Δύο παιδιά μετράνε τ' άστρα.

Αν πάρω στα σοβαρά κάποιες απ τις απόψεις του Όσκαρ Ουάιλντ, και γιατί όχι; θα πρέπει να είμαι απ τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Το κακό είναι πως συναντήθηκα πριν από τριαντατόσα χρόνια με την Ισαβέλλα κι αυτό μας έφερε να "μετράμε  τα άστρα" μαζί. Και μάλιστα να τα μετράμε κάθε φορά κι από διαφορετικά σημεία αυτού του πλανήτη, αυτού του πλανήτη "του μικρού, του μέγα". Έτσι μάθαμε πως ο "ορίζοντας", είναι κάτι το ατελές, κάτι που αντιφάσκει με το "ορίζω", αφού όπου κι αν είσαι στην Υδρόγειο ο ορίζοντας που αντιλαμβάνεσαι είναι μια σύμβαση. Στην καλύτερη περίπτωση, "είσαι αλλού". Έτσι προέκυψε το "Πάμε γι άλλα". Ήταν, είναι, για μας μια επιτακτική ανάγκη. Ζυρ.