλά τι ωραίος άντρας!

Αλεξία: Δε λέω, αλλά κάπως γλυκερός. Κοίτα με τρόπο πώς κοιτάζει τον σερβιτόρο...      

 

Στο παγκάκι της α-γωνίας. 

Δικαίωμα στην ασφάλιση, μίστερ, έχουν μόνο οι κομματικοί και όσοι δουλεύουν στο δημόσιο τομέα. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ούτε σύνταξη.

 

Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι "υπόλοιποι" όταν γεράσουν; πώς ζουν;

 

Τους ζουν τα παιδιά τους, μίστερ.

 

Μου φαίνεται πολύ σκληρό για νά 'ναι αλήθεια, αλλά καμιά απελπισία δεν γεννιέται απ το τίποτα.

 

Με τους Διεθνείς Θαλάσσιους Αγώνες που έγιναν εδώ στη Σαιγκόν τον Δεκέμβριο, μίστερ, και ήρθαν πολλοί ξένοι, το κράτος μάζεψε από τους δρόμους ζητιάνους, ανάπηρους, εγκαταλειμμένους, και τους πήγε προσωρινά σ' ένα μέρος... ποτέ δεν μάθαμε πού…

 

Μια τεκίλα κίτρινη, λέω στον ακκιζόμενο σερβιτόρο, αλλ' αυτός το νου και το βλέμμα του στον "συγγραφέα". Ένα μπέιλις για την Αλεξία, ένα τζιν τόνικ για την Ισαβέλλα και... μια απογοήτευση για τη Μαρία: φτου να πάρει! ο "συγγραφέας" είν' εδώ για τον ξανθούλη βιετναμέζο.  

 

"...Είναι καλό να έρχονται ξένοι και να επενδύουν στη χώρα, μίστερ. Είναι επίσης καλό που ανοίγουν όλο και περισσότερες μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως αυτή που δουλεύω εγώ. Από την άλλη όμως οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και είναι μεγάλη η κοράπσιον στο δημόσιο τομέα, μίστερ... Σιουρ, μίστερ, εγώ προτιμώ τον κομμουνισμό αλλά, η κυβέρνησή μας, ενώ είναι κομμουνιστική, σκέφτεται και ενεργεί καπιταλιστικά."

 

Τρικυμία εν κρανίω, θα μου πεις, αλλά και οι τρικυμίες έχουν κι αυτές τα αίτιά τους… 

 

Για περισσότερες φωτογραφίες από το Βιετνάμ:

Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...

 

Διαβάστε επίσης:

ΒΙΕΤΝΑΜ 1 - ΑΝΟΙ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΑΝΤΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΒΙΕΤΝΑΜ 2 - ΜΠΕ ΝΤ' ΑΛΟΝΓΚ, ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΒΙΕΤΝΑΜ 3 - ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΒΟΡΡΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν