ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ 6 - ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΙΣΑΛΟ, ΑΦΡΙΚΑΝ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Submitted by Isabelle on Παρ, 06/03/2016 - 14:08

Front Picture:

Ένας αφρικανικός προορισμός που δεν μοιάζει καθόλου ... με Αφρική. Ένας τόπος που αντίθετα παραπέμπει σε εντελώς διαφορετικά γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη. Στην αμερικάνικη άγρια Δύση πιο συγκεκριμένα. Μα τι πάει να πει «Δύση»; Αναφορικά με τί; Μήπως Δύση δεν είναι και η Αφρική σε σχέση με την Ασία; African Western λοιπόν, γιατί έτσι μας αρέσει!

Κείμενο: Ισαβέλλα Μπερτράν

Φωτό: Κώστας Ζυρίνης

Το ταξίδι στη Μαδαγασκάρη πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2001

Η συνήθης προσέγγιση προς το Εθνικό Πάρκο Ίσαλο γίνεται ακολουθώντας πορεία από βορρά προς νότο, δηλαδή «κατεβαίνοντας» την εθνική οδό αριθμό εφτά από την πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης Ανταναναρίβο μέχρι τη Ρανοχίρα. Η συνιστώμενη προσέγγιση ωστόσο είναι η ακριβώς αντίθετη, με εκκίνηση από την Τυλεάρ στο νότο, και «ανηφορίζοντας» τον προαναφερθέντα κεντρικό δρόμο-ραχοκοκκαλιά της χώρας με βορειοανατολική κατεύθυνση προς τα κεντρικά υψίπεδα.

Κάνοντας το ταξίδι μ’ αυτήν την φορά, εξασφαλίζεις ένα σημαντικό πλεονέκτημα: σου δίνεται η ευκαιρία να βαφτιστείς σταδιακά στη Φαρ Γουέστ ατμόσφαιρα της ευρύτερης περιοχής της οροσειράς του Ίσαλο πολύ πριν φτάσεις στη Ρανοχίρα, πύλη εισόδου για το Εθνικό Πάρκο.

Καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα νότια της Ρανοχίρα, η Ιλακάκα είναι το απότοκο της μαδαγασκαριανής εκδοχής του μεγάλου κίτρινου πυρετού της χρυσοθηρίας που συνεπήρε την Καλιφόρνια στα μέσα του 19ου αιώνα. Μόνο που εδώ ο πυρετός είναι χρώματος μπλε όπως τα ζαφείρια που ανακαλύφτηκαν στο υπέδαφος το 1998.

Όλα ξεκίνησαν όταν λίγο έξω από το άγνωστο τότε χωριουδάκι της Ιλακάκα κάποια αγροτική αξίνα χτύπησε πάνω σε μια πέτρα ασυνήθιστου χρώματος. Μπλε για την ακρίβεια.

Ο ευρών την έδειξε με καμάρι στους φίλους του και όλοι μαζί ευχαρίστησαν τη θεά Γη που επέλεξε το χωριό τους για να χαρίσει ένα τόσο σπάνιας ομορφιάς δημιούργημά της.

Το νέο της ανακάλυψης της πέτρας διαδόθηκε από στόμα σε στόμα μέχρι που έφτασε στ’ αυτιά κάποιου πιο πονηρού (πάντα βρίσκεται ένας τέτοιος τελικά ανάμεσα και στους πιο αθώους) που ζήτησε κι αυτός να τη δει. Τα ρίγη συγκίνησης όμως που τον διατρέξανε στη θέα του ευρήματος δεν ήταν αισθητικής υφής, να το ξεκαθαρίζουμε. Εκείνος πίσω από τους φυσικούς μπλε ιριδισμούς διέκρινε το τυπωμένο χρώμα του χρήματος. Το ίδιο και οι χιλιάδες που άρχισαν να συρρέουν εν μία νυκτί στην περιοχή με το που διέρρευσε το πόρισμα: η πέτρα που είχε βρεθεί στην Ιλακάκα ήταν ζαφείρι.

Το τέλος της αθωότητας είχε μόλις σημάνει, γεννώντας στη θέση του κάποτε μικρού χωριού μια συνέχεια επεκτεινόμενη παραγκούπολη τυχοδιωκτών, παρανόμων κι απελπισμένων, κάτω από την εξουσία μιας τοπικής μαφίας και την υψηλή εποπτεία διεθνών λαθρεμπόρων πολύτιμων λίθων.

Φτάνοντας στην Ιλακάκα, αδύνατο να πιστέψουμε πως βρισκόμαστε ακόμα στη Μαδαγασκάρη. Σαν να μπήκαμε κατά λάθος σε άλλη χώρα χωρίς να το καταλάβουμε. Μα πού πήγε το σήμα κατατεθέν του τόπου, τα πανταχού παρόντα άδολα χαμόγελα των κατοίκων; Τι απέγινε εκείνος ο τόσο γνώριμος αέρας γαλήνης και αθωότητας;

Παντού γύρω μας φάτσες βλοσυρές και καχύποπτες, σαν έτοιμες ν’ αρπαχτούν. Άνθρωποι αμίλητοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους, με το βλέμμα καρφωμένο στο χώμα. Ένα χώμα που ολημερίς φτυαρίζουν, στοιβάζουν και κοσκινίζουν μανιωδώς.

Μα κυρίως είναι εκείνη η απεχθής όσο και απολύτως αναγνωρίσιμη οσμή, διάχυτη παντού στην ατμόσφαιρα. Η ίδια που κοντεύει να καλύψει τα πάντα στις λεγόμενες πολιτισμένες χώρες του πλανήτη. Η οσμή του χρήματος - ποια άλλη; - και του πυρετώδους και μέχρις εσχάτων αγώνα για την απόκτησή του. Γιατί το στρες του τρελαμένου εργασιομανή, η ιδρωμένη αγωνία του χαρτοπαίκτη, η απληστία στο θολό μάτι του αετονύχη έχουν μυρουδιά, την αισθάνεσαι, θες δεν θες.

Με λίγα λόγια, η Ιλακάκα σίγουρα δεν προσφέρεται για χαλαρές βόλτες. Αν όμως θες να πάρεις μυρουδιά από το «Κάποτε στη Δύση» σε αληθινό σκηνικό αναμφίβολα αξίζει τον κόπο να σταθείς έστω και για λίγο.

Και να λοιπόν που λίγο πιο πέρα από την Ιλακάκα αρχίζουν και ξεπροβάλλουν στον ορίζοντα οι πρώτοι βραχώδεις σχηματισμοί του Ίσαλο, υβριδικό τοπίο μεταξύ Badlands από Νότια Ντακότα και Rocky Mountains από Αριζόνα που μετακόμισαν στην αφρικανική μεγαλόνησο του Ινδικού. Το Εθνικό Πάρκο του Ίσαλο με έκταση πάνω από οκτακόσια τετραγωνικά χιλιόμετρα καλύπτει τμήμα μόνο της ομώνυμης οροσειράς που εκτείνεται σε συνολικό μήκος εκατόν ογδόντα χιλιομέτρων, με μέσο πλάτος τα είκοσι πέντε. Κατόπιν αυτού, από που να ξεκινήσεις;...

Κατ’ αρχάς από ένα ολιγόωρο τρέκκινγκ στο αποκαλούμενο «Κάνυον των Μακί» όπου η συνάντηση με χαμαιλέοντες και τρία διαφορετικά είδη ενδημικών προπίθηκων θα σ’ επαναφέρει αναγκαστικά στην πραγματικότητα του γεωγραφικού σου στίγματος.

Τι στο καλό, εφόσον συναγελάζεσαι με λεμούριους, δεν μπορεί παρά να βρίσκεσαι στη Μαδαγασκάρη!

Η συνέχεια όμως της εξερεύνησης, μέσα από τα ανηφορικά μονοπάτια που οδηγούν ψηλά στον κυρίως ορεινό όγκο αποδεικνύεται και πάλι αποπροσανατολιστική. Άντε τώρα να συνδέσεις με Αφρική αυτό το μεγαλειώδες σύμπλεγμα από γκρίζα βράχια, βαθιά φαράγγια και γυμνά οροπέδια, διάστικτα παντού από παράδοξες ή και απόκοσμες πέτρινες φιγούρες που ξεπηδούν στις στροφές της φιδωτής πορείας, θυμίζοντας πότε ορθωμένα τοτέμ, πότε ένα απειλητικό κρανίο με άδειες κόγχες και πότε ένα προφίλ γυναίκας με πινελιές ώχρας εν είδη κώμης.