ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΙΒΙΚΗΣ

Submitted by Isabelle on Σάβ, 03/19/2016 - 22:34

Front Picture:

Πρέπει κανείς ν’ απλώσει μπροστά του το χάρτη της περιοχής για να συνειδητοποιήσει τη στρατηγική θέση που καταλάμβανε το Καστίλιο Σαν Φελίπε στη νότια Γουατεμάλα.

Σε μια εποχή όπου οι κάθε εθνικότητας κουρσάροι αλώνιζαν στην Καραϊβική, η αχίλλειος πτέρνα της μικρής κεντροαμερικάνικης χώρας εντοπιζόταν στο Ρίο Ντούλτσε. Ένα ποτάμι που ξεκινάει από τη λίμνη Ιζαμπάλ στην ενδοχώρα και εκβάλει στον Ατλαντικό μερικές δεκάδες χιλιόμετρα ανατολικά.

Για πολλά χρόνια, οι πειρατές είχαν βρει την εύκολη λύση για να συμπληρώνουν τα θαλασσινά ρεσάλτα τους με μερικά επίσης προσοδοφόρα χερσαία. Ανέβαιναν την υδάτινη λεωφόρο, στάθμευαν ανενόχλητοι στη λίμνη, πραγματοποιούσαν τα σχετικά γιουρούσια στις γύρω περιοχές και φόρτωναν τη λεία τους στα καράβια τους λίγο πριν ξανακατέβουν στα γρήγορα το ποτάμι μέχρι τον ανοιχτό ωκεανό.

Αυτά όλα τα ωραία ως την έλευση των Ισπανών, που αφού πρώτα πέρασαν ολόκληρο τον πληθυσμό της Γουατεμάλας δια πυρός και σιδήρου προκειμένου να καθυποτάξουν τη χώρα, στη συνέχεια ενδιαφέρθηκαν - για λογαριασμό τους φυσικά - να τη θωρακίσουν από (άλλες) ξένες λεηλασίες. Έτσι στις αρχές του 17ου αιώνα, προχώρησαν στην οικοδόμηση φρούριου πάνω περίπου στη συμβολή του Ρίο Ντούλτσε με τη λίμνη Ιζαμπάλ, αποκλείοντας κάθε δυνατότητα ελλιμενισμού οποιουδήποτε πλεούμενου χωρίς την έγκρισή τους.

Εννοείται πως και οι πειρατές από την πλευρά τους δεν το έβαλαν έτσι εύκολα κάτω. Πολύ περισσότερο που η λίμνη σύντομα εξελίχτηκε σε σημείο συνάντησης μεγάλων εμπορικών καραβανιών, φορτωμένων με ιδιαίτερα πλούσια αγαθά προοριζόμενα όλα για την ισπανική μητρόπολη. Οπότε οι μάχες με επίκεντρο το Σαν Φελίπε έδωσαν και πήραν τα επόμενα εκατό περίπου χρόνια, με διάφορους διαβόητους νονούς του υγρού στοιχείου να πραγματοποιούν περιοδικά φονικές εφόδους στο κάστρο. Με πρώτους και καλύτερους τους «Hermanos de la Costa» (Αδελφοί της Ακτής) και στη συνέχεια τον θρυλικό Λορέντζο που έφτιαξε όνομα στην πειρατική πιάτσα ως ένας από τους πλέον αιμοβόρους ισπανοφάγους.

Περί τα μέσα του 18ου αιώνα ωστόσο, οι κουρσάροι της ευρύτερης περιοχής πήραν την κάτω βόλτα, κι έτσι το Σαν Φελίπε έπαψε να δέχεται επιθέσεις και διατηρήθηκε απλά και μόνο ως φυλακή. Για να παρακμάσει στη συνέχεια εντελώς, εγκαταλειμμένο από κάθε χρήση μέχρι το 1956, οπότε άνοιξε ξανά τις πύλες του με ευγενικούς σκοπούς αυτή τη φορά: Οι ενδιαφερόμενοι έχουν τη μοναδική ευκαιρία να επισκεφτούν ένα αυθεντικό αποικιοκρατικό φρούριο της πρώτης εποχής της ισπανικής κατάκτησης της Κεντρικής Αμερικής, πλήρως αναστηλωμένο με βάση τα αρχικά αρχιτεκτονικά σχέδια.