ΚΑΤΑΡ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ

Front Picture: 

Ε ναι, κατά λάθος! Τι να πας δηλαδή να κάνεις εκουσίως σ' ένα τέτοιο μέρος; Από κει και πέρα, αν η τύχη το φέρει και ξεμείνεις στην Ντόχα παρά τη θέληση σου, ισχύει κι εδώ ό,τι και σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις: Το παίρνεις απόφαση, χαλαρώνεις και, ψάχνοντας (πολύ), όλο και κάτι (ψιλο)ενδιαφέρον θα βρεις για να περάσεις την ώρα σου.

Κείμενο: Ισαβέλλα Μπερτράν

Φώτο: Κώστας Ζυρίνης - Ισαβέλλα Μπερτράν

Το πέρασμα από την Ντόχα πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2016

Εντάξει, υπήρξα κάπως υπερβολική στην εισαγωγή, το παραδέχομαι. Στο κάτω κάτω, αν το δεις στενά αριθμητικά, εκείνοι που μεταβαίνουν οικειοθελώς στο Κατάρ δεν είναι δα και λίγοι.

Για την ακρίβεια είναι πολλοί. Πάρα πολλοί.

Εκκινώντας από τα ασταμάτητα πηγαινέλα των κάθε λογής μπίζνεσμεν  (με ή χωρίς εισαγωγικά), και καταλήγοντας στους εκατοντάδες χιλιάδες  οικονομικούς μετανάστες.

Την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας αυτών των προσωρινά μετοικούντων καταλαμβάνουν βεβαίως τα χρυσοπληρωμένα διευθυντικά στελέχη μεγάλων εταιρειών, μεταξύ των οποίων και αρκετοί Ευρωπαίοι.

Είναι  οι αποκαλούμενοι expats, ή αλλιώς απόδημοι, μια σφραγίδα πιστοποίησης ποιότητας που ξεχωρίζει την εν λόγω αφρόκρεμα από την πλέμπα των ταπεινών migrants, ήτοι των τριτοκοσμικών μεροκαματιάρηδων, οι οποίοι και αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα όσων εισρέουν στο Κατάρ για να δουλέψουν.

Οι αριθμοί εξάλλου μιλάνε από μόνοι τους: σε σύνολο δύο εκατομμυρίων εξακοσίων χιλιάδων κατοίκων, οι, ας πούμε, βέροι Καταριανοί φτάνουν μόλις τις τριακόσιες χιλιάδες.

Ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας, δηλαδή πάνω από το 85%, απαρτίζεται κυρίως από μη Άραβες Ασιατές μετανάστες.

Πρωτίστως Ινδούς (650.000), δευτερευόντως Νεπαλέζους (350.000), αλλά και Μπανγκλαντέσιους, Φιλιππινέζους, Σριλανκέζους και Πακιστανούς.

Φαντάζομαι ωστόσο ότι θα συμφωνήσουμε πως οι παραπάνω δεν συγκαταλέγονται σ’ αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε τουρίστες ή (ακόμα λιγότερο) ταξιδιώτες.

Κατά συνέπεια ο αρχικός αφορισμός παραμένει:

Ποιος ο λόγος να επιλέξει κάποιος το Κατάρ ως ταξιδιωτικό προορισμό;

Δυο πρόχειρες απαντήσεις:

1. Για μια γεύση χλιδής:

Ντάξει, Ντουμπάι δεν το λες, αλλά άμα φαντασιώνεσαι γκλαμουριά με ολίγη από αραβική εσάνς και μια τζούρα παραίσθηση από Μανχάταν, τότε είσαι στο σωστό μέρος.

2. Για τα ψώνια:

Και πάλι, Ντουμπάι δεν το λες, αλλά αν είσαι φονταμενταλιστής των malls, σίγουρα θα βρεις κάμποσους ναούς της πίστης σου για να προσκυνήσεις στην Ντόχα. Με όλη την απαραίτητη γκάμα, εννοείται, άφθονων (όσο και άχρηστων) καταναλωτικών «ευκαιριών» για να τσακίσεις (κι άλλο) τις πιστωτικές σου κάρτες (αν διαθέτεις ακόμα).

Δεν χρειάζεται, φαντάζομαι, να αναλύσω γιατί οι δύο παραπάνω λόγοι μόνο ως αντικίνητρα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν στην περίπτωση μου.

Ένας τρίτος και τελευταίος λόγος θα ήταν:

3. Από περιέργεια:

Εδώ θεωρητικά θα μπορούσα να τσιμπήσω καθώς η φυσική μου ροπή προς το παράδοξο και το ανοίκειο είναι δεδομένη. Με μια ωστόσο προϋπόθεση:  Αρκεί το αντικείμενο να διαθέτει μια στοιχειώδη, έστω, αυθεντικότητα. Κάτι που βεβαίως λείπει παντελώς όχι μόνο από το Κατάρ, αλλά από όλα τα πετρελαϊκά κρατιδία του Κόλπου. Πιο τεχνητό και ψεύτικο πεθαίνεις!

Κι έτσι επιστρέφουμε στην εκδοχή του τίτλου:  Κατάρ κατά λάθος.

Από λάθος της ομώνυμης αεροπορικής εταιρείας για την ακρίβεια.

Μια δίωρη καθυστέρηση στην αναχώρηση της πτήσης από την Αθήνα είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε την ανταπόκρισή μας για την Γκουαντζού και να καθηλωθούμε στην Ντόχα για ένα εικοσιτετράωρο.

Ευτυχώς με όλα τα έξοδα πληρωμένα από την Κατάρ Αιργουέιζ, γεγονός που αυτόματα καθιστούσε το λάθος σαφώς πιο ανεκτό.

Και τώρα πώς βγάζουμε τον χρόνο μας εδώ;

Με βάση τα μετεορολογικά δεδομένα, εντός του καταλύματος χωρίς άλλη συζήτηση.

Με την πόλη έξω να βράζει στους σαράντα δύο βαθμούς Κελσίου και να κολυμπάει σε εβδομήντα τοις εκατό υγρασία,  ποιος φυσιολογικός άνθρωπος εγκαταλείπει το (τζάμπα) χλιδάτο ξενοδοχείο, με τον δροσερό κλιματισμό, τις αναπαυτικές αίθουσες και τους (επίσης τζάμπα) πλουσιοπάροχους μπουφέδες για μια βόλτα στην κόλαση;

Απάντηση: κανονικά κανένας.

Πλην ημών ... των παράλογων.

Ήτοι του Ζυρ, του φίλου και συνταξιδιώτη Παναγιώτη και της υποφαινόμενης.

Ε, να μην βγάλουμε μερικές Καταρ-αμένες φωτογραφίες;

Δυόμιση ώρες με το ζόρι αντέξαμε στην πρωϊνή σάουνα κι άλλες δυο (με ακόμα μεγαλύτερο ζόρι) στην απογευματινή . Και να σκεφτείς ότι βρεθήκαμε εδώ τέλη Σεπτέμβρη... Προτιμώ να μην μάθω ποτέ πώς είναι η Ντόχα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο!  

Βόλτες στην πόλη λοιπόν.

Μέχρι το μουσείο ισλαμικής τέχνης, ενδιαφέρον κατά τις πληροφορίες μας, πλην κλειστό την ημέρα της επίσκεψής μας. Τι να γίνει, σ’ ε λα βι που θα λέγανε οι κατά το ήμισυ συμπατριώτες μου Γάλλοι…

Τουλάχιστον η τζαμαρία της εισόδου προσφερόταν για μερικά βαριεστημένα φωτογραφικά παιχνίδια. Κάτι είναι κι αυτό!

Το λιμάνι με τα παραδοσιακά σκαριά των ντάου να φοντάρουν στο φουτουριστικό δάσος των ουρανοξυστών παρουσιάζει, αν μη τι άλλο, κάποιο σχετικό φωτογραφικό ενδιαφέρον. Βέβαια, πολλά από τα εν λόγω σκαριά είναι του κουτιού και «παραδοσιακά» μόνο κατ' όνομα αφού λειτουργούν κυρίως ως τουριστική ατραξιόν, αλλά δεν βαριέσαι. Έστω και παροπλισμένα, παραμένουν κομψοτεχνήματα.

Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για το «Μνημείο της Πέρλας» που μάλλον φέρνει προς αραβικό κιτς. Λέω ωστόσο να το δω με επιείκεια αφού στήθηκε προς τιμή αλλοτινών εποχών, τότε που το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο αποτελούσαν άγνωστα είδη στο Κατάρ, η Ντόχα ήταν ένα όμορφο και γαλήνιο ψαροχώρι και τα ντάου δεν συνθέτανε απλά ένα ντεκόρ για φωτογράφους παρά αλώνιζαν τα κύματα αναζητώντας τα περίφημα μαργαριτάρια του Περσικού Κόλπου.  

Το Souq Waqif που ανακαινίστηκε εξ ολοκλήρου το 2006 πλασάρεται ως ο,τι πιο «traditional» έχει απομείνει στην Ντόχα. Αυθεντικό βέβαια δεν το λες αλλά, συγκρινόμενο με την περιβάλλουσα κοσμοπολίτικη γυαλιστερή μεταμοντερνιά, σίγουρα μοιάζει τουλάχιστον συμπαθητικό.

Άσε που αποτελεί σημείο αναφοράς για το απογευματινό σουλάτσο της πόλης

Κοντά μεσάνυχτα. Σε μια ώρα περίπου θα έρθει να μας παραλάβει το βανάκι της Κατάρ Αιργούειζ, να μας οδηγήσει στο αεροδρόμιο απ’ όπου θα πετάξουμε για την Κίνα. Αποχαιρετούμε την Ντόχα από την ταράτσα του ξενοδοχείου.

Doha by night. Έτσι φωταγωγημένη δείχνει σχεδόν εξωπραγματική. Σαν σκηνικό από διαστημικό σταθμό που στήθηκε για τις ανάγκες κάποιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Ίσως και σαν ολόγραμμα από τις επερχόμενες πανομοιότυπες άψυχες πόλεις του μέλλοντός μας. Κι αυτό το τελευταίο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Για περισσότερες φωτογραφίες από την Ντόχα: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν