ΒΙΕΤΝΑΜ 2 - ΜΠΕ ΝΤ' ΑΛΟΝΓΚ, ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ

Front Picture: 

Θυμάμαι μόνο πως ο τίτλος της ταινίας ήταν "Ινδοκίνα" και πως πρωταγωνιστούσε η Κατρίν Ντενέβ. Δεν είχα ιδέα πού βρίσκονταν εκείνα τα υπέροχα νησιά που με είχαν μαγέψει. Στο Βόρειο Βιετνάμ, απαντά ο ζωντανός Άτλαντάς μου που ακούει στο όνομα Ισαβέλλα. Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.  Εκεί θα πάμε, της λέω. Θέλω να τα φωτογραφήσω. Θέλω να τ' αποδώσω καλύτερα κι από τον διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας που προανέφερα. Στοίχημα χαμένο από χέρι, βέβαια, αλλά που αξίζει να δοκιμάσω. Για το γαμώτο.

του Κώστα Ζυρίνη

Δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος 203/28.02.2004

Προηγείται:

ΒΙΕΤΝΑΜ 1 - ΑΝΟΙ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΑΝΤΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

Σ' ε λα βι!

Bρισκόμαστε στο Βόρειο Βιετνάμ. Οι τέσσερίς μας. Εγώ και οι τρεις Χάριτες: Η Ισαβέλλα, η Αλεξία και η Μαρία. Μια πειραματική σύνθεση που, από την πρώτη μέρα, αποδείχτηκε απολύτως επιτυχής. Έχουν να λένε πολλά οι τρεις τους. Κι ωστόσο εγώ ν' απολαμβάνω την ησυχία μου. Προϋπόθεση για μια στοιχειώδη αυτοσυγκέντρωση.

Το βανάκι μάς παρέλαβε χαράματα από την είσοδο του Φαν Τάι, του ξενοδοχείου μας, στην καρδιά του παλιού Ανόι. Όσο φορτώνουμε τα χρειώδη μπαγκάζια ο περιπλανώμενος στιλβωτής υποδημάτων επιμένει να του δώσω φάιβ ντόλλαρς γιατί έκανα τη βλακεία να ενδώσω στην επιμονή του να μου γυαλίσει τ' άρβυλα, χωρίς προηγουμένως να του πω χάου ματς. Αντιστέκομαι σθεναρά. Η ρεσεψιονίστα του Φαν Τάι, ένα μικρόσωμο πλασματάκι όνειρο, του βάζει τις φωνές. Ούτε μισό δεν θα του δώσεις, μίστερ, του παλιοκλέφτη, μου λέει, όταν ο μέσος μισθός στο Βιετνάμ είναι πενήντα δολάρια! Ακούς εκεί! Τελικά ο στιλβωτής ενέδωσε στο ένα και μου έδωσε για ρέστα ένα πλατύ χαμόγελο κι εφτά θενκ γιου. Σ' ε λα βι!

Δύο, τρεις, πέντε, ίσως και εφτά φορές διασχίσαμε τις φοβερές σιδερένιες γέφυρες πάνω από τις τοπικές διακλαδώσεις του Κόκκινου Ποταμού που κατεβαίνει από τα βάθη της Κίνας. Και που, βέβαια, μόνο κόκκινος δεν είναι. Μολυβής είναι. Ρυπαρός, μάλλον, και ατάραχος. Κατόπιν τούτου το βανάκι μας όρμησε στη μεγάλη Εθνική που τραβά ανατολικά. Κατά Χαϊφόνγκ μεριά.

Οι τρεις χάριτες δε μπορούν να συνηθίσουν τον τρόπο που οδηγούν οι Bιετναμέζοι. Ούτε κι εγώ, φυσικά, αλλά εδώ και πολύ καιρό έχω ανακαλύψει την ηδονή της μοιρολατρικής αυτοεγκατάλειψης. Η επιδίωξη από τη μεριά μου της παρούσας ταξιδιωτικής εμπειρίας συνεπάγεται, πριν και πάνω απ όλα, την αποδοχή ενός προσωρινού μόντους βιβέντι με την επικίνδυνα παρανοϊκή κυκλοφορία, άλλως, ας καθόμουν στο σπίτι μου ν' αναπνέω καθαρό καυσαέριο.

Το μανούλι, η ρεσεψιονίστα του Φαν Τάι ήθελα να πω, που, σύμφωνα με τις προδιαγραφές μας, οργάνωσε την επιχείρηση "Μπε ντ Αλόνγκ", μας έχει εξασφαλίσει και τον Χανγκ. Ως γκάιντ. Δεν τον κάνω περισσότερο από εικοσιπέντε χρονών. Είμαστε οι πρώτοι Έλληνες που βλέπει στη ζωή του. Έχει δει τον Παρθενώνα στην τηλεόραση και του αρέσει, λέει, πάρα πολύ. Ξέρει επίσης ότι η χώρα μας θα υποστεί τους Ολυμπιακούς αγώνες τους οποίους και, παραδόξως, ταυτίζει με τις ρωμαϊκές φιέστες. Όχι, του λέω, οι ρωμαϊκές φιέστες φαντάζουν σαν επαρχιακό τσίρκο μπροστά στο μεγάλο φαγοπότι που ήδη συντελείται στη χώρα μου. Δεν κατάλαβε τι ήθελα να πω αλλά δεν επέμεινα για να μην φανώ ανθέλλην. Ας μιλήσουμε για το Βιετνάμ καλύτερα.

 Ισαβέλλα: Έλα, τώρα, είναι πρόωρο, βιάζεσαι...

Ζυρ: 'Ντάξει, βιάζομαι, αλλά δεν έχουμε κι απεριόριστο χρόνο.

(διάλογος Ισαβέλλας με Χανγκ)

Ισαβ: Τελικά δεν ήρθε σε δύσκολη θέση με τις ερωτήσεις για τον πόλεμο με τους Γιάνκηδες. Άνετος!

Ζυρ: Σαν να ρωτάς έναν Έλληνα εικοσιπεντάρη, μέσα στη δεκαετία του εβδομήντα, κάτι ανάλογο για τους Γερμανούς ναζί της Κατοχής...

Ισαβ: Κάπως έτσι. Κατά λέξη είπε ότι είναι όλα καταχωρημένα στη μνήμη των Βιετναμέζων αλλά ότι πρέπει να κοιτάξουν το μέλλον...

Ζυρ: Πολύ δε περισσότερο που οι Αμερικάνοι σήμερα έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας των επενδύσεων στο Βιετνάμ.

Ισαβ: Ε, αυτό δεν μπορώ να του το πω έτσι άγαρμπα... Το έθιξε πάντως εν τη ρύμη του λόγου... Είχαν, λέει, πρώτα τους Μογγόλους, Ενδέκατο με Δέκατο Τρίτο αιώνα. Μετά είχαν τους Κινέζους, μετά τους Γάλλους και, τελευταίους τους Αμερικάνους, οι οποίοι έκαναν και τις μεγαλύτερες καταστροφές γιατί είχαν πολύ σύγχρονα όπλα. Τους άλλαξαν τον αδόξαστο. Αλλά οι Βιετναμέζοι έχουν μεγάλη καρδιά, είπε, και...

Η καραβέλα

Χαμός από ξύλινα ιστιοφόρα στην προκυμαία. Τι προκυμαία δηλαδή, ούτε διακόσια μέτρα μήκος. Και να προσπαθούν να βολευτούν όλα εκ περιτροπής. Να 'χω το μυαλό μου στα μπαγκάζια και η Ισαβέλλα να θέλει να πάει να φωτογραφήσει ένα σκαρί που η άμπωτη το 'χει καρφώσει στη λάσπη! Εντάξει, δεν λέω, έξοχο θέμα, αλλά εδώ γίνεται το ελαναδείς, έτσι και χάσουμε κάτι...

Ακροβατούμε λικνιζόμενοι από μαδέρι σε μαδέρι, από το ένα σκάφος στο άλλο και μετά στο τρίτο, σκαρφαλώνουμε κουπαστές κι ο Χανγκ να γελάει ενθαρρύνοντάς μας. Πολύ αστείο! Νά 'ταν δική σου η τσάντα με τα φωτογραφικά θα σου 'λεγα εγώ αν θα γέλαγες. Θα σού 'φευγ' η μαγκιά. Μπήκαμε στο σκάφος και όλα ξεχάστηκαν. Αυτό ρε παιδάκι μου δεν είναι... Αυτό είναι η καραβέλα του Κολόμβου που μόλις ναυπηγήθηκε! Κι όλο δικό μας! Εμείς οι τέσσερις, ο Χανγκ που όλο γελάει και το ολιγομελές πλήρωμα. Αισθάνομαι Κροίσος. Ξεσφηνώνουμε απ τ' άλλα σκαριά με απίθανες μανούβρες κι ανοιγόμαστε. Όχι δε θ' ανοίξει τα κόκκινα πανιά του με τέτοια άπνοια. Για την ώρα τουλάχιστον. Κρίμα!

Ζυρ: Λέγε!

Αλεξία: Τι να πω;

Ζυρ: Τις εντυπώσεις σου, ρε παιδάκι μου!..

Αλεξ: Εύκολο είναι; Είμαι μαγεμένη...

Ζυρ: Απ την προκυμαία ξεκίνα.

Αλεξ: ...πολλά σκάφη το ένα κολλητό με τ’ άλλο. Ανεβήκαμε σ' ένα εκπληκτικό. Όλο ξύλινο. Από το σκαρί μέχρι τις ξαπλώστρες πάνω στο κατάστρωμα. Μαζί μας κι ο Χανγκ....

Που όλο γελάει. Διαβάζει τη χαρά στα μάτια μας και γίνεται δική του χαρά. "Όλο δικό σας!" Και 'γω να μην ξέρω τι να πρωτοκάνω. Να περιφέρομαι στο σκάφος και να το χαζεύω; Ν' αφεθώ στο μαγικό τοπίο με την υγρή ασημένια λάμψη; Να το παγιδεύσω στο φιλμ; Να παραδοθώ στην έκσταση; Θέλω να τα κάνω όλα. Θέλω να τα γευτώ όλα. Θέλω...    

Ζυρ: Παίζει, λέγε.

Μαρία: Από πού ν' αρχίσω;

Ζυρ: Ας πούμε για τα νησιά.

Μαρία: Είναι κάπου τρεις χιλιάδες...

Ζυρ: Τα μέτρησες;

Μαρία: Έλα, μωρέ... Κάπου τρεις χιλιάδες νησιά, βράχοι και βραχονησίδες. Αυτά που λένε εδώ "πυρήνας" είναι γύρω στα χίλια εξακόσα. Όλ' αυτά είναι βράχινοι σχηματισμοί. Ασβεστολιθικοί και δολομιτικοί. Σκεπασμένα με πυκνή βλάστηση. Δέντρα, διάφορα κακτοειδή και κάτι άλλα που τα λένε "φίκους". Σε κούφανα;

Ζυρ: Είσαι περίπτωση. Παρακάτω!

Μαρία: Στάσου να θυμηθώ...

(Το μικρόφωνο στην Αλεξία) 

Αλεξία: Ο Κόλπος του Αλονγκ. Ή αλλιώς, η «Μπε ντ’ Αλόνγκ» όπως ονομάστηκε από τους Γάλλους αποικιοκράτες. Αλόνγκ στα βιετναμέζικα σημαίνει "εκεί που ο Δράκος κατεβαίνει στη θάλασσα".

Υπάρχει ένας μύθος. Το σημερινό τοπίο, λέει, δημιουργήθηκε όταν ένας δράκος έσπασε με την ουρά του ένα κομμάτι από τον βραχώδη βυθό της θάλασσας και τότε ξεπήδησαν τα χιλιάδες θραύσματα...

Ισαβ: Σαν προϊστορική ναπάλμ!

Αλεξ: Ακόμα και σήμερα λέγεται πως κάποιοι ντόπιοι ψαράδες έχουν συναντήσει ένα γιγάντιο θαλάσσιο τέρας ονόματι Ταράσκ. Κάτι σαν βιετναμέζικη εκδοχή του Λοχ Νες. Πάντως κανείς δεν κατάφερε να το φωτογραφήσει. Τι άλλο; Α, ναι, Έχει χαρακτηριστεί απ την Ουνέσκο προστατευόμενη περιοχή κι έχει ένα μεγάλο νησί, το μεγαλύτερο νομίζω, το Κατ Μπα, που είναι και Εθνικό Πάρκο...

Περμετέ βου;

Στο πρώτο επίπεδο, πάνω από το μηχανοστάσιο, οι κουκέτες. Πεντακάθαρες. Τα παράθυρά τους είναι λίγο πιο ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Στο δεύτερο επίπεδο, μια καλόγουστη τραπεζαρία για, τουλάχιστον, πενήντα άτομα. Αλλά εμείς δεν ξεκολλάμε απ το κατάστρωμα. Δεν σ' αφήνει το μυστηριακό αρχιπέλαγος με το διάχυτο φως. Όσα φίλτρα πήρα για να κατασκευάσω μια συγκεκριμένη διάχυτη και ψυχρή ατμόσφαιρα θα παραμείνουν στις θήκες τους. Η καλή μου τύχη μ' έφερ' εδώ στη σωστή στιγμή.

Πολλά απ τα νησιά είναι απολύτως κάθετα. Σαν γιγάντια φυτά. Απολύτως μη προσβάσιμα, παρά μόνο από αναρριχητές. Σε μερικά άλλα μπορείς και να προσαράξεις. Όπως αυτό εδώ που είναι κάπως κωνικό. Εξακόσια είκοσι πέντε σκαλοπάτια οδηγούν στην κορυφή όπου και ο βουδιστικός ναϊσκος, λέει ο Χανγκ. Εξακόσια είκοσι πέντε! Σύγκρυο στην ομάδα. Ναι, αλλά εγώ πώς αλλιώς θα τσεκάρω τα κότσια μου; "Παιχνιδάκι", του λέω, δεν μασάω! Και μπαίνω μπροστά. Φορτωμένος. Στα διακόσια-τόσα τα γόνατά μου είναι ήδη κομμένα. Άσε που δεν πρόκειται για σκαλοπάτια με την τρέχουσα έννοια της λέξης. Πολύ περισσότερο πρόκειται για ξεχαρβαλωμένες από την πολυκαιρία ανισοϋψείς βαθμίδες. Γλιστερές από τη λείανση της μακραίωνης χρήσης και τα βρύα.

Στα τρακόσα-τόσα είχα ήδη αφήσει τις χάριτες πολύ πίσω μου. Ο δε Χανγκ να τριπλασιάζει την ατομική του διαδρομή με το να φτάνει σ' εμένα και μετά να γυρίζει πίσω, μέχρι το πιο καθυστερημένο μέλος της "αποστολής", που προτιμώ να μην κατονομάσω για λόγους ευπρέπειας. Τσομπανόσκυλο με υψηλό αίσθημα ευθύνης ο Χανγκ. Και χωρίς να ιδρώνει. Και χωρίς να σταματά να γελά. Βέρι στρονγκ, βέρι στρονγκ, μίστερ Κώστας, να μου λέει κάθε τόσο κι εγώ να το παίζω μετριόφρων. Με κομμένη την ανάσα, φυσικά. Και με τα γόνατα ανεξέλεγκτα.

Στην κορυφή της νησίδας, στο αίθριο του ναού, μια Γιαπωνεζούλα με το κωνικό της σκιάδιο να ζωγραφίζει το τοπίο. Περμετέ βου; Τώρα, πώς μου 'ρθε αυτό το γαλλικό;

Ουί, μπιεν συρ, μου αποκρίνεται, μ' ένα γελάκι που μ' έκανε να ξεχάσω τα κομμένα γόνατα και την ηλικία μου. Και τη φωτογράφησα φορώντας το καπέλο μου, με φόντο μια ιμπρεσσιονιστική δύση. Όταν η πρώτη από τις τρεις χάριτες έφτασε πάνω με την ψυχή στο στόμα εγώ το 'παιζα ήδη τζόβενο με το τσιμπούκι μου ν' απελευθερώνει δαχτυλίδια καπνού.

Ζυρ: Δείπνο στην παραμυθένια τραπεζαρία του σκάφους. Έξω σκοτάδι πίσσα. Μόνο κάτι λίγα φώτα. Από τα σπίτια κυρίως. Τα πλωτά σπίτια εννοώ. Θέλεις να πεις δυο κουβέντες γι αυτά;

Ισαβ.:Τι να πω; Εδώ θα χρειαζόταν ένας ύμνος στην προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου είδους και την ικανότητά του να επιβιώνει και στις πιο απίθανες περιβαλλοντικές συνθήκες. Φωλιασμένα ανάμεσα στα συμπλέγματα των νησιών, εκατοντάδες σπίτια, χτισμένα πάνω σε σχεδίες φιλοξενούν πάνω από χίλιους  εξακόσιους ανθρώπους ταγμένους να ζουν πάνω στο κύμα, χειμώνα καλοκαίρι. Είναι οι πλωτές πολιτείες των ψαράδων της Μπε ντ’ Αλόνγκ, κανονικά υδάτινα χωριά, με «δρόμους» και «πλατείες». Μέχρι και σχολείο είδαμε σε ένα απ’ αυτά, με τα πιτσιρίκια να πηγαινοέρχονται  στο μάθημα με βάρκες.

Ζυρ.: Και μια παρουσία που εμένα πάντα με συγκινεί ιδιαίτερα: τα σκυλιά-φύλακες, πάνω στις σχεδίες κι αυτά μαζί με τις οικογένειες. Να τώρα δα ακούγονται και τα γαυγίσματά τους, ο μόνος ήχος που σπάει την απόλυτη σιωπή της νύχτας.

Στο μεταξύ, έχουμε αδειάσει και το δεύτερο μπουκάλι μπορντώ. Αλεξία, έναν σύντομο απολογισμό, παρακαλώ!

Αλεξία: Δεν ειν' εύκολο... Τόσες εικόνες, τόσες συγκινήσεις. Λοιπόν αρχίζω από το τέλος. Γεύμα και δείπνο λουκούλλεια. Ό,τι θαλασσινό μπορεί να φανταστεί κανείς... Αστακοί και δεν ξέρω τι άλλο. Εκπληκτικά πράγματα.

Ζυρ: Για τα νησιά.

Αλεξ: Το εντυπωσιακό σ' αυτόν τον κόλπο είναι το ανάγλυφο των νησιών. Παντού βράχοι, μικροί μεγάλοι, και στην ουσία ακατοίκητοι... Μετά είναι οι κολπίσκοι που σχηματίζονται, κι ανάμεσά τους στα απάνεμα, τα επιπλέοντα σπίτια των ψαράδων. Οικογένειες ολόκληρες με τα μωρά τους να μας χαιρετάνε χαρούμενα κι εμείς ν’ αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να αντέχουν συνέχεια σε τόση αλμύρα και υγρασία. Το σημαντικότερο τελικά σ' αυτή τη χώρα είναι οι άνθρωποί της. Αυτό είναι που με μαγεύει, που με τραβάει. Όλοι εκπέμπουν καλοσύνη. Αυτό είναι το βασικό τους χαρακτηριστικό: Είναι τίμιοι, στωικοί, και εκπέμπουν καλοσύνη.

Ζυρ: Πάμε στην παγόδα, στο ηλιοβασ...

Αλεξ: Και το άλλο φανταστικό ήταν ότι ανεβήκαμε σε μία παγόδα, εξακόσια τόσα σκαλιά, στην κορυφή ενός τέτοιου βράχου. Φοβερή θέα.

Εκεί είδαμε και ηλιοβασίλεμα. Ηλιοβασίλεμα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας! Εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα! Με τις δέσμες του φωτός να πέφτουν στη θάλασσα και να την κάνουν να γυαλίζει.

Και να περιμένουμε να περάσει κάποιο πλεούμενο απ αυτή τη δέσμη φωτός για να βγάλουμε τη μαγική φωτογραφία...

Λίγο αργότερα μας έπιασε η νύχτα εν πλω. Δεν υπήρχαν φώτα πουθενά και η τζόνγκα μας είχε μόνο ένα φως, κι αυτό ελλιπές.

Κι ένα φακό κόκκινο με τον οποίο έφεγγε κάποιος απ το πλήρωμα που είχε σχεδόν κρεμαστεί μπροστά στην πλώρη για να μην τρακάρουμε σε κάποιον βράχο ή σε κάποιο πλωτό σπίτι. Σασπένς, κατά τη ορολογία του Ζυρ. Σ' αυτή την απόλυτη ησυχία, μόνο κάτι κρωξίματα ζώων ή πουλιών ακουγόντουσαν από μακριά. Καθόμαστε με τον Κώστα κοντά στην πλώρη και παρακολουθούσαμε αμίλητοι τις μανούβρες μεσ' το απόλυτο σκοτάδι. Ήταν κάτι ασύλληπτο να νοιώθεις ότι είσαι στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, στο σκοτάδι το απόλυτο και να πλέεις. Και ν' ακούς μόνο τις ομιλίες των Βιετναμέζων του καταστρώματος, να συζητάνε χαμηλόφωνα τι ελιγμούς να κάνουν και προς τα πού να πάνε. Δεν έδιναν διαταγές ο ένας στον άλλον. Σα να το λύνανε κι αυτό δημοκρατικά. Ε, μετά...

Στα έγκατα

Πολλά απ’ αυτά τα νησιά είναι κούφια, λέει ο καπετάνιος. Υπάρχουν τόσες σπηλιές που ίσως μερικές να μην έχουν εξερευνηθεί ακόμα. Πάντως ο Χανγκ φαίνεται να ξέρει μόνο μία. Εκείνη για την οποία έχει προγραμματιστεί να μας ξεναγήσει.

Δεν συμπαθώ τις σπηλιές όσο τις συμπαθούσα όταν ήμουνα παιδί. Ίσως γιατί οι τεχνητοί, πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι φωτισμοί τις κάνουν να φαίνονται ψεύτικες. Δεν ακούω την επαγγελματική κασέτα που έχει καταπιεί ο Χανγκ. Ίσως γιατί δεν έχει τη μυστηριακή μελωδία που αξίζει σ' αυτά τα έγκατα. Δεν τον ακούω και δεν θέλω να μου τον μεταφράσει κανείς.

Δεν θέλω ανθρώπινη παρουσία μέσα στο οπτικό μου πεδίο. Θέλω τα φρρ των νυχτερίδων πάνω απ το κεφάλι μου. Θέλω τον ανατριχιαστικό ήχο της σταγόνας που εγκαταλείπει το σταλακτίτη για να ορθώσει τον σταλαγμίτη.

Τους άφησα να προχωρήσουνε μπροστά, στο μονοπάτι της τεράστιας γήινης κοιλότητας, για νά 'μαι μόνος. Μερικά βιώματα δε γίνεται να τα μοιράζεσαι. Το δέος της επιστροφής στο σώμα που σε γέννησε. Ο πλακούντας του κόσμου.

Ξαναβγήκα στο φως εκατό μέτρα ψηλότερα από κει που μπήκαμε. Με περίμεναν στο χείλος του μονοπατιού. Κάτω μας τα σκάφη μιας άλλης εποχής. Άναψα το τσιμπούκι μου. Τα υπέροχα διαρκούν λίγο. Αλλιώς δε θα 'ταν υπέροχα.      

Για περισσότερες φωτογραφίες από το Βιετνάμ:

Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...

Διαβάστε επίσης:

ΒΙΕΤΝΑΜ 1 - ΑΝΟΙ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΑΝΤΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΒΙΕΤΝΑΜ 3 - ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΒΟΡΡΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΒΙΕΤΝΑΜ 4 - ΣΑΙΓΚΟΝ, Ο ΘΕΙΟΣ ΧΟ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν