"Εχ, πού 'σαι νιότη"!

Συχνά, αλλά όχι τόσο όσο θα 'θελα και θα μπορούσα, βρίσκομαι ανάμεσα σε οργισμένα πρόσωπα, κάτω από κόκκινες σημαίες με τους ένστολους της εξουσίας απέναντι. Σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τρέξω όσο τα παιδιά με το κόκκινο μαντήλι στο πρόσωπο. Σκέφτομαι το γκλομπ του μπάτσου αλλά και την αγαπημένη μου φωτογραφική που θα την κάνει θρύψαλα μέσα  στη λύσσα του. Σκέφτομαι ακόμη και τον οργισμένο νεαρό, με το κόκκινο μαντήλι στο πρόσωπο και την μολώτοφ στο χέρι που δεν με γνωρίζει. Και πάνω στην ορμή του δεν θα καταλάβει με ποιανού το μέρος είμαι. Αυτό σημαίνει πως "έφαγα τα ψωμιά μου". Πως μόνο θεωρίες ξέρω ν' αναπτύσσω μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι.  Σε γραφικά μπαράκια. Και να ξέρω πως σκέφτονται για μένα, όλο λόγια είναι ο γέρος. Όλο λόγια. "Εχ πού 'σαι νιότη"!