ΠΑΚΙΣΤΑΝ 4 – ΧΟΥΝΖΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΟΙΛΑΔΑ

Κάστρα αετοφωλιές στη σκιά γιγάντων άνω των εφτά χιλιάδων μέτρων. Χιλιόχρονα πετρόχτιστα χωριά, σταθμοί στο Δρόμο του Μεταξιού. Οδοντωτές κορυφές χαμένες στην ομίχλη. Και μια εύφορη κοιλάδα οπωρώνας, όπου ανθίζουν βερυκοκιές στα δυόμιση χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Το άλλοτε αυτόνομο βασίλειο της Χούνζα δικαιώνει όλους τους μύθους του.

 

Της ΙσαβέλλαςΜπερτράν

Φώτο: Κώστας Ζυρίνης – Ισαβέλλα Μπερτράν

 

Το ταξίδι στο Πακιστάν πραγματοποιήθηκε τον Μάη του 2016

 

 

Προηγούνται:  

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1 - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ, ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2 - ΣΚΑΡΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3 – ΝΤΑΛΙΚΕΣ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΖΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

 

Το κατάλυμά μας στην Καριμαμπάντ δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για τις ιδιαίτερες ανέσεις του, πλην όμως - ω θεοί των Ιμαλαϊων - τι άπαρτη θέα είναι αυτή!

 

Περιστοιχισμένοι από κορυφές άνω των εφτά χιλιάδων μέτρων, κάτω από τα πόδια μας ξετυλίγεται ο Χούνζα ποταμός και η ομώνυμη εύφορη κοιλάδα που, κατά μία εκδοχή, ενέπνευσε στον Τζέιμς Χίλτον τη μυθική του Σάνγκρι λα.

 

Εκεί όπου οι άνθρωποι ζούνε, λέει, σε αδιατάρακτη αρμονία με τη φύση και δεν γερνούν παρά μόνο αν βγουν έξω από τα σύνορα του τόπου τους, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα περιγράφει στο μυθιστόρημά του «Χαμένος ορίζοντας».

 

Αλήθεια ή μύθος τα όσα έχουν κατά καιρούς αναφερθεί περί της μακροζωίας των κατοίκων της Χούνζα; Όπως και να'χει, είναι πάντως γεγονός ότι πράγματι ο Χίλτον είχε ταξιδέψει σε τούτα εδώ τα μέρη πριν από σχεδόν έναν αιώνα, λίγα μόλις χρόνια πριν συγγράψει το βιβλίο που τον έκανε διάσημο, στέλνοντας από τότε στα χνάρια του κάθε λογής περίεργους. Από ερευνητές και ταξιδιώτες μέχρι  αθεράπευτους κυνηγούς του ονείρου. Και μεταξύ αυτών, εμάς.

 

ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΠΑΛΤΙΤ

 

Ακόμα ψηλότερα από τον ξενώνα μας στέκει το καστροπαλάτι του Μπαλτίτ όπου ανηφορίζουμε τώρα μέσα από πλακόστρωτα σοκάκια, πλαισιωμένα από πετρόχτιστα σπίτια που θυμίζουν λιγάκι χωριά της Ηπείρου και της Μακεδονίας, ξεχασμένα κάπου στη δεκαετία του ’70.

Διαπιστώνω με ικανοποίηση ότι οι γυναίκες εδώ κάθε άλλο παρά αποστρέφονται τη φωτογράφιση. Κάποιες μάλιστα ποζάρουν πρόθυμα στο φακό,

 

ενώ ελάχιστες είναι αυτές που αντιδρούν και κρύβονται στη θέα των μηχανών.

 

Αρκετές δε, κυρίως νεότερης ηλικίας, κυκλοφορούν με το κεφάλι ακάλυπτο.

 

Για τα δεδομένα της πακιστανικής κοινωνίας, και ειδικά της επαρχιακής, το λες μέχρι και επαναστατικό!

 

Καμία σχέση με όσα βιώσαμε ανατολικότερα στην περιοχή του Σκαρντού, όπου το περισσότερο που καταφέραμε να φωτογραφίσουμε από γυναίκες ήταν μερικές πλάτες γένους θηλυκού.

 

Η Χούνζα υπήρξε για κοντά μια χιλιετία ανεξάρτητο βασίλειο, ένα από τα πολλά που άνθισαν στις διάφορες απομονωμένες κοιλάδες των Ιμαλαϊων. Ο εκάστοτε κληρονομικός μονάρχης έφερε τον τίτλο του «Μιρ».

 

Σ’ αυτόν τον ιδιαίτερα εύφορο τόπο, με το σχετικά ήπιο κλίμα παρά το υψόμετρο των δυόμιση χιλιάδων μέτρων, η ζωή επί αιώνες κυλούσε μάλλον ήσυχα για τους κατοίκους - και βεβαίως πλουσιοπάροχα για τον εκάστοτε ηγεμόνα που έτρωγε κατά βούληση από τα έτοιμα των υπηκόων του.

 

Όλα αυτά μέχρι τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, οπότε και η ανεξαρτησία του κρατιδίου τερματίστηκε απότομα. Είχε ξεκινήσει τότε το λεγόμενο «Μεγάλο Παιχνίδι», ήτοι η διαπάλη μεταξύ της τσαρικής Ρωσίας και της Μεγάλης Βρετανίας για τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας και της από βορρά πρόσβασης στην Ινδία, και ο Μιρ Σαφντάρ Αλί υιοθέτησε μία διπλωματική στάση  μη αρεστή στους πρόγονους της Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτό ήταν!

 

Οι Βρετανοί αποικιοκράτες που ήδη ελέγχανε από τρεις δεκαετίες και βάλε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδίας, μπουκάρανε χωρίς πολλά πολλά στην Χούνζα το 1891 - καθώς και στο γειτονικό βασίλειο του Ναγκάρ – εκθρόνισαν τον Σαφτάρ Αλί, και όρισαν για Μιρ τον μικρότερο αδερφό του αφού πρώτα εξασφάλισαν ότι τον είχαν του χεριού τους. Όμορφες δολοπλοκίες, βρετανικά πλασμένες…

 

Κατόπιν αυτού, η Χούνζα πορεύτηκε αναγκαστικά ως υποτελής του Λονδίνου, μέχρι την προκήρυξη της ανεξαρτησίας των Ινδιών το 1947 και τη διχοτόμηση της χώρας, οπότε και ο Μιρ επέλεξε να προσχωρήσει στο νεοσύστατο Πακιστάν ως "αυτόνομο βασίλειο".

 

Η συνέχεια ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Με διάταγμά του τo 1974, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Αλί Μπούτο έθεσε οριστικά τέρμα στο καθεστώς αυτονομίας ενσωματώντας το κρατίδιο στην βόρεια περιφέρεια του Γκιλγκιτ-Μπαλτιλστάν. Τιμής ένεκεν, ο τίτλος του "Μιρ της Χούνζα" διατηρείται έως σήμερα. Τέλος ιστορίας.

 

 

ΠΕΡΙ ΑΓΑ ΧΑΝ

 

Στην είσοδο του παλατιού του Μπαλτίτ μας υποδέχεται φύλακας με μπερεδάκι φτεροφόρο, φαβορίτες πυκνότερες κι από αυτές του Κόκοτα και εν γένει εμφάνιση πιο British colonial πεθαίνεις. Ιδού και τα τεκμήρια!

 

Το οικοδόμημα που στέγασε τους Μιρ της Χούνζα για κοντά εφτακόσια χρόνια έχει πλέον μετατραπεί σ’ ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μουσείο.

 

Τα πάντα στην αρχιτεκτονική του, από την επιβλητική πρόσοψή του μέχρι τις ξυλοδεσιές και τα σκαλιστά στο ξύλο διακοσμητικά στοιχεία παραπέμπουν ευθέως σε βουδιστικό καστρομονάστηρο. Όλα εδώ αποπνέουν Θιβέτ. Διόλου περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι πριν επικρατήσει το Ισλάμ, στην κοιλάδα κυριαρχούσε ο βουδισμός μέχρι τον δέκατο πέμπτο αιώνα.

 

 

 

 

 

Χρηματοδότης των εργασιών αναστύλωσης και διάσωσης του μνημείου είναι κι εδώ – ποιος άλλος; – το περίφημο ίδρυμα Αγά Χαν που έχω ήδη μνημονεύσει στο δεύτερο «επεισόδιο» του πακιστανικού οδοιπορικού (βλέπε ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2 - ΣΚΑΡΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν), με την υπόσχεση να δώσω κάποιες παραπάνω πληροφορίες όταν έρθει η ώρα. E, να λοιπόν που έφτασε!  

 

Ας ξεκινήσουμε διευκρινίζοντας ότι ο Αγα Χαν δεν είναι όνομα αλλά τίτλος. Και πιο συγκεκριμένα είναι ο τίτλος που φέρει ο ιμάμης των Ισμαηλιτών. Οι οποίοι Ισμαηλίτες αποτελούν παρακλάδι του σιιτικού Ισλάμ. Και για να μην σας μπλέξω στους ατελείωτους δαιδάλους των θρησκευτικών και ιστορικών διενέξεων που γέννησαν (και) αυτήν τη σέχτα, θα περιοριστώ στα στοιχεία εκείνα που αφορούν άμεσα στο παρόν.

 

Το πλέον ενδιαφέρον εν προκειμένω εντοπίζεται στις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες του προηγούμενου ιμάμη Αγα Χαν ΙΙΙ αναφορικά με τα δικαιώματα των γυναικών.

 

Ο εν λόγω ασκούσε συνεχή κριτική στην «παράδοση» που ήθελε τις γυναίκες καθηλωμένες στο σπίτι και με το πρόσωπο καλυμμένο όποτε έβγαιναν στο δημόσιο χώρο, και τις ενθάρρυνε αντίθετα να συμμετέχουν ενεργά στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα.

 

Απαγόρευσε τους παιδικούς γάμους και την πολυγαμία, θέσπισε τη ρητή και ενυπόγραφη συγκατάθεση της νύφης πριν την τέλεση του γάμου της, και άνοιξε το δρόμο στο δικαίωμα στο διαζύγιο πολεμώντας παράλληλα να άρει το «στίγμα» πάνω από τις χωρισμένες γυναίκες.

 

Σε κάθε δε ευκαιρία τόνιζε ότι ο δρόμος για τη γυναικεία χειραφέτηση, την ισότητα και την οικονομική ανεξαρτησία περνάει μέσα από την παιδεία. Εξ ου και το ειδικό βάρος που έριξε και ρίχνει το ίδρυμα Αγα Χαν στο χτίσιμο σχολείων.

 

Ασφαλώς  όλα τα παραπάνω δεν προχώρησαν σε μία μέρα, ούτε έχουν γίνει αποδεκτά απ’ όλους. Ακόμα και σήμερα σημειώνονται αντιδράσεις από μέλη της ισμαηλίτικης κοινότητας που διακρίνουν «δυτικές επιδράσεις» στις μεταρρυθμίσεις. Η τομή ωστόσο είναι πλέον γεγονός, πολύ περισσότερο που ο τωρινός Αγά Χαν νούμερο τέσσερα συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με τον προκάτοχό του. Με άλλα λόγια, ο Ισμαηλιτισμός αναμφίβολα αποτελεί σήμερα μία από τις πλέον φιλελεύθερες και προοδευτικές εκδοχές του Ισλάμ - με όλη τη σχετικότητα, εννοείται,  που μπορεί να φέρει ο όρος «προοδευτικός» εφόσον αναφερόμαστε σε θρησκεία.

 

 

ΑΛΛΑΓΗ ΣΧΕΔΙΩΝ

 

Τι σας έλεγα για το πανόραμα από το κατάλυμά μας; Ε, αυτό από την ταράτσα του Μπαλτίτ το ξεπερνάει. Θα μου πείτε, Μιρ ήταν αυτοί, αλίμονο αν δεν ήξεραν να επιλέγουν το καλύτερο μέρος για να χτίσουν το παλάτι τους!

 

Ειδικά η θέα με καθαρό ουρανό από το ξυλόγλυπτο βασιλικό περίπτερο προς το αιώνια χιονισμένο Ρακαπόρι, το ορεινό θηρίο των 7788 μέτρων, θα πρέπει να είναι συγκλονιστική. Και λέω «θα πρέπει» και όχι «είναι» γιατί σ’ εμάς δυστυχώς ο ήλιος δεν έκανε τη χάρη. Από την άφιξή μας στη Χούνζα πορευόμαστε υπό τη συνεχή απειλή βροχής, κάτω από έναν μολυβένιο ουρανό που κρύβει τις κορυφές πίσω από βαριά σύννεφα . Ας είναι…

 

Η κάθοδος μέσα από τα λιθόστρωτα σοκάκια με τα μικρομάγαζα, προσφέρεται για να κάνουμε τις πρώτες μας προμήθειες σε προϊόντα για τα οποία η Χούνζα είναι διάσημη από αρχαιοτάτων χρόνων. Ήτοι αποξηραμένα φρούτα και ξηροκάρπια.

 

Με τα φημισμένα για τη γεύση και το άρωμά τους βερύκοκα να κρατάνε διαχρονικά τα ηνία, η εύφορη κοιλάδα παράγει περίπου τα πάντα.

 

 

Μήλα, αχλάδια, κεράσια, ροδάκινα, φιστίκια, πράσινη και μαύρη σταφίδα, αμύγδαλα, σύκα, μαύρα και λευκά μούρα, καρύδια, δαμάσκηνα… 

 

Ο,τι πρέπει για τσιμπολόγημα κατά την προγραμματισμένη για αύριο διαδρομή μας προς τα Καρακορούμ.

 

Αμ δε… Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φουσκωμένα σύννεφα αδειάζουν με μιας τη συσσωρευμένη πραμάτεια τους. Βροχή με το τουλούμι. Η οποία συνεχίζεται και το πρωί που ξυπνάμε, έστω και με μειωμένη ένταση.

 

Με τόσο νερό οι χωματόδρομοι θα έχουν μετατραπεί σε λασποδρόμια, χώρια οι πιθανές κατολισθήσεις... Ούτε συζήτηση να εκδράμουμε με τέτοιον καιρό. Με τη φύση δεν παίζεις.

 

Περισσότερο ακόμα κι από μας, ο πλέον σκασμένος όλων είναι ο γλυκός μας ο Κατζού. Λες και φέρει προσωπική ευθύνη που η βροχή μας χαλάει τα σχέδια. Προσπαθεί ωστόσο να μας δώσει να καταλάβουμε ότι η κατάσταση ίσως και να μην είναι τόσο απελπιστική όσο φαίνεται καθώς σύμφωνα με τη μετεωρολογική  ο καιρός προβλέπεται να στρώσει από το μεσημέρι και πέρα. Είθε! Στο μεταξύ ωστόσο απομένει να βρούμε πώς θα αξιοποιήσουμε το χρόνο μας μέχρι τότε.

 

 

ΓΚΑΝΕΣ

 

Το βρήκαμε. Και το όνομα αυτού Γκανές. Ένα χωριουδάκι λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καριμαμπάντ, σχεδόν πάνω στην Karakoram Highway. Πρόκειται για μια μικρή αποκάλυψη!

 

Και να σκεφτεί κανείς ότι σπάνια αναφέρεται μεταξύ των αξιοθέατων της περιοχής.

 

Αν δεν ήταν η βροχή, ούτε εμείς θα το είχαμε ξετρυπώσει. Να λοιπόν που επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η ρήση «κάθε εμπόδιο για καλό»!

 

Με κοντά χίλια χρόνια ζωής, το Γκανές υπήρξε άλλοτε ένας σημαντικός σταθμός πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού, ή μάλλον ακριβέστερα πάνω στο παρακλάδι που εκκινούσε από το Κάσγκαρ στο Σιν Γιάνγκ της δυτικής Κίνας, διέσχιζε τα Καρακορούμ, πέρναγε από την κοιλάδα της Χούνζα και, είτε συνέχιζε νότια μέχρι την Αραβική θάλασσα, είτε έστριβε ανατολικά προς την Ινδία.

 

Λόγω της ιδιότητάς του ως καραβανσεράι, το Γκανές διέθετε περιμετρική οχύρωση και δεκατέσσερις πύργους-παρατηρητήρια, οι περισσότεροι σήμερα καταστραμμένοι.

 

Η ίδια η ονομασία του, που στην τοπική γλώσσα Μπουρουσάκι σημαίνει «χρυσός» ή «απόθεμα χρυσού», δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία, αλλά φαίνεται να παραπέμπει στα πλούσια εμπορεύματα των καραβανιών που στάθμευαν εντός των τειχών του.

 

Προσπερνάμε τη δεξαμενή νερού στην είσοδο του χωριού που χρησίμευε, λέει, παλιότερα και ως χώρος εκμάθησης κολύμβησης των παιδιών, και εισχωρούμε στα ενδότερα.

 

 

Οι γυαλάδες στο πλακόστρωτο και η μυρουδιά από βρεγμένο χώμα στον αέρα.

 

Η γυναικεία φιγούρα που χάνεται βιαστικά στην προστατευτική αγκαλιά της στοάς.

 

Το αγόρι που αψηφά τις στάλες, ανεβασμένο στη σκάλα

 

Τα φιδογυριστά σοκάκια και τα σπίτια από γκρίζα πέτρα και γκρίζο σοβά.

 

Και ολόγυρα, όπου κι αν κοιτάξεις, τα γκρίζα βουνά που φοντάρουν στον γκρίζο ουρανό. Πόσο ταιριάζει η βροχή στο Γκανές!

 

 

Η κεντρική πλατεία, η επονομαζόμενη «τζατάκ», μας επιφυλάσσει μια όμορφη έκπληξη: Τέσσερα ξύλινα τζαμιά μινιατούρες.

 

Ίσα που χωράνε ταυτόχρονα πεντέξι πιστούς το καθένα. Σαν να λέμε τζαμιά ΙΧ.

 

Χτίστηκαν διαδοχικά τα τελευταία διακόσια-τριακόσια χρόνια από τους προύχοντες τεσσάρων αρχοντικών οικογενειών της περιοχής και φέρουν τα ονόματά τους:  Γιάρικουτς, Ρούπικουτς, Κούγιοκουτς και Μαμόροκουτς. Δεν θα σας ξαφνιάσω λέγοντας ότι το ίδρυμα Αγά Χαν έχει βάλει κι εδώ το υποστηρικτικό χεράκι του στην αναστύλωση.

 

 

Εκτός από χάρμα οφθαλμών, οι ξυλόγλυπτες διακοσμήσεις των τζαμιών εμπεριέχουν ένα μείγμα μοτίβων πολύ διαφορετικής πολιτισμικής προέλευσης.

 

 

Βουδιστικά άνθη του λωτού, ινδουιστικές σβάστικες, κινέζικα σύμβολα τύχης και ισλαμικά γεωμετρικά μοτίβα μπερδεύονται γλυκά θυμίζοντας ότι βρισκόμαστε  σε μια περιοχή του κόσμου όπου οι πιο διαφορετικές κουλτούρες και θρησκευτικές δοξασίες σμίγανε και αλληλεπιδρούσαν ταξιδεύοντας μαζί με τα εμπορεύματα κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού.

 

 

ΑΛΤΙΤ

 

Με τον καιρό να συνεχίζει να μας κάνει μούτρα, ανηφορίζουμε για περιήγηση στο Αλτίτ, το έτερο παλάτι-κάστρο της Καριμαμπάντ και παλαιότερο κατά μια τριακοσαριά χρόνια του Μπαλτίτ που επισκεφτήκαμε την προηγούμενη μέρα.

 

Χτισμένος σε δεσπόζουσα θέση,  ο πύργος Σικάρι εξασφάλιζε την αδιάλειπτη εποπτεία της κοιλάδας και ήταν το δυνατό χαρτί του Αλτίτ απέναντι σε μια ενδεχόμενη ξένη εισβολή. Μέσα στο οχυρό στεγαζόταν για πάνω από τρεις αιώνες το πρώτο παλάτι των Μιρ της Χούνζα, μέχρι που ένας οικογενειακός καυγάς τίναξε τις ισορροπίες στον αέρα.

 

 

Ο πρίγκιπας Σαχ Αμπάς έγινε, λέει, μπίλιες με τον μικρότερο αδερφό του πρίγκιπα Αλί Χαν, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το Αλτίτ, αφού βέβαια πρώτα φρόντισε να οικοδομήσει ένα μεγαλύτερο παλάτι-φρούριο στο Μπαλτίτ.

 

Η πριγκιπική κόντρα είχε και συνέχεια, με διάφορα σποραδικά θερμά επεισόδια να λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στα δυο οχυρά, μέχρι που εν τέλει επικράτησε ο μεγάλος αδελφός και έτσι το Μπαλτίτ χρίστηκε νέα έδρα του βασιλείου.

 

Σύμφωνα μάλιστα με ένα ανεπιβεβαίωτο ανατριχιαστικό αφήγημα, ο Σαχ Αμπάς γιόρτασε τη νίκη του χτίζοντας ζωντανό τον μικρότερο αδερφό του μέσα σε μια από τις κολώνες του πύργου Σικάρι. Προτιμώ να πιστεύω ότι πρόκειται για αστικό μύθο…

 

Όπως και το Μπαλτίτ, έτσι και το πρώην παλάτι του Αλτίτ έχει μετατραπεί σε μουσείο με τα αναμενόμενα εκθέματα, ήτοι κυρίως χρηστικά σκεύη και έπιπλα εποχής.

 

 

 

Μας τα εξηγεί αναλυτικά ένας συμπαθής κύριος που μας συνοδεύει,  θέλοντας και μη, από την είσοδο κιόλας του κάστρου καθώς, αν κατάλαβα καλά,  στο (ευτελές) αντίτιμο του εισιτηρίου περιλαμβάνεται (υποχρεωτική) ξενάγηση. Ας είναι.  

 

 

Περιττό να διευκρινίσω ότι την αναστύλωση (και) του Αλτίτ έχει αναλάβει – το μαντέψατε – το Ίδρυμα Αγά Χαν.

 

Περιττό επίσης να πω ότι η θέα (και) από εδώ πάνω είναι το κάτι άλλο.

 

Με ένα επιπρόσθετο αχτύπητο ατού: την πανοραμική βουτιά στις στέγες του χωριού Αλτίτ Χουν, χτισμένου στα ριζά του φρούριου.

 

 

Η χαρά των φωτογραφικών. Τύφλα να’ χουν τα drones!

 

Κάπου σ’ αυτό το σημείο, ο συμπαθής ξεναγός μας προσφέρεται να φωτογραφίσει το ταξιδιωτικό μας τρίο σ’ έναν από τους εξώστες του παλατιού με φόντο τα βουνά. Γιατί όχι;

 

Τι το ήθελα; Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τον βλέπω να κρεμιέται πάνω από τους χάσκοντες γκρεμούς με το ένα πόδι περασμένο από την (πόσο στέρεη άραγε;) ξύλινη κουπαστή και το άλλο έξω στο περβάζι.  Για να καδράρει, λέει, καλύτερα. Και όλα αυτά με την λατρεμένη μου Canon κρεμασμένη στο λαιμό του. Κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό.

 

Μην ανησυχείτε, λέει, είμαι ορειβάτης. Τώρα μάλιστα… Κλικ. Ουφ, πάει κι αυτό! Από συγκινήσεις στα ψηλά νομίζω χορτάσαμε. Τι λέτε παιδιά, δεν κατηφορίζουμε σιγά σιγά προς το χωριό;

 

 

Το Αλτίν Χουν μας υποδέχεται υπό τους ήχους κλαπατσίμπαλων καθώς όπως μαθαίνουμε γίνονται προετοιμασίες για κάποιον γάμο.

 

Κ εδώ κυριαρχούν τα πετρόχτιστα σπίτια, τα στενά δρομάκια και οι καλυμμένες στοές. Να χαίρεσαι να περπατάς, να κοντοστέκεσαι και να χαζεύεις.

 

Το ευτύχημα είναι ότι η βροχή έχει σταματήσει εντελώς και μάλιστα κατά τόπους ο καιρός δείχνει ν’ ανοίγει αποκαλύπτοντας τις οδοντωτές κορυφές των γρανιτένιων γιγάντων. Λες να μας κάνει τη χάρη;

 

Θα μας την κάνει! Έτσι τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύει ο Κατζού που δίνει σήμα ότι μπορούμε να αναχωρήσουμε για τη αναβληθείσα διαδρομή. Για να το λέει, κάτι θα ξέρει. Τα Καρακορούμ μας περιμένουν!

 

Για περισσότερες φωτογραφίες:

Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα... 

 

Διαβάστε επίσης:

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1 - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ, ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2 - ΣΚΑΡΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3 – ΝΤΑΛΙΚΕΣ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΖΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν 

 

Δείτε το βίντεο του ταξιδιού:

ΠΑΚΙΣΤΑΝ, ON THE ROAD | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

Μελλοντικά θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις για το ταξίδι στο Πακιστάν. Για την διαδρομή στα Καρακορούμ, την διάσχιση των Ιμαλαϊων μέχρι τον Ινδοκαύκασο και τα χωριά των Καλάς.