Εξόριστοι από παντού

Δεν είναι χρόνοι αυτοί για ποιητές. Μια σιγή γύρω μου που κάτω-της κάτι κοχλάζει. Κάτι απροσδιόριστο. Το νοιώθω. Δεν ξέρω τι είναι. Και πάνω μου ένας μουντός ουρανός. Γεμάτος απειλή. Δεν ξέρω αν και πόσοι γύρω μου σκέφτονται, και τι. Αλλού μια δυσπιστία χαραγμένη στο βλέμμα, αλλού ένας θυμός, τυφλός υποθέτω. Ποια είναι τα όρια της ανοχής, της αντοχής και της βλακείας; Για τη βλακεία, υποθέτω πως, δεν έχει σαφή όρια. Αν έχει όρια. 

Εξόριστος από παντού. Πού ν' ακουμπήσεις, ποιον να εμπιστευτείς; Και γιατί; Κι ο σκοπός, και ο στόχος, δεν είναι διακριτοί όπως παλιά. Ίσως μόνο το σκυλί μου εμπιστεύομαι. Ξέρω τα όριά του. Διαβάζω το βλέμμα του. Ας με πουν μισάνθρωπο εκείνοι που με τη στάση τους σκοτώνουν άλλους κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. 

Πιο πολύ με πληγώνουν αυτοί που με ρωτούν "τι θα γίνει"; Οι μάντεις και οι προφήτες ήσαν απλοί απατεώνες αλλά ευεργετική η δράση τους. Μαστούρωναν το κόσμο με ανοησίες. Τόσο μπορούσαν, τόσο έκαναν.

La terra trema. Ναι η Γη τρέμει από θυμό γι αυτούς που εξέθρεψε. Ίσως και να μην ζήσω τόσο όσο να δω τον νικητή. Αν υπάρξει.