ΙΣΛΑΝΔΙΑ 8 - ΧΒΕΡΑΒΕΛΙΡ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ

Front Picture: 

Και μετά την αναπόφευκτη περιήγηση στον Χρυσό Κύκλο, έφτασε επιτέλους η στιγμή που, έστω και ανομολόγητα, όλοι ενδόμυχα περιμέναμε: η ώρα της εξόρμησης στην ενδοχώρα. H είσοδος αυτήν την φορά θα γίνει από την περίφημη Kjolur , ή αλλιώς τον «δρόμο των παρανόμων» !

 

Κείμενο: Ισαβέλλα Μπερτράν

Φωτό: Κώστας Ζυρίνης

Το ταξίδι στην Ισλανδία πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2009

 


 

Προηγούνται:

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 2 - ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 3 - ΜΥΒΑΤΝ, ΠΥΡ ΚΑΙ ΥΔΩΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 4 - ΑΣΚΙΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 5 - ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ, ΤΟ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 6 - ΑΠΟ ΤΟ LAKI ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΣΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ VIK | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 7 - ΡΕΙΚΙΑΒΙΚ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΤΡΙΓΩΝΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

 

Συνεχίζοντας από το Gulfoss, η είσοδος μας στα σπλάχνα της ισλανδικής γης αυτή τη φορά θα πραγματοποιηθεί μέσω της χωμάτινης F35, γνωστής και ως δρόμος Kjalvegur ή Kjolur, ο μόνος που ένωνε άλλοτε την νότια με τη βόρεια πλευρά του νησιού. Κακοτράχαλος και πανάρχαιος, αναφέρεται στις σάγκα της ισλανδικής μυθολογίας ως ο δρόμος των παρανόμων (το γιατί θα το καταλάβουμε στη συνέχεια).

 

Η διαδρομή ξεκινάει χαλαρά, διασχίζοντας αρχικά περιοχές χαμηλής βλάστησης όπου βόσκουν αμέριμνα κάποια πανέμορφα ισλανδικά άλογα, πριν ξεχυθεί ορμητικά μέσα από κατάμαυρα πεδία λαβάς, ανάμεσα στους δυο παγετώνες Langjokull kai Hofsjokull.

Ψυχή ζώσα. Ή περίπου.

 


 

Ξαναβρίσκουμε την τόσο προσφιλή σε μας, απόκοσμη και άγρια ισλανδική μοναξιά που περισσότερο υπογραμμίζει παρά ανατρέπει η αναπάντεχη παρουσία δύο θαρραλέων ποδηλατών στην διασταύρωση για Kerlingarfjoll.

Τιθασεύοντας με δυσκολία την περιέργειά μας (πώς να είναι άραγε αυτό το Kerlingarfjoll;), αναβάλλουμε την εξερεύνηση για την επόμενη μέρα και κατευθυνόμαστε αποφασιστικά προς τον σημερινό στόχο μας, το Hveravellir όπου και πρόκειται να διανυκτερεύσουμε.

Hveravellir
Σε όλα τα αποκαλούμενα Icelandic highlands, ή αλλιώς στην ισλανδική ενδοχώρα, η μοναδική δυνατότητα στεγασμένης διανυκτέρευσης παρέχεται από καταφύγια. Ιδού αυτό του Hveravellir.

Μετά τις κλασικές διεκπεραιώσεις στη ρεσεψιόν, η μοναδική μας έννοια είναι να παρατήσουμε όπως όπως τα σακίδια πάνω στα κρεβάτια του κοιτώνα και μετά, όλοι μαζί, γραμμή για μπάνιο.

Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ όλοι μαζί στο ντους, αλλά στην γεωθερμική πισίνα, που βρίσκεται ακριβώς απ’ έξω από το καταφύγιο.

Η οποία «πισίνα» τροφοδοτείται ανελλιπώς από τη Φύση, που φροντίζει όχι μόνο για τη σωστή θερμοκρασία του νερού αλλά και για τη συνεχή ανανέωσή του.

Ορίστε και ο φίλος μας ο Βαγγέλης, που ως συνήθως μας έβαλε τα γυαλιά στην άσκηση θάρρους με τίτλο «στριπ τιζ στα γρήγορα με μονοψήφιες θερμοκρασίες» και ήδη ρίχνει τη βουτιά του.

Σε λίγο τον ακολουθούμε και οι υπόλοιποι χτυπώντας καστανιέτες με τα δόντια κατά το υπαίθριο γδύσιμο (διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου και όμως μιλάμε ήδη για απίστευτο ψόφο!) και βγάζοντας στη συνέχεια μακρόσυρτα Ααααααα! ανακούφισης καθώς βυθιζόμαστε στο νερό. Αγαλλίαση!

Η έξοδος από τη ζεστή κολυμπήθρα απαιτεί ευτυχώς σαφώς λιγότερο θάρρος απ’ αυτό που χρειάστηκε να επιστρατευτεί για το γδύσιμο. Περίπου καθόλου για την ακρίβεια. Η μόνη δυσκολία είναι καθαρά ψυχολογική, μέχρι να πάρει κανείς την απόφαση να εγκαταλείψει την απολαυστική αγκαλιά του νερού.

 

Όταν κάποτε το αποφασίζουμε, διαπιστώνουμε ότι η ανεβασμένη θερμοκρασία του σώματος παρέχει όλο τον απαιτούμενο χρόνο για να ντυθούμε χωρίς να τουρτουρίσουμε, φορώντας όλα τα χρειαζούμενα για εξωτερικές συνθήκες πέντε βαθμών κελσίου (τόσο αναγράφει το θερμόμετρο που κρέμεται δίπλα στην πόρτα του καταφυγίου). Έτοιμοι! Και τώρα τι λέτε για έναν περίπατο στα πέριξ;
 

Του έρωτα και της παρανομίας

Το Hveravellir δεν συνοψίζεται απλά στη θερμή φυσική πισίνα όπου τσαλαβουτάσαμε απολαυστικά τα κορμιά μας πριν λίγα μόλις λεπτά. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα ακόμη (μεγάλο έστω) «χοτ ποτ» σαν τόσα και τόσα που συναντήσαμε στο διάβα μας, διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της ισλανδικής υπαίθρου.

 

Το Hveravellir είναι ένα ολόκληρο γεωθερμικό πεδίο, κάτι σαν compact εκδοχή του Hverir στα περίχωρα του Myvatn. Ένα Hverir μινιατούρα σαν να λέμε, μείον τους τουρίστες.

Πέρα όμως από τα εμφανή και εντυπωσιακά, το Hveravellir περιβάλλεται επιπροσθέτως και από την αόρατη αύρα του πλέον θρυλικού ζευγαριού παρανόμων του νησιού: Του Fjalla-Eyvindur, ή αλλιώς Eyvindur των Βουνών, και της γυναίκας του Halla.

Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία (ή και με τον μύθο, καθώς γεγονότα και θρύλοι συχνά συμπλέκονται μεταξύ τους, ειδικά στην Ισλανδία), η υπόθεση ξεκινάει κάπου στα μέσα του 18ου αιώνα όταν ο Eyvindur βρίσκεται ανηλεώς κυνηγημένος από τις αρχές του νησιού για την ασήμαντη κλοπή κάποιου τυριού. Κάτι σαν Γιάννης Αγιάννης δηλαδή σε ισλανδική εκδοχή.

Ο Eyvindur ωστόσο καταφέρνει να ξεφύγει, αλλάζει ταυτότητα, και βρίσκει καταφύγιο στην φάρμα της Halla που τον προσλαμβάνει ως εργάτη γης χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι.

 

Άφραγκος πλην παιδαράς αυτός, κυρία ευκατάστατη μεν εκείνη αλλά με σαφή ροπή προς τον αντικομφορμισμό και την ταξική προδοσία, δεν θέλει πολύ για να ερωτευτούν τρελά.

 

Ως εδώ όλα καλά, και θα μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι μέχρι να βαρεθούνε, αν κάποιοι χωνομύτηδες γείτονες δεν ανακάλυπταν την πραγματική ταυτότητα του Eyvindur.

 

Αυτό ήταν! «Καθωσπρέπει» και προφανώς ανέραστοι, οι εν λόγω «καλοί πολίτες» ξεκινούν τις απειλές ότι θα παραδώσουν τον τυροκλέφτη εραστή στην αστυνομία, επιβεβαιώνοντας με την ευκαιρία τη γνωστή σκατοψυχιά του πολιτίκαλυ κορρέκτ νομοταγούς μικροαστού «που κοιτάζει τη δουλειά του» κι ασχολείται με τους άλλους μονάχα όταν πρόκειται να τους βλάψει.

Και τώρα τι γίνεται;

Έρως ανίκατε μάχαν! Μπροστά στην απειλή του χωρισμού, το ζευγάρι τα παίζει όλα για όλα και αποφασίζει να πάρει μαζί το δρόμο της μεγάλης φυγής. Και στην Ισλανδία του 18ου αιώνα ο δρόμος αυτός δεν είναι άλλος από την Klojur, τη στράτα που οδηγεί στα κεντρικά υψίπεδα. Τη στράτα των παρανόμων που λέγαμε προηγουμένως.

Είκοσι χρόνια έζησαν (κατά άλλες εκδοχές σαράντα!) ο Eyvindur μαζί με τη Halla, περιφερόμενοι από κρυψώνα σε κρυψώνα, μέσα στην άφιλη παγωμένη ενδοχώρα. Κι απ’ όλα τα κρησφύγετα, καλύτερο απ’ όλα αποδείχτηκε ένα σπήλαιο χωμένο μέσα στη λάβα του Hveravellir όπου το ζευγάρι έστησε το, ας πούμε, σπιτικό του, καλύπτοντας την είσοδο με τύρφη και εξασφαλίζοντας την τροφή του με περιοδικά ντου στα πεδινά για να κλέψει αρνιά, προτιμώντας μάλιστα, κατά πώς λέγεται, να τα αρπάζει από ιδιοκτήτες που είχαν συκοφαντήσει τον Eyvindur στα νιάτα του. Επιβίωση και απόδοση δικαίου, δύο σε ένα!

Το βράδυ στο καταφύγιο, πίνοντας τσάι με μια παρέα Ισλανδών, πληροφορούμαι και την κατάληξη της ιστορίας. Σε προχωρημένη πια ηλικία, το ζευγάρι των παρανόμων επιστρέφει στην κοινωνία των ανθρώπων όταν πια η δίωξη κατά του Eyvindur έχει παύσει αυτοδίκαια λόγω παραγραφής. Δεν φυλακίζονται ποτέ, και πεθαίνουν κι οι δυο ελεύθεροι σε βαθιά γεράματα, φιλοξενούμενοι σε κάποια φάρμα που ο Eyvindur είχε χτίσει στα νιάτα του με τα χεράκια του. Χάππυ εντ, έστω και στα πολύ στερνά!

 


Kerlingarfjoll

Μετά το Hveravellir, η F35 (η αλλιώς Kjolur) συνεχίζει βόρεια για καμιά κατοστή χιλιόμετρα ώσπου συναντάει την γνωστή περιφερειακή Ring Road στο ύψος του Blonduos. Από το οποίο Blonduos έχουμε ήδη περάσει όταν διατρέχαμε την βόρεια ακτή καθ’ οδόν για το Akureyri και το Myvatn, όπως ίσως θυμάστε από παλιότερα επεισόδια.

Το δικό μας ενδιαφέρον ωστόσο παραμένει επικεντρωμένο στην ενδοχώρα. Θα αγνοήσουμε κατά συνέπεια το βόρειο τμήμα της F35 επιλέγοντας αντ’ αυτού να περιφερθούμε λίγο ακόμα στην περιοχή όπου βρισκόμαστε. Xθες, κατά τη διαδρομή μας για το Hveravellir είχαμε αντισταθεί (προσωρινά) στον πειρασμό της πινακίδας που σε μια διασταύρωση της Kjolur έδειχνε ανατολικά προς Kerlingarfjoll. Ε, καιρός λοιπόν να πάμε να ανακαλύψουμε τι διάολο υπάρχει εκεί!

Θερμές πηγές, καπνίζουσα γη και ηφαιστειακά βουνά ντυμένα σε έντονα χρώματα υπόσχονται τα σχετικά ενημερωτικά έντυπα. Σαν καλό μου ακούγεται. Για να δούμε τι θα δούμε!

Τίποτε δεν θα δούμε. Από τα αναγγελθέντα, εννοώ. Πώς να τα δούμε αφού τα έχει καλύψει το χιόνι;

 

Μα καλά, χιόνι Αύγουστο μήνα, θα μου πείτε; Μάλιστα, ναι, έτσι ακριβώς όπως το διαβάσατε. Ο καιρός της Ισλανδίας έκανε πάλι το θαύμα του…!

Η είσοδος στην περιοχή του Kerlingarfjoll, όπου και οι σεμνές εγκαταστάσεις για διαμονή, μας προδιαθέτει αρχικά για μια εξόχως βουκολική εμπειρία.

 

Χορτάρι καταπράσινο, ποταμάκι, γεφυράκι, λιτά σπιτάκια με ζωηρά χρώματα. Με δυο λέξεις, χαρούμενη Φύση!


Μα κάπου εδώ τελειώνουν τα ανέμελα και ξεκινούν τα δύσκολα. Με το πού αρχίζει λίγο πιο πέρα η ανάβαση προς τα ορεινά, να’ σου και η λασπουριά.

 

Κι όταν λέμε λασπουριά, εννοούμε από εκείνες τις θανατηφόρες που δεν ξέρεις ποια στιγμή κινδυνεύεις να βουλιάξεις μέσα και να κολλήσεις για τα καλά και ποια να πατινάρεις πάνω για να καταλήξεις σε κάνα χαντάκι.

Κι ενώ η οδήγηση ήδη απαιτεί την μέγιστη προσοχή, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα τα πράγματα ζορίζουν κι άλλο καθώς μπαίνουμε πλέον σε λευκή ζώνη: Τα πάντα χιονισμένα. Μα και τι ομορφιά συνάμα!

 


Όταν συναντάμε δε κι έναν μοναχικό μοτοσικλετιστή να πορεύεται αγόγγυστα μέσα στο λευκό τοπίο, κόβουμε ακαριαία κάθε σχόλιο περί δυσκολιών και υποκλινόμαστε νοερά μπροστά στο πείσμα του ταξιδευτή.

Άξιος!

Όλα ένα γύρω είναι παγωμένα. Ακόμα και η απαγορευτική για τα οχήματα πινακίδα στην εκκίνηση του περιπατητικού μονοπατιού.

Εδώ κι εκεί σκόρπια φυτά, τυλιγμένα στο παγωμένο περίβλημά τους φωτίζουν το γκρίζο με τις κρυστάλλινες λάμψεις τους.

 

 

Σαν συλλογή από κοσμήματα Swarovski αποφαίνεται η φίλη μου η Καίτη. Ποιος είναι αυτός ο Σβαρόβσκι; ρωτάω εγώ η άξεστη των σπηλαίων που από κοσμηματοποιούς οριακά θυμάμαι το όνομα Ζολώτας.

Περπατάμε αργά καθώς ελάχιστα διακρίνονται μέσα στην ομίχλη ενώ σε κάθε βήμα μοιάζει να παραμονεύει κάποια γλιστερή παγίδα.

Και την ίδια στιγμή, αυτή ακριβώς η απροσδιοριστία είναι που προσδίδει στα πάντα μια άκρως γοητευτική αχλή μυστηρίου.

Επί τόπου τροχαδάκι μπας και ζεσταθούμε. Μάταια.

 

Δεν αντέχεται άλλο με το κρύο. Πίσω στο αυτοκίνητο.

Επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή της προηγούμενης μέρας και λίγο πριν φτάσουμε ξανά στο Gulfoss, λες κι αλλάζουμε χώρα.

 

Η γη είναι στεγνή, ο ήλιος λάμπει αδιατάρακτα και η θερμοκρασία έχει κάνει ένα άλμα δέκα βαθμών.

 

Τα ισλανδικά highlands είναι τελικά ένα τελείως ξεχωριστό και απομονωμένο σύμπαν που ελάχιστη σχέση έχει με το υπόλοιπο νησί.


Αργά το απόγευμα, παίρνουμε τον δρόμο για το Vik όπου σκοπεύουμε να κοιμηθούμε. Από κει θα εφορμήσουμε αύριο για την ύστατη επίσκεψη στον δημοφιλέστερο προορισμό της ισλανδικής ενδοχώρας. Landmannalaugar εν όψει!


Για περισσότερες φωτογραφίες:

Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...

Το ισλανδικό οδοιπορικό σε συνέχειες:

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 2 - ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 3 - ΜΥΒΑΤΝ, ΠΥΡ ΚΑΙ ΥΔΩΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 4 - ΑΣΚΙΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 5 - ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ, ΤΟ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 6 - ΑΠΟ ΤΟ LAKI ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΣΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ VIK | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ 7 - ΡΕΙΚΙΑΒΙΚ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΤΡΙΓΩΝΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

 

Διαβάστε επίσης ένα αυτοτελές άρθρο για τον βορρά:

ΙΣΛΑΝΔΙΑ - ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΓΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν