ΝΑΜΙΜΠΙΑ 4 - ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ ΤΩΝ ΣΚΕΛΕΤΩΝ

Submitted by Isabelle on Κυρ, 09/22/2013 - 21:06

Front Picture:

Οι Πορτογάλοι ναυτικοί του Δέκατου Πέμπτου αιώνα, οι πρώτοι που παρέπλευσαν την ακτή της Ναμίμπια, έμαθαν από τότε πως έτσι και τύχαινε να ναυαγήσουν σ΄ αυτά τα νερά θα ’ταν καλύτερα να τους καταπιεί άπαξ και δια παντός το μαύρο κύμα παρά να βγουν ζωντανοί στην ακτή. Προς τα πού να τραβήξουν δηλαδή όταν η στεριά μπροστά τους δεν ήταν παρά η απέραντη Έρημος Ναμίμπ; Πέντε αιώνες από τότε, η Ακτή των Σκελετών εξακολουθεί και σήμερα να καταπίνει καράβια.

Του Κώστα Ζυρίνη

Δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος αρ. 132 / 19.10.2002

Προηγούνται: ΝΑΜΙΜΠΙΑ 1 - ΕΤΟΣΑ ΠΑΝ, ΤΟ ΠΑΝ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΝΑΜΙΜΠΙΑ 2 - ΦΥΛΗ ΧΙΜΠΑ, "ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ" | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΝΑΜΙΜΠΙΑ 3, ΒΟΥΣΜΑΝΩΝ ΕΡΓΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

Έχει φορέσει το επαγγελματικό της χαμόγελο, αξεσουάρ απαραίτητο όσο και το πρωινό μακιγιάζ, πληκτρολογεί ποιος ξέρει τι στον υπολογιστή, φλυαρεί στο κινητό που έχει σφηνώσει ανάμεσα στον ανασηκωμένο ώμο και στο δεξί της αφτί χωρίς να την ενοχλεί το σκουλαρίκι, κι ενίοτε βάζει κάποια «άνω τελεία», όπως λένε και μερικοί ημιμαθείς εκ των νεοελλήνων τηλεδημοσιογράφων, για ν’ απαντήσει και στα δικά μας ζωτικής σημασίας ερωτήματα. (Κάτω τελεία).

Σου μιλώ για την ξανθιά υπάλληλο της Εταιρείας με τα φτερά της οποίας θα πετάξουμε πάνω από την Ακτή των Σκελετών στη Ναμίμπια.

Την κράτηση γι αυτή την πτήση την έχουμε κάνει από την Αθήνα εδώ και τρεις μήνες, υπό την προϋπόθεση ότι στο μεταξύ θα έχουν συμπληρωθεί και οι υπόλοιπες τρεις θέσεις του Τσέσνα.

Διότι η περίπτωση να το ναυλώσουμε μόνοι μας, με δεδομένο το ό,τι δεν εργαζόμαστε για κάποιο αμερικάνικο έντυπο, είναι οικονομικά άκρως απαγορευτική.

Επιστρατεύω το πιο γοητευτικό από τα χαμόγελά μου προκειμένου να της υπενθυμίσω την προτίμησή μου για τη θέση δίπλα στον πιλότο, και την δια του ιμέιλ δέσμευσή της επ’ αυτού. Πείθομαι για δύο τινά ενδεχόμενα: ή το χαμόγελό μου είναι λιγότερο γοητευτικό απ όσο θέλω αυταπατώμενος να πιστεύω, ή πως τα φανερά αντικείμενα του πόθου της είναι γένους θηλυκού. Διότι πώς αλλιώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι μου λέει μεν οφκόρς, πλην συνεχίζει την απάντησή της απευθυνόμενη στην Ισαβέλλα καρφώνοντάς την με το πιο υγρό της βλέμμα; Εμμένοντας στη νόμιμη αξίωσή μου της υποτονθορύζω πως άι αμ γκρηκ τζόρναλιστ κυρά μου και πως... Δεν ξέρω πώς λέγεται το χεστήκαμε στη γλώσσα των Αφρικάνερς αλλά υποθέτω πως θα πρέπει να με στόλισε με κάτι τέτοιο. Τι να πεις!

Παρέλειψα να σου αναφέρω πως βρισκόμαστε στο Σουάκοπμουντ και πως το εν λόγω Σουάκοπμουντ είναι μια από τις λίγες κατοικημένες περιοχές της Ναμίμπια που ανταποκρίνονται στον χαρακτηρισμό «πόλη». Η εντύπωσή μου είναι πως δεν κατοικείται από περισσότερους των πενήντα χιλιάδων κατοίκους αλλά μαζί με το Βάλβις Μπέϋ και το Λούντεριτζ είναι οι μοναδικές πόλεις λιμάνια κατά μήκος όλης της ακτογραμμής της Ναμίμπια. Και μέχρι το Χίλια Οχτακόσια Ενενήντα Τρία που οι πρώτοι τρελαμένοι αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο σημείο αυτό το οποίο σήμερα λέγεται Σουάκοπμουντ δεν υπήρχε ούτε ένας οικισμός σε απόσταση μικρότερη των χιλίων χιλιομέτρων στην ίδια ακτή.

Όπως πιθανόν να ξέρεις, η Ναμίμπια βρέχεται στα δυτικά της απ τον Ατλαντικό. Μόνο που δεν βρέχεται απλώς: Από την κατά φύση επαφή μαζί του δημιουργείται ένα αφιλόξενο όσο και γοητευτικό γεωλογικό σκηνικό για να σου παγώνει το αίμα.

Αυτό το σκηνικό είναι η Έρημος Ναμίμπ στης οποίας το εμβαδόν χωρά και περισσεύει ολόκληρη η Ελλάς.

Το βανάκι της αεροπορικής εταιρείας δεν χρειάστηκε περισσότερα από δώδεκα λεπτά της ώρας για να σταθμεύσει πάνω στην πίστα, δέκα μέτρα από το λιλιπούτειο Τσέσνα. Τι αεροδρόμιο και πράσιν’ άλογα! Αυτό δεν είναι παρά ένα τμήμα της έτσι κι αλλιώς ισόπεδης σαβάνας με τη μόνη διαφορά ότι εδώ υπάρχει μια υποτυπώδης εγκατάσταση κι ένας πύργος ελέγχου. Φαντάσου έναν πολύ φαρδύ χωματόδρομο για απογειοπροσγείωση. Αυτό είναι.

Αλλά εκείνο που με απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι η νομίμως, και εγκαίρως, κλεισμένη θέση μου δίπλα στον πιλότο, η οποία όμως είναι ήδη κατειλημμένη από μία βαρέων βαρών Ιταλίδα. Οι άλλοι δύο ομοεθνείς της βρίσκονται ήδη αραχτοί στα πίσω καθίσματα. Τα παίρνω μεν στο κρανίο πλην η γερά εμπεδωμένη καλή μου ανατροφή αποτελεί, για την ώρα, τροχοπέδη στο να κατεβάσω καντήλια.

Επιχειρώ να διατυπώσω όσο γίνεται πιο πολιτισμένα τη διαμαρτυρία μου στο νεαρό πιλότο αλλά το ξέρω και ‘γω, πολύ καλά, πως είναι εντελώς αναρμόδιος. Η υπέρβαρη το παίζει Κινέζα. Αλλού βρέχει! Και το χειρότερο: αυτή είναι η δεύτερη πτήση του Τσέσνα σήμερα ενώ εγώ από την Αθήνα είχα ζητήσει την πρώτη πρωινή ή, έστω, την τελευταία απογευματινή, για νά ‘χω ικανοποιητικά κοντράστ απ το πλάγιο φως. Δυστυχώς, η ξανθιά με το παγιδευμένο κινητό στο σκουλαρίκι της δεν είναι δω για να γίνει αποδέκτης της ιερής αγανάκτησής μου.

Είχα αρχίσει να σου περιγράφω την ακτή της Ναμίμπια αλλά παρασύρθηκα από τα διαδραματιζόμενα στον παρόντα χρόνο.

Οι Πορτογάλοι θαλασσόλυκοι, που λες, ήσαν οι πρώτοι που την παρέπλευσαν, στα μέσα του Δέκατου Πέμπτου αιώνα, κι ωστόσο τους ήταν αδύνατον να προσαράξουν σ΄ αυτή. Παρά μόνο ως ναυαγοί για ν’ αφήσουν τα ταλαιπωρημένα κοκαλάκια τους στην έρημο. Διότι, καμιά ελπίδα να επιβιώσουν. Αυτό το εμπόδιο πάντως είχε κι ένα καλό: συνέτεινε στο να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα μέχρι το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και ν’ ανοίξουν έτσι το δρόμο για τον περίπλου της Αφρικανικής Ηπείρου.

Ακούς εκεί να μου φάει τη θέση η χοντρέλα!

Ήταν δε τόσο οδυνηρή η εμπειρία των Πορτογάλων θαλασσόλυκων του Δέκατου Πέμπτου Αιώνα από τούτη δω την ακτογραμμή ώστε την ονόμασαν Άμμο της Κολάσεως. Πρόκειται για την χιλίων εξακοσίων χιλιομέτρων παράκτια λωρίδα της Ερήμου Ναμίμπ που ούτε και σήμερα είναι εύκολα προσβάσιμη.

Σ’ αυτή την Άμμο της Κολάσεως, που λες, η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν πάντα υγρή και γκρίζα και δεν φυτρώνει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, διότι δεν βρέχει σχεδόν ποτέ. Μόνο κάτι θαμνοειδή φυτρώνουν που λέγονται ντόλαρ μπους, καθώς κι ένα είδος κάκτων ονόματι βελβίσια, τα οποία βολεύονται με την όση υγρασία διαθέτει η ατμόσφαιρα.

Ούτε και να πεις πως τη διασχίζουν τίποτα ποτάμια για να φυτρώσει ένθεν κακείθεν το κατιτί. Κι όσα ποτάμια δεν απορροφώνται στην ενδοχώρα από τη φοβερή έρημο Καλαχάρι έρχονται και εξαφανίζονται σ’ αυτήν εδώ την αδιαπέραστη «θάλασσα» από αμμόλοφους, την έρημο Ναμίμπ, χωρίς να εκβάλλουν ποτέ στον Ατλαντικό. Άσε που συνήθως κάνει κι ένα ψοφόκρυο του κερατά καθότι τη μαστιγώνουν τα ψυχρά θαλάσσια και αέρια ρεύματα που προέρχονται από την όχι και τόσο μακρινή Ανταρκτική. Ζόφος, σου λέω.

Είμαι σαδιστικά ευτυχής διότι η χοντρέλα μπροστά μου, καθώς και το ζεύγος των Μιλανέζων πισινών μου που είναι τακίμια της, έχουν περιορισμένο οπτικό πεδίο σε σχέση με το δικό μου και της Ισαβέλλας. Τα μεσαία καθίσματα είναι τελικά τα καλύτερα. Τα δε φινιστρίνια μας είναι πολύ πιο διαυγή απ τα δικά τους. Καλά να πάθουν! Η εκδίκηση της Γυφτιάς, που λένε!

Οι Πορτογάλοι ναυτικοί, καθώς και όλοι οι μεταγενέστεροι ομότεχνοί τους, ήξεραν πολύ καλά πως έτσι και τύχαινε να ναυαγήσουν σ΄ αυτά τα νερά θα ’ταν καλύτερα να τους καταπιεί άπαξ και δια παντός το μαύρο κύμα παρά να βγουν ζωντανοί στην ακτή. Διότι εκεί ήταν που άρχιζαν τα ζόρια. Προς τα πού να τραβήξουν δηλαδή;

Η στεριά την οποία πατούσαν δεν ήταν παρά η απέραντη Έρημος Ναμίμπ με ελάχιστες πηγές πόσιμου νερού. Εκείνα δε τα χρόνια σ΄ αυτούς τους νερόλακκους σύχναζαν και λιοντάρια που τρέφονταν κυρίως από κορμοράνους και φώκιες. Γιατί όχι και με ναυαγούς;

Σύχναζαν και λεοπαρδάλεις, και γατόπαρδοι, καθώς και άλλα συμπαθή, άγρια σαρκοβόρα. Στις μέρες μας πάντως, μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της άγριας πανίδας επιβιώνει σ’ αυτή την τρομερή περιοχή: τίποτα δορκάδες, καμιά ζέμπρα πού και πού και, βεβαίως, τσακάλια και ύαινες. Όσο για τους περίφημους ελέφαντες της ερήμου έχουν κι αυτοί σχεδόν εξαφανιστεί. Τι κρίμα!

Το θέαμα από ψηλά είναι συγκλονιστικό.

Η έρημος Ναμίμπ δεν έχει καμιά σχέση με τις παραστάσεις περί ερήμου που είχαμε μέχρι σήμερα. Ανακάτεψε τις ιρανικές Νταχτ Ε Λουτ και Νταχτ Ελ Κεβίρ μαζί με μπόλικη Σαχάρα, βάλε μερικές αποξηραμένες λίμνες και κοίτες που χάραξαν οι εποχικοί χείμαρροι, πρόσθεσε τίποτα ψωραλέα δεντράκια που ξεδιψούν μόνο από την υγρασία της ατμόσφαιρας και τις παράκτιες ομίχλες κι έχεις ένα σεληνιακό τοπίο που θα το ζήλευε κι η σελήνη.

Ο νεαρός πιλότος είναι με το μέρος μου, δεν χωρά καμιά αμφιβολία έπ αυτού. Όταν δεν μας έβλεπε κανείς μου ‘κλεισε το μάτι με φιλική κατανόηση. Κάνει δε κάτι φοβερά ακροβατικά με το Τσέσνα του που η χοντρέλα και οι δυο πισινοί μου τα ’χουν παίξει. Το αίμα τους έχει μετακομίσει στα πόδια. Δεν κινούνται, δεν μιλούν και δεν ανασαίνουν.

Και μη νομίζεις πως θέλω να στο παίξω άνετος. Έτσι και δεν έριχνα τις φωτογραφικές βολές κατά ριπάς θα πάθαινα συγκοπή. Αλλά, να, όταν φωτογραφίζω, και μόνο τότε, εξαϋλώνομαι. Ο καθείς με τα πάθη του.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να μάθεις το γιατί λέγεται Ακτή των Σκελετών.

Το Χίλια Εννιακόσια Τριαντακάτι, κάποιος Ελβετός πιλότος, αγνώστων σε μένα λοιπών στοιχείων, αποφάσισε, να καταρρίψει το μέχρι τότε ρεκόρ συνεχούς πτήσης πετώντας από το Λονδίνο στο Κέηπ Τάουν. Στο οποίο Κέηπ Τάουν δεν έφτασε ποτέ. Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον στούκαρε σε κάποιον απ τους αμμόλοφους της Ναμίμπ.

Κατόπιν τούτου ο δημοσιογράφος Σαμ Ντέιβις αποφάσισε να κάνει ένα ρεπορτάζ πάνω στην εξαφάνιση του ατρόμητου αεροπόρου χτενίζοντας επί μέρες όλη την περιοχή. Και έπαθε την πλάκα του ο άνθρωπος. Μπορεί να μην βρήκε ποτέ τα ίχνη του ατυχούς αεροπόρου αλλά είδε τόσα κουφάρια πλοίων που είχε ξεβράσει η λύσσα του Ατλαντικού στην ακτή ώστε την ονόμασε «Ακτή των Σκελετών». Και της έμεινε από τότε.

Οι αμμόλοφοι του Σοσουσβλέι! Πετάμε πάνω από τους περίφημους αμμόλοφους του Σοσουσβλέι. Είναι για να σου κόβεται η ανάσα από την έκσταση. Πώς είναι δυνατόν η Φύση να φτάνει σε τέτοια τελειότητα! Ανοησίες λέω πάλι διότι, αν ευσταθεί ως απόλυτη η έννοια «τελειότητα» δε μπορεί παρά να αφορά στα έργα της Φύσης. Και μάλιστα στα έργα της σαν κι αυτό που βρίσκεται αυτή τη στιγμή από κάτω μου.

Δε θα σου πω όμως τίποτ’ άλλο επί του παρόντος, διότι τις επόμενες μέρες, αυτούς τους αμμόλοφους θα τους χαράξουμε με τις ροδιές του τέσσερα επί τέσσερα και θα τους σημαδέψουμε με τ’ άρβυλά μας. Το οποίο σημαίνει πως θα τα ξαναπούμε σε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις μας για την Ναμίμπια. Η χοντρέλα κάνει σα μικρό παιδί απ' τη χαρά της. Τελικά δεν μου είναι και τόσο αντιπαθής. Έχει ένα φωτεινό παιδιάστικο χαμόγελο που αν είχα μια καραμέλα θα της την χάριζα ευχαρίστως. Τώρα στρίβουμε δυτικά κατά την κολασμένη ακτογραμμή.

Πετάμε πάνω από το σκαρί του «Έντουαρντ Μπόλεν» που εξόκειλε το Χίλια Εννιακόσια Εννιά. Ένα σκουριασμένο κουφάρι μισοθαμμένο στην άμμο. Είχε έρθει, λέει, για τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα κάποιου αδαμαντωρυχείου και δεν ξανάφυγε ποτέ.

Δεν ξέρω πώς διάβολο γίνεται να βρίσκεται ένα χιλιόμετρο μακριά απ το χειμέριο κύμα του Ατλαντικού αλλά πάντως δεν το μετέφεραν ανθρώπων χέρια. Η πάντα καλά πληροφορημένη Ισαβέλλα είναι της άποψης πως γι αυτό το φαινόμενο ευθύνεται η μέσα στο χρόνο βαθμιαία διαφοροποίηση της ακτογραμμής. Εκδοχή που τη βρίσκω απολύτως λογική.

Τώρα, ο συμπαθής πιλότος του Τσέσνα ακολουθεί την ακτογραμμή με κατεύθυνση τον Βορρά. Ενίοτε κατεβαίνει μερικές δεκάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια με κάτι βολ πλανέ που...

Τελικά βρήκα μια σοκολάτα στην πλαϊνή τσέπη της φωτογραφικής μηχανής μου και της την πρόσφερα. Ω, γκράτσιε τάντο, μου λέει, ε μόλτο τζεντίλε! Την παίρνει και μου αντιπροσφέρει το καλύτερο απ τα χαμόγελά της. Το πιο παιδιάστικο. Με μπόλικο νάζι. Σε λίγο θα ξέρω πως ακούει στο όνομα Κλάουντια. Όσο για τους αποπίσω μας πρόκειται για τους Πάολο και Βιλέντα. Και οι τρεις γεννημένοι στο Μιλάνο και διαβιούντες στη Ρώμη. Τώρα που πρόσεξα τη Βιλέντα κατάλαβα πόσο τυχερός είναι ο Πάολο.

Στην αρχή έμοιαζε με πετρελαιοκηλίδα που ρύπαινε την ακτή αλλά όσο πλησιάζαμε συνειδητοποιούσαμε ότι πρόκειται για μια ακόμη αποικία φώκιας.

Έχω ήδη φωτογραφήσει από εδάφους μιαν άλλη, την πιο διάσημη στην Ακτή των Σκελετών αποικία φώκιας και συγκεκριμένα εκείνη στο Κέιπ Κρος. Εκατόν δέκα χιλιόμετρα βορείως του Σουάκοπμουντ.

Όταν το Χίλια Τετρακόσια Ογδόντα Πέντε ο Πορτογάλος θαλασσόλυκος Ντιέγκο Κάο πάτησε το πόδι του στο σημείο που σήμερα λέγεται Κέιπ Κρος, αυτό ήταν το πιο μακρινό σημείο στην Αφρική όπου είχε πατήσει μέχρι τότε Ευρωπαίος.

Ενθουσιασμένος από το ρεκόρ του, ο καπιτάνο Ντιέγκο ύψωσε έναν πέτρινο σταυρό για να τον θυμόμαστε εις τον αιώνα τον άπαντα. Αλλά η αποικία της φώκιας που εδρεύει εκεί αποκλείεται να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον πέτρινο σταυρό και τον διάσημο καπιτάνο. Η παρουσία της στο σημείο αυτό υπακούει σε νόμους της Φύσης που δεν έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Η συγκεκριμένη αποικία φώκιας αριθμεί γύρω στα ογδόντα χιλιάδες άτομα. Ο αριθμός όμως αυτός, με την άφιξη των αρσενικών την εποχή του ζευγαρώματος, Νοέμβρη-Δεκέμβρη δηλαδή, φτάνει τα διακόσια πενήντα χιλιάδες. Τα χαρμανιασμένα αρσενικά αρχίζουν να καταφθάνουν από τον Οκτώβρη, να την πέφτουν στα θηλυκά και να γίνεται το ελαναδείς.

Το ενενήντα τοις εκατό των νεογνών γεννιούνται έναν περίπου μήνα μετά το ζευγάρωμα και έχουν υψηλό βαθμό θνησιμότητας. Το εικοσιπέντε, περίπου, τοις εκατό απ αυτά δεν προφταίνουν να γιορτάσουν τα πρώτα τους γενέθλια.

Αλλά η μεγάλη εκατόμβη συντελείται κατά την πρώτη εβδομάδα μετά την γέννησή τους όταν τσαλαπατιούνται από τα βακχικά όργια των ανεύθυνων ενηλίκων και κατασπαράζονται εν συνεχεία από τα τσακάλια και τις ύαινες που καραδοκούν. Πάντως, δεν σου κρύβω πως αυτή την μαζική τσόντα του Νοέμβρη-Δεκέμβρη πολύ θα’ θελα να την απαθανατίσω. Όχι όμως και τη μαζική βρεφοκτονία που έπεται.

Η πτήση μας πλησιάζει στο, αίσιο ελπίζω, τέλος της και η όρεξή μου να φωτογραφίσω από εδάφους τα ναυάγια που δεν είδαμε αφ υψηλού έχει φουντώσει. Ξέρω πως δεν είναι ευκόλως προσβάσιμα. Κι ευτυχώς δηλαδή διότι άλλως θα τα φωτογράφιζε κι η κουτσή Μαρία.

Γκουάρντα, Γκρέκο, γκουάρντα! ακούω την Κλάουντια να φωνάζει. Φαίνεται πως τη συνεπήρε ο οίστρος μου και αποφάσισε να το παίξει βοηθός φωτογράφου. Νά ‘σαι καλά κορίτσι μου διότι απορροφημένος όπως ήμουν με το να φορέσω καινούργια μπαταρία στη φωτογραφική παραλίγο να μου ξεφύγει. Αναφέρομαι στον από κάτω μας σκουριασμένο σκελετό του «Σόουνυ» που ναυάγησε το Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Έξι.

Αργά ή γρήγορα θα σκεπαστεί τελείως από την άμμο μουρμουρίζω. Δεν είσαι καλά που θ’ αφήσουν να πάει χαμένο ένα τέτοιο τουριστικό τεφαρίκι! διατείνεται η Ισαβέλλα. Τι εννοείς; Εννοώ, και είμαι βέβαιη, πως κατά καιρούς καθαρίζουν ένα μέρος της άμμου απ αυτά τα εκθέματα για να τα διατηρούν εμφανή. Κοιμάμαι τόσα χρόνια με μια εν δυνάμει υπουργό Τουρισμού και δεν το ‘χα αντιληφθεί!

Την επομένη μέρα επί εδάφους, το ηρωικό τέσσερα επί τέσσερα διασχίζει ακάθεκτα τους γκρίζους παράκτιους αλατόδρομους της Ακτής των Σκελετών, ενώ εμείς με το μάτι γαρίδα αναζητούμε το σκελετωμένο κουφάρι της αποτυχημένης προσπάθεια ενός κάποιου Μπεν ντυ... κάτι.

Αυτό που εμποδίζει την όρασή μας σ’ ένα τόσο ανοιχτό τοπίο είναι μια καταραμένη αμμοθύελλα που βρήκε την ώρα και τη στιγμή να... Εύχομαι να μη βρούμε αυτήν την κωλοεγκατάσταση διότι εγώ με τόση άμμο να βομβαρδίζει το ευαίσθητο εργαλείο μου δεν... Να πάει στο διάολο κι η σκουριασμένη εγκατάσταση!... Άσε που αυτοί οι εφιαλτικοί αλατόδρομοι ενίοτε γλιστρούν τόσο πολύ που με κάνουν να νοιώθω σαν πρωτάρης παγοδρόμος... Καθόλου διασκεδαστικό.

Αυτός ο Μπεν ντυ Πρυζ, που λες, επέμενε ότι εδώ υπάρχει πετρέλαιο. Οπότε, μέσα στη δεκαετία του ‘Εξήντα, κατάφερε να πάρει άδεια από τις ναμιμπιανές αρχές κι άρχισε τη γεώτρηση. Μετά από πολλές απελπισμένες προσπάθειες, κι αφού ροκάνισε όλη την προίκα της γυναίκας του, τελικά φαίνεται πως έβγαλε μερικά μπιντόνια... Αλλά, μέχρις εκεί.

Το αετίσιο μάτι της Ισαβέλλας διακρίνει την καταζητούμενη σκουριά μέσα απ το παχύ σύννεφο της άμμου.

Δεν πάω πουθενά δηλώνω. Αλλά τελικά πείστηκα, συγκινημένος από την προσφορά της καλής μου να τυλίξει τη μηχανή μου μέσα στο πλαστικό ανοράκ της μέχρι να πλησιάσουμε το στόχο. Κι εκτός αυτού μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά σταμάτησε κι η αμμοθύελλα!

Καλή η χτεσινή πτήση, δε λέω, αλλά τούτη δω η άμεση σωματική επαφή μ’ αυτή την κολασμένη ακτή είναι το κάτι άλλο.

Και τώρα κατά πού βάζουμε πλώρη; Η Ισαβέλλα βγάζει τα κιτάπια της και αναλύει το υπόλοιπο πλάνο της ημέρας.

Έχουμε και λέμε: Θα πάμε πρώτα στο Σάουθ Ουέστ Ση, το οποίο ναυάγησε το Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Έξι, και μετά στο Γουίνστον, νοτιότερα, που ναυάγησε το Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα.

Μετά θα τραβήξουμε ακόμα νοτιότερα όπου βρίσκεται ο σκελετός του Ίρμγκαρντ, ενός μικρού ψαράδικου που ήταν ειδικευμένο στην αλιεία των οστρακόδερμων. Την εποχή που ναυπηγήθηκε ήταν, λένε, το πρώτο μεταλλικό πλοίο με ίσιο πάτο το οποίο κατασκευάστηκε στο Λούντεριτζ.

Και μετά... Δεν είμαι σίγουρος πως θα τα προλάβουμε σήμερα όλ’ αυτά, της λέω κοιτάζοντας το χάρτη της περιοχής. Ας αφήσουμε και κάτι γι αύριο!

Μα αύριο έχουμε το Ντιάζ Πόιντ που βρίσκεται μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα. Είναι ένα ανεμοδαρμένο ακρωτήρι με φάρο όπου τα δέκα μποφόρ αποτελούν σύνηθες φαινόμενο. Από κει πέρασε ο Βαρθολομαίος Ντιάζ το Χίλια Τετρακόσια Ογδόντα Εφτά επιστρέφοντας στην Πορτογαλία από το ιστορικό του ταξίδι που τον οδήγησε μέχρι το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας...

Ταξίδι θα πει να είσαι κάθε ώρα κι αλλού, να βλέπεις και να κάνεις κάτι άλλο. Ταξίδι θα πει να δραπετεύεις από τη μηχανή της επανάληψης για να διαστέλλεις το χρόνο διάρκειας της ύπαρξής σου. Ταξίδι θα πει να ζεις. Πάμε γι άλλα!