ΝΑΜΙΜΠΙΑ 5 - ΝΑΜΙΜΠ, ΣΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Submitted by Isabelle on Παρ, 02/21/2014 - 19:24

Front Picture:

Ναμίμπ, άρνηση της ευθείας.

Απάντηση στην αρσενική τραχύτητα.

Λαγόνες έρωτα, γέννησης και Αναγέννησης.

Ναμίμπ, σώμα γυναίκας.

Σώμα θεότητας για τους πρώτους αγνούς επίδοξους εραστές σου.

Του Κώστα Ζυρίνη

Δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος αρ. 175 / 16.08.2003

Προηγούνται:

ΝΑΜΙΜΠΙΑ 1 - ΕΤΟΣΑ ΠΑΝ, ΤΟ ΠΑΝ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΝΑΜΙΜΠΙΑ 2 - ΦΥΛΗ ΧΙΜΠΑ, "ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ" | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΝΑΜΙΜΠΙΑ 3, ΒΟΥΣΜΑΝΩΝ ΕΡΓΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΝΑΜΙΜΠΙΑ 4 - ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ ΤΩΝ ΣΚΕΛΕΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

Και καθώς απ το Λούντεριτζ βγαίνεις, και από το Βάλβις Μπέϊ, ή κι απ το Σβάκοπμουντ ακόμα, σ' εν' άγριο αίσθημα καλείσαι να καταδυθείς. Απότομο. Βίαιο.

Δύο τρόμοι. Μπορεί και ηδονικοί.

Δυτικά, τα τενάγη του Ατλαντικού. Του πάντα θυμωμένου. Του άφιλου και αφιλόξενου. Του αενάως απειλούντος και αγέρωχου. Που κανείς μέχρι σήμερα δε νίκησε. Που κανείς και ποτέ δεν τιθάσευσε. Και, ιδού τα κουφάρια σκαριών παλαιών. Της οργής του Μαρτύρων.

Ανατολικά και νότια, αλλά και βόρειά σου, η Ναμίμπ, της Καλαχάρι αδερφή. Δίχως βεδουίνους. Δίχως δρομάδες. Δίχως φοίνικες. Και δίχως έλεος για τους ασεβείς.

Οι δύο τρόμοι, οι μεθυστικοί.

Ακολουθώντας τις ροδιές στην άμμο που χάραξαν οι πριν από 'μας, τις ροδιές τις ρευστές, αλλά και 'κείνες που πέτρωσε ο Ήλιος, τραβήξαμε κατά τη Δύση. Το ένα χιλιόμετρο μετά το άλλο. Αφήσαμε πίσω μας τα χνάρια των προηγούμενων, να μονογράψουμε κι εμεις τώρα πια σε άδεια σελίδα λευκώματος. Γνωρίζοντας ωστόσο ότι δεν είμαστε οι πρώτοι. Και δεν θα 'μαστε ούτε οι τελευταίοι.

Αλλά, να, μεθυσμένοι απ τη χαρά της φυγής και τη λαχτάρα του καινούργιου κανακέψαμε την ψευδαίσθηση της πρωτιάς. Το ταξίδι δεν είναι χιλιόμετρα, της είπα. Το ταξίδι δεν είναι χρόνος, μου είπε. Το ταξίδι είναι εικόνα και αίσθημα. Αφή, οσμή και άκουσμα. Το ταξίδι είναι αίσθηση και αίσθημα. Το ταξίδι είναι μέσα μας. Συμφωνήσαμε. Και με το βλέμμα καρφωμένο στο Άπειρο συνεχίσαμε ν' αφήνουμε τα χιλιόμετρα πίσω μας.

Κι ενώ ποτάμια που πήγασαν από ποιος ξέρει πού.

Κι ενώ τη Γη ρυτίδιασαν

οργώνοντας φαράγγια απύθμενα,

Ρουφήχτηκαν.

Για να μη σημαδέψουν εκβολές και Δέλτα.

Για να μην κάνουν την Τέρα Ινκόγκνιτα γόνιμη.

Να μείνει η Τέρα Ρευστή, Καυτή και Στέρφα.

Και 'μεις, και καλά, και γιατί, να σμιλέψουμε

τα χνάρια των βημάτων μας πάνω της.

Για ένα του χρόνου κλάσμα και μόνο.

Όσο κι η επικείμενη πνοή του Αιόλου.

Αναιδείς και άφρονες απέναντι στο απέραντο πολύ.

Όσο και στο απέραντο τίποτα..

Αλλά, να, εγώ θα σε βαδίσω. Σε χνάρια άλλων.

Για να χαράξω τ' αρχικά της ματαιοδοξίας μου. Κάπα, Ζήτα!

Μέχρι την επικείμενη πνοή του ανέμου σου. Που θα τα σβήσει.

Μέχρις εκεί που σταμάταγαν και οι προηγούμενες ροδιές. Αποβιβαστήκαμε. Ζαλωθήκαμε τα αναγκαία και, να, κατά 'κει να τραβήξουμε. Στην οξεία αιχμή της καλλίγραμμης αμμογραμμής. Της ρευστής και της ύπουλης. Και όπου φτάσουμε. Και αν και όπως φτάσουμε στο όπου.

Η Ναμίμπ δεν έχει τέλος. Ούτε έλεος. Δεν έχει ορίζοντα. Ούτε δεξιά κι αριστερά έχει. Είναι Αυτή και Μόνη. Χωρίς όρια. Μόνο ο Ήλιος και ο Άνεμος, οι εραστές της. Εναλλάξ ή και μαζί. Και 'μεις οι λαθρεπιβάτες της ν' αφήνουμε τα σημάδια που θα σβήσει η πρώτη πνοή. Υπνωτισμένοι, αναιδείς κι απόκοτοι.

Κίρκη πλατειά, Κίρκη απέραντη.

Καλείς.

Αποπλανείς.

Συνθλίβεις.

Απ τον ιδρώτα μου ζητάς

να γονιμοποιήσει την αδηφάγα άμμο σου.

Να θρέψει τους σκορπιούς και τις σαύρες σου.

Τους σκαραβαίους και τις οχιές

που κατοικούν τη σάρκα σου.

Την όμως άφθαρτη στο βάθος του χρόνου,

όπου η ματιά του θνητού ποτέ δεν θα αγγίξει.

Τη σάρκα σου.

Και όπου σ' αυτήν,

κρούστες δοθιηνών οι αρχαίοι κορμοί περασμένων αιώνων.

Αρχαίοι κορμοί περασμένων αιώνων,

κατάρτια αλμυρών ναυαγίων από θύελλες άμμου.

Τη σάρκα σου.

Την πάντα ακίνητη και πάντα κινητή

από τα χάδια και την οργή

του τρυφερού και θυμωμένου Αιόλου.

Του σύμφυτου και εραστή σου.

Και τώρα και πάντα.

Μόνο κάπου κάπου συναντούσαμε κάτι σαν το πάνω μέρος ενός ξύλινου φράχτη. Από ανθρώπους φτιαγμένο. Σαν για ν' ανακόψει την κίνησή της. Σαν για να μη σκεπάσει τις λίγες καλλιέργειες που τόλμησαν λίγο πιο πέρα οι ενδεείς. Αλλά πού; Και πώς; Ποιος φραγμός ν' αποτρέψει τη συμπαντική της ορμή; Πολλοί θα είναι οι φράχτες στα σπλάχνα της. Θαμμένοι για πάντα.

Και μετά συνεχίζαμε χωρίς να λογαριάζουμε την επιστροφή. Και χωρίς να ξέρουμε αν τα σημάδια των βημάτων μας θα περιμένουν. Και χωρίς ο Ήλιος να είναι εκεί για να μας δείξει το δρόμο. Συνεχίζαμε.

Μέχρι να βρούμε το λευκό τάφο της λίμνης. Κάτι σαν στέρεη επιφάνεια αλατιού με νεκρούς κορμούς από αρχαία δέντρα. Είμαστε κι όλας στο πουθενά. Στην παγίδα της ίσως.

"Τη σάρκα σου.

Και όπου σ' αυτήν

οι αρχαίοι κορμοί περασμένων αιώνων.

Αρχαίοι κορμοί περασμένων αιώνων,

κατάρτια αλμυρών ναυαγίων από θύελλες άμμου."

Πλην, και 'γω, και 'μεις και όσοι

φέροντες την επιθυμία μας δώρα σου,

τη λαχτάρα του έφηβου έχοντες για την πρώτη του,

τα ράθυμα Ύψιλον και Ωμέγα σου θέλοντες

έπαθλα για την τόλμη μας.

Τα Ύψιλον ποθούντες και τα Ωμέγα σου,

τα καυτά απ τα χάδια του στεφανωτή Ήλιου σου.

Που σου αλλάζει τα σχήματα την ώρα της μέθεξης.

Που σου αλλάζει τα σχήματα την ώρα της μέθεξης

και ο Άλλος, ο Αίολος.

Με της άμμου τα πέπλα του.

Που μου σβήνουν τα βήματα

για να μην επιστρέψω.

Ώσπου ο Ήλιος έγειρε πολύ. Σαν απειλή θανάτου. Και τότε ο φόβος άρχισε να ξεπροβάλλει στην άκρη του Ορίζοντα για να φυσήξει τα πάλλευκα νέφη. Για να δούμε και 'μεις τον ίσκιο μας να χύνεται στην πλαγιά. Ρευστός σαν την άμμο της. Και να συναισθανθούμε πως η αποκοτιά μας δεν έχει ρίζες. Αφού στην άμμο τίποτα δεν ριζώνει. Ούτε το θάρρος. Ούτε η επιδεξιότητα. Ούτε κι γνώση, ίσως.