Ελληνικά
EnglishΙΣΛΑΝΔΙΑ 4 - ΑΣΚΙΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ
Ο ηφαιστειακός κατακλυσμός που γέννησε την καλδέρα της Askja χρονολογείται από το 1875, έτος κατά το οποίο η ισλανδική Μητέρα Γη έβγαλε το μέσα έξω της με τη μορφή δύο κυβικών χιλιομέτρων τέφρας, μέρος της οποίας προσγειώθηκε ακόμα και στην ηπειρωτική Ευρώπη. Το πώς φτάνει κανείς στη μαύρη καρδιά της Ισλανδίας είναι μια άλλη ιστορία…
Κείμενο: Ισαβέλλα Μπερτράν
Φωτό: Κώστας Ζυρίνης
Το ταξίδι στην Ισλανδία πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2009
Προηγούνται:
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 2 - ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 3 - ΜΥΒΑΤΝ, ΠΥΡ ΚΑΙ ΥΔΩΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Σταματημένοι εδώ και πέντε λεπτά στην όχθη του Grafarlandaa παρακολουθούμε τη ροή του ποταμού τροφοδότη του Jokulsa a Fjollum (εκείνου που κατακρημνίζεται στο Dettifoss) προσπαθώντας να μαντέψουμε το βάθος του.
Περνάμε ή δεν περνάμε; Ιδού το αμλετικό δίλημμα το οποίο (υποψιάζομαι ότι) ταλανίζει εσωτερικά και τους τέσσερις της παρέας μας, κι ας μην το ομολογεί κανένας φωναχτά.
Εμένα πάντως το σαράκι της αμφιβολίας σίγουρα με τρώει. Κι όχι μόνο τώρα, εν όψει της «ώρας της αλήθειας», αλλά εδώ και μήνες, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτού του ταξιδιού. Και μιας και το συζητάμε, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κατανάλωσα πάνω από το πενήντα τα εκατό του χρόνου έρευνας στο να μαζεύω λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την ισλανδική ενδοχώρα, την κατάσταση των δρόμων και τις τεχνικές δυσκολίες. Μιλάμε για εμμονή. Τόσο που στο τέλος κατέληξα να βλέπω περάσματα ποταμών ακόμα και στον ύπνο μου. Και μάλιστα όχι πάντα με αίσιο τέλος.
Διόλου περίεργο το τελευταίο άμα σκεφτεί κανείς τον αριθμό των αδρελινογεννε-σουργών αφηγήσεων που περισυνέλεξα στα διάφορα ταξιδιωτικά φόρουμ, με ιστορίες τρόμου για τροχοφόρα παγιδευμένα στην γκρίζα ηφαιστειακή άμμο, κολλημένα σε θανατηφόρες λάσπες, ντεραπαρισμένα σε γλιστερές κροκάλες ή, ακόμα χειρότερα, ακινητοποιημένα εν μέσω ποταμού με τη μηχανή πνιγμένη από τα νερά. Ανάμεσα στα πιο γνωστά περιστατικά, είναι αυτό που σημειώθηκε το 2000 όταν 4χ4 ισλανδικό τουριστικό λεωφορείο παρασύρθηκε από τον ορμητικό ρου για να ξεβραστεί δεκάδες μέτρα μακρύτερα, και το άλλο, το 2006, όταν μια 67χρονη Γερμανίδα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το πλημμυρισμένο της όχημα και να περπατήσει καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα μέχρι να ξαναβγεί στον κεντρικό δρόμο και να βρει επιτέλους βοήθεια.
Ο Θωρ να βάλει το χέρι του δηλαδή, να μη μας βρουν τα ίδια…!
Στο μεταξύ, το αμλετικό ερώτημα με το οποίο ξεκίνησα τη σημερινή αφήγηση πρόκειται ν’ απαντηθεί οσονούπω, αφού βλέπω τον Ζυρ να τραβάει την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο του, να το σβήνει στην άμμο, να μαζεύει (εννοείται!) την γόπα και να κάθεται στο τιμόνι.
- Έτοιμοι;
- Έτοιμοι!!!
Με το πού ο αγαπημένος μου βάζει μπρος τη μηχανή και ρίχνει την πρώτη ταχύτητα συντελείται μέσα μου η προσδοκώμενη μαγική μεταστροφή. Εν ριπή οφθαλμού, το άγχος και η ανησυχία πάνε περίπατο και παραχωρούν τη θέση τους στο μόνο συναίσθημα αντάξιο τέτοιων στιγμών: την εκρηκτική χαρά της περιπέτειας. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο στοιχείο μας!
Έχουμε μπει μέσα στο ποτάμι! Μπροστά μας μόνο το νερό κι από κάτω οι ρόδες που αφρίζουν. Με το λεβιέ του 4χ4 στο κοντό διαφορικό, προχωράμε αργά αλλά απολύτως σταθερά. Ούτε υποψία ντεραπαρίσματος. Ο χρυσός κανόνας οδήγησης που ο Κώστας τηρεί απαρέγκλιτα: οδηγεί το αυτοκίνητο ελαφρώς διαγώνια, με τη φορά του ποταμού, και με μια ταχύτητα μόλις λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν της ροής. Σίγουρος και ατάραχος ο καλός μου! Σαν έτοιμος από χρόνια γι αυτήν ειδικά τη στιγμή.
Λίγο μετά τη μέση, το νερό βαθαίνει κάπως παραπάνω αλλά για ελάχιστη μονάχα απόσταση. Το Wrangler συνεχίζει να συμπεριφέρεται άψογα, ενώ καταπίνει το υγρό στοιχείο χωρίς ίχνος δυσφορίας. Το αντίθετο μάλιστα, δείχνει να το απολαμβάνει κι όλας. Κι εμείς ακόμα περισσότερο, ειδικά όσο, μέτρο το μέτρο, το αυτοκίνητο κερδίζει την εμπιστοσύνη μας.
Φτάσαμε στην όχθη. Τι; Κι όλας; Αυτό ήταν; Σιγά το πράγμα! Γι αυτό είχα αγχωθεί τόσο καιρό; Ανακουφισμένοι και χαρούμενοι, βγάζουμε πολεμικές ιαχές χορεύοντας ένα γύρο σαν Ινδιάνοι μπροστά στο πεδίο λάβας που μας περιμένει για τη συνέχιση της διαδρομής.
Τι λέτε, πάμε; Ε όχι δα! Να μην παίξει λιγάκι κι ο Βαγγέλης; Γίνεται; Δεν γίνεται.
Το αυτοκίνητο έχει μόλις στραγγίξει από τα νερά, καιρός λοιπόν να ξαναβραχεί.
Ο Βαγγέλης μπαίνει μόνος του μέσα στο Wrangler για μια αλέ-ρετούρ διάσχιση ξεχαρμανιάσματος, κι ο Ζυρ θα κάνει αυτό που προσδοκούσε και δεν μπορούσε όσο καθόταν στη θέση του οδηγού: Να φωτογραφήσει!
Από νωρίς το πρωί που αναχωρήσαμε από το Μύβατν, η διάσχιση του Grafarlandaa ήταν το μόνο κάπως σοβαρό εμπόδιο στην μέχρι τώρα πορεία μας. Η στροφή για την F88, την αποκαλούμενη Oskjuleid route (ή αλλιώς ο δρόμος για την Askja ) ξεκινάει από το Grimsstadir, πάνω στη γνωστή Ring Road, τριάντα δύο χιλιόμετρα ανατολικά του Μύβατν. Από κει μέχρι τον Grafarlandaa, η διαδρομή πραγματοποιείται πάνω σ’ έναν απολύτως ομαλό δρόμο από ηφαιστειακή τέφρα, σε χρώμα – τι άλλο; - σταχτί.
Τώρα όμως όσο προχωράμε, τα πράγματα δυσκολεύουν, και όσο δυσκολεύουν, τόσο πιο απόκοσμα γίνονται.
Μόνιμα πλέον μέσα στο οπτικό μας πεδίο, το στεφανωμένο φευγάτα σύννεφα Herdubreid, σήμα κατατεθέν του «δρόμου για την Askja» και αγαπημένο βουνό κάθε Ισλανδού.
Ωχ! Και τώρα τι γίνεται; Έχουμε φτάσει μπροστά στον Lindaa (άλλον έναν τροφοδότη του Jokulsa) και μια απλή ματιά αρκεί για να διακρίνει κανείς τη διαφορά βαθμού επικινδυνότητας αυτής της διάσχισης σε σχέση με την προηγούμενη. Το ποτάμι εδώ είναι σαφώς πιο φουσκωμένο, ενώ οι έντονες κατά τόπους αναταράξεις σηματοδοτούν ανώμαλο βυθό και αυξομειώσεις βάθους.
Στην όχθη στέκεται ήδη ένα Toyota RAV με δυο Ελβετούς ακόμα πιο διστακτικούς από μας.
Μας ομολογούνε δε απερίφραστα ότι περιμένουν εδώ και κάνα εικοσάλεπτο ελπίζοντας να εμφανιστεί κάποιο αυτοκίνητο να διασχίσει το ποτάμι πριν απ’ αυτούς.
«Ευτυχώς που ήρθατε! Με το Wrangler, εσείς δεν θα έχετε πρόβλημα να περάσετε!»
- Τι λέτε; Καλοσύνη σας! Εκτιμώ το άδολο και μη συμφεροντολογικό της προτροπής σας (όχι, το τελευταίο δεν το είπα).
Αλονζ ανφάν!
Το γαλλιστί σύνθημα έχει μόλις εκστομιστεί από τον Κώστα που ήδη κάθεται στη θέση του οδηγού, απολύτως ήρεμος και χαμογελαστός.
Οι Ελβετοί μόνο που δεν χοροπηδάνε από τη χαρά τους που επιτέλους βρέθηκαν πρόθυμα πειραματόζωα.
Λίγα μόλις μέτρα από την όχθη, ο βυθός κατηφορίζει απότομα και το αυτοκίνητο παίρνει έντονα πρόσθια κλίση ενώ το νερό γύρω μας αφρίζει.
Κι όταν λέμε αφρίζει, αφρίζει πολύ!
Εδώ βρίσκεται και το πιο κρίσιμο σημείο.
Να μην πανικοβληθείς και να κρατήσεις σταθερό τιμόνι και ταχύτητα.
Αυτό ήταν! Η δυσκολία ξεπεράστηκε. Η υπόλοιπη διάσχιση ολοκληρώνεται χωρίς παρατράγουδα.
Και όπως πολύ σωστά καταλάβατε από την ύπαρξη φωτογραφιών, το παιχνίδι μας άρεσε τόσο πολύ που το επαναλάβαμε και δυο και τρεις φορές.
Έ, μετά την τρίτη φορά, μέχρι και οι Ελβετοί ξεψάρωσαν κι αποτόλμησαν το μεγάλο βήμα.
Viti όπως λέμε κόλαση
Μετά το πέρασμα του Lindaa, ο δρόμος για την Asja ανοίγεται μπροστά μας ελεύθερος από υδάτινα εμπόδια, όχι όμως λιγότερο θεαματικός.
Κι αν η έκφραση «σεληνιακό τοπίο» έχει γίνει χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα και διαβάζεται πλέον ως ένα ακόμη φθαρμένο συγγραφικό κλισέ, εδώ ωστόσο θα την χρησιμοποιήσω δικαιωματικά.
Και μάλιστα με τη βούλα της NASA: Απ’ όλο τον πλανήτη Γη, τα απέραντα πεδία λάβας της Askja επέλεξαν οι υπεύθυνοι του αμερικάνικου διαστημικού προγράμματος για την εκπαίδευση των αστροναυτών του Απόλλων 11 εν όψει της πρώτης βόλτας του Ανθρώπου στο φεγγάρι. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Φτάσαμε. Εντάξει, όχι ακριβώς. Κάπου όμως εδώ θα πρέπει ν’ αφήσουμε το αυτοκίνητο και να τραβήξουμε με τα πόδια το μονοπάτι που μετά από δυόμιση περίπου χιλιόμετρα οδηγεί στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας: τη καρδιά της Askja.
Αύγουστος μήνας, μα το κρύο περονιάζει δαιμονισμένα. Κι ο αέρας φυσάει πιο δαιμονισμένα ακόμα.
Τον έχουμε ακριβώς κόντρα στην πορεία μας, ένα συμπαγές τείχος όπου μάταια πασχίζουμε ν’ ανοίξουμε κάποια ρωγμή για να διαβούμε.
Λες και σε κάθε μας βήμα ένα τεράστιο αόρατο χέρι μας σπρώχνει πίσω στην αφετηρία.
Μπροστά μας προπορεύεται ο πολυεθνικός γαλαξίας των επιβατών του ισλανδικού “mountain bus” που τρεις φορές τη βδομάδα πραγματοποιεί ημερήσια εκδρομή αλέ-ρετούρ Myvatn-Askja.
Τελικά καταλήγουμε να περπατάμε όλοι ζιγκ ζαγκ σαν ιστιοφόρα στη θύελλα, προσπαθώντας να πάρουμε τον άνεμο από τα πλάγια. Έτσι διπλασιάζουμε σχεδόν την απόσταση για το ηφαίστειο αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Ο ηφαιστειακός κατακλυσμός που γέννησε την καλδέρα της Askja χρονολογείται από το 1875, έτος κατά το οποίο η ισλανδική Μητέρα Γη έβγαλε το μέσα έξω της με τη μορφή δύο κυβικών χιλιομέτρων τέφρας, μέρος της οποίας προσγειώθηκε ακόμα και στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Από το οργισμένο αυτό ξέσπασμα προέκυψε μία χαώδης καθίζηση πενήντα τετραγωνικών χιλιομέτρων καρβουνιασμένης γης, τμήματα της οποίας διασχίσαμε κι εμείς για να φτάσουμε ως εδώ.
Όταν δε στη συνέχεια κατέρρευσε ο θάλαμος του μάγματος που έθρεψε τον θυμό του ηφαιστείου, στη θέση του δημιουργήθηκε ένας δεύτερος μικρότερος κρατήρας έντεκα τετραγωνικών χιλιομέτρων όπου βρήκε φιλόξενη αγκαλιά η βαθύ μπλε χρώματος λίμνη Οskjuvatn.
Βρεφικής ηλικίας από γεωλογική άποψη, η λίμνη αυτή ωστόσο ήδη βαρύνεται από μια μακάβρια ιστορία.
Κατά τη διάρκεια εξερευνητικής αποστολής το 1907, δύο Γερμανοί επιστήμονες, οι Walter von Knebel και Max Rudloff εξαφανίστηκαν για πάντα στα 220 μέτρα βάθος των νερών της χωρίς να βρεθεί ποτέ το παραμικρό ίχνος τους πέρα από το μικρό πλεούμενο που τους μετέφερε.
Μα η αδιαφιλονίκητη σταρ του ηφαιστειακού συμπλέγματος της Askja είναι ο μόλις 150 μέτρων διαμέτρου κρατήρας Viti. Viti όπως λέμε κόλαση, αφού αυτό είναι το νόημα της λέξης στα ισλανδικά.
Παράταιρη ονομασία θα σκεφτούν οι περισσότεροι, εθισμένοι στο κλασικό στερεότυπο που θέλει την αμαρτωλή πελατεία του βασιλείου του Βελζεβούλ να σιγοψήνεται στον αιώνα τον άπαντα σε πυρακτωμένα καζάνια τυλιγμένα στις φλόγες.
Όποιος όμως αντιμετωπίσει έστω και για λίγο την ανελέητη παγωνιά της ισλανδικής ενδοχώρας διασχίζοντας τις απανθρακωμένες εκτάσεις της, θα νοιώσει στο πετσί του ότι η ισλανδική εκδοχή της κόλασης ως μια έρημη κατεψυγμένη επικράτεια απόλυτης μοναξιάς δεν είναι απαραίτητα λιγότερο οδυνηρή.
Άσε που στην Ισλανδία, ο πάγος είναι μόνο η επίφαση αφού πάντα κάποια φωτιά σιγοβράζει από κάτω. Έτσι λοιπόν, σχεδόν κολλητός με τη λίμνη Oskjuvatn ως ένα είδος «παρα-καλδέρας», ο Viti μοιάζει πράγματι σαν ένα ανοιχτό στόμιο της κόλασης, έτοιμο να σε καταπιεί στα γαλακτώδη βάθη του τα οποία θερμαίνονται από τα σπλάχνα του ηφαιστείου φτάνοντας στην επιφάνεια τους είκοσι πέντε με τριάντα βαθμούς κελσίου.
Μα τι είναι αυτές οι σκουρόχρωμες κουκίδες σαν τις μύγες μέσα στο γάλα; Αποσβολωμένοι από την απόκοσμη ομορφιά του τοπίου, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ήδη γνωρίζουμε από σχετικά αναγνώσματα: ότι κάποιοι γενναίοι επισκέπτες όχι μόνο κατεβαίνουν τις γλιστερές απότομες πλαγιές του Viti για μια πιο στενή γνωριμία μαζί του, παρά βαφτίζονται κι όλας στα χλιαρά νερά του. Ε, αυτό πιά!
Διακινδυνεύοντας να τσαλακώσω δια παντός το ίματζ μου ως αμετανόητη κυνηγός της περιπέτειας, θα σταθώ από την πλευρά της αλήθειας και θα το ομολογήσω ευθαρσώς: όχι δεν βουτήξαμε. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος από την γλυκιά συμμορία των τεσσάρων. Γεγονός είναι ότι για αρκετή ώρα ταλαντευτήκαμε, ειδικά όταν διαπιστώσαμε με χαρά και ικανοποίηση ότι η πλειονότητα των λουομένων κολυμπούσε σύμφωνα με τις επιταγές της Φύσης, δηλαδή χωρίς το περιττό αξεσουάρ που αποκαλείται μαγιό. The Icelandic way. Σωστοί!
Τελικά όμως, το τσουχτερό κρύο και κυρίως η βαρεμάρα του κατέβα-ξανασκαρφάλωσε επικράτησαν.
Στο δρόμο της επιστροφής για τ’ αυτοκίνητο, με ευνοϊκό άνεμο στα πανιά μας αυτή τη φορά, διανύουμε την απόσταση σε χρόνο dt. Σ’ αυτό βοηθάει και το σχετικό τροχαδάκι στο οποίο επιδιδόμαστε σε μια μάλλον απέλπιδα προσπάθεια να ζεσταθούμε.
Οι περισσότεροι ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Askja με αφετηρία το Myvatn, είτε επιστρέφουν αυθημερόν σ’ αυτό, είτε κατευθύνονται για διανυκτέρευση στο Egilsstadir και την ανατολική ακτή.
Εμείς, επειδή δεν βιαζόμαστε, κι επειδή η ακατοίκητη και ανεξερεύνητη ενδοχώρα ασκεί πάνω μας μια ακατανίκητη γοητεία, έχουμε αποφασίσει να μείνουμε όσο γίνεται περισσότερο κοντά της καταλύοντας στην φάρμα Adalbol.
Η εν λόγω φάρμα είναι η πιο μεσόγεια (δηλαδή η πιο "εσωτερική" και απομακρυσμένη από τις ακτές) ολόκληρης της Ισλανδίας.
Η συνέχιση της διαδρομής μας για από την Askja για το Adalbol μέσω της F910 παρουσιάζει κι αυτή τις κατά τόπους δυσκολίες της (αμμώδη και βραχώδη περάσματα, μία ακόμη διάσχιση ποταμού) καμιά όμως τόσο σημαντική που να αξίζει τον κόπο να αναφερθεί. Ίσως πάλι να έχουμε πια εξοικειωθεί και να μην μασάμε.
Στην πορεία μας διασταυρωνόμαστε και μ’ ένα μικρό κομβόι ξένοιαστων καβαλάρηδων μοτοσικλετιστών. Αυτοί κι αν δεν μασάνε!
Στο Adalbol, εκτός από ζεστό ντους και ζεστά κρεβάτια, o Samur (ο ιδιοκτήτης) μας διαθέτει ως είθισται την κουζίνα του για την ετοιμασία του παραδοσιακού (πλέον!) βραδινού μας.
Μα το σημαντικότερο, μας διαθέτει την πείρα του, προτείνοντάς μας διαδρομές για την επόμενη μέρα.
Ο στόχος μας αυτή τη φορά είναι ... κινούμενος και γι αυτό εμπεριέχει και μεγάλο ποσοστό απροσδιοριστίας. Θα έχουμε άραγε την τύχη να συναντήσουμε αύριο κάποιον από τους σπάνιους τάρανδους της ανατολικής ισλανδικής ενδοχώρας;
Ο ταρανδοκυνηγός
Σήμερα η Ισλανδία έχει φορέσει ξανά τα πέπλα της. Της ομίχλης και της καταχνιάς.
Αυτά τα πέπλα που μόνον εκείνη ξέρει πώς να τυλίγεται μέσα τους με τόση χάρη.
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
Με το αέρινο της φόρεμα
Κι ένα μπαμπακένιο σκουφάκι στα μαλλιά
Αυτοσχεδιάζοντας πάνω στα λόγια του Καμπανέλλη, τέσσερις τρελαμένοι Έλληνες ταξιδευτές τραγουδάνε Ματχάουζεν σε ισλανδική παραλλαγή.
Έστω και ελαφρώς κακοποιημένη, η μουσική του Μίκη συνομιλεί εν αγνοία του με τον αρκτικό κύκλο.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραί-αι-αι-α (τρις)…
Η διαδρομή που μας συνέστησε ο Samur ως καταλληλότερη για μια πιθανή τετ α τετ συνάντηση με κάποιον τάρανδο περνάει πίσω από τον Vatnajokull.
Πορευόμαστε παράλληλα με την πλάτη του μεγάλου παγετώνα που ελπίζουμε ν’ αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο σε δυο-τρεις μέρες, όταν πια θα διατρέχουμε τη νότια ακτή του νησιού.
Για την ώρα περισσότερο μαντεύουμε παρά βλέπουμε το τοπίο, μα ακριβώς αυτή η απροσδιοριστία είναι που το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό. Τα παιχνίδια φαντασίας. Η γοητεία του φλου.
Ώσπου, σ’ ένα σκίσιμο του αιθέριου νεφελένιου υφαντού, αποκάλυψη τώρα: Το κάνυον του Jokulsa!
Αποσβολωμένοι μπροστά στο μεγαλοπρεπές και απόκοσμο θέαμα, την σιγή σπάει τελικά το τραγούδι του Ζυρ που περνάει από τον Θεοδωράκη στα ριζίτικα
Αγρίμια κι αγριμάκια μου,
τάρανδοί μου μερωμένοι
πέστε μου πού `ναι οι τόποι σας,
πού `ναι τα χειμαδιά σας;
Γκρεμνά `ναι εμάς οι τόποι μας,
του Jokulsa το κάνυον,
οι πάγοι του Vatnajokul
είναι τα γονικά μας.
Εντάξει, το καταλάβατε, για πολλοστή φορά τα άγρια κάλλη της Ισλανδίας μας έχουν απογειώσει.
Εδώ θα πρέπει ν’ ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση σχετικά με τους τάρανδους που έχουμε βγει ν’ αναζητήσουμε με τόσο πάθος.
Τα πρώτα δυο κοπάδια, λίγων δεκάδων ατόμων, εισήχθησαν από την Νορβηγία προς τα τέλη του 18ο αιώνα, ωστόσο ελάχιστα απ’ αυτά τα ζώα κατάφεραν να επιβιώσουν.
Πραγματική επιτυχία σημείωσε το τρίτο κοπάδι που έφτασε στο νησί στις αρχές του 19ου αιώνα. Απ’ αυτό κατάγονται οι περισσότεροι από τις τρεισίμισι χιλιάδες τάρανδοι που σήμερα ομορφαίνουν την ανατολική ενδοχώρα.
Μ’ ένα τέτοιο πληθυσμό θα περίμενε κανείς ότι δεν είναι δα και δύσκολο να συναντήσεις κάποιον. Αμ δε!
Καθώς το κυνήγι τους επιτρέπεται – η άδεια να σκοτώσεις ένα απ’ αυτά τα υπέροχα κερασφόρα κοστίζει γύρω στα 900 ευρώ – τα ζώα βρίσκουν συνήθως καταφύγιο σε απόκρημνες περιοχές (γύρω από το όρος Snaefell μεταξύ άλλων), και πάντως μακριά από τα περάσματα των 4χ4.
«Θα’ ναι εξαιρετική τύχη να εντοπίσετε τάρανδο, έστω κι από μακριά», μας προϊδέασε ο Samur καθώς αποχωρούσαμε το πρωί από τη φάρμα του. Κλείνει η παρένθεση.
Η αρμονία του ελάχιστου. Γκρίζα τέφρα ενδεδυμένη εδώ κι εκεί από ράκη χιονιού. Οι καθρέφτες του νερού στις λακκούβες του δρόμου. Η παστέλ χρωματική συμφωνία από πόες και βρύα. Σιωπηλή και αδιατάρακτη, η μάνα Φύση μεγαλουργεί όπως πάντα. Με το ταπεινό, όσο και με το μεγάλο.
Σε τρεις ώρες εξερεύνησης, δεν έχουμε διασταυρωθεί παρά με ένα αυτοκίνητο όλο κι όλο, κι αυτό … κυνηγού. Δυο μέρες τριγυρνάει λέει στην περιοχή, αναζητώντας μάταια τη λεία του.
Ποτέ να μην σώσεις να την βρεις, λέω από μέσα μου, ενώ με ιδιαίτερη χαιρεκακία απαντάω μ’ ένα ξερό «όχι» στην ερώτησή του αν εντοπίσαμε κάπου κάποιον τάρανδο. Και να’ χαμε δει, σιγά δηλαδή μη σου καρφώναμε το μέρος, σκέφτομαι καθώς μας αποχαιρετάει εμφανώς απογοητευμένος.
Έχει πια μεσημεριάσει και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν.
Όσο κι αν θα θέλαμε να συνεχίσουμε την αναζήτηση, δεν γίνεται. Το απόγευμα μας περιμένει για επίσκεψη το Seydisfjordur όπου και θα διανυκτερεύσουμε.
Παραιτούμενοι από τον στόχο, αλλά κι έτσι ευτυχείς για όσα θαυμαστά έχουν δει τα μάτια μας, κάνουμε μεταβολή.
Κι εκεί που πια δεν περιμένουμε τίποτε … γίνεται το θαύμα.
Όχι ένας, όχι δυο, όχι τρεις, αλλά ολόκληρο κοπάδι από τάρανδους εμφανίζεται ξαφνικά σε μια στροφή, διασχίζει το δρόμο καλπάζοντας, και εξαφανίζεται γρήγορα γρήγορα στην αντάρα των γειτονικών λόφων.
Η μαγεία μιας τόσο δα στιγμούλας. Μα που ακριβώς γι αυτό είναι και μαγεία!
(Συνεχίζεται)
Για περισσότερες φωτογραφίες της Ισλανδίας: Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...
Το οδοιπορικό σε συνέχειες:
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 2 - ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 3 - ΜΥΒΑΤΝ, ΠΥΡ ΚΑΙ ΥΔΩΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 4 - ΑΣΚΙΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 5 - ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ, ΤΟ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 7 - ΡΕΙΚΙΑΒΙΚ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΤΡΙΓΩΝΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 8 - ΧΒΕΡΑΒΕΛΙΡ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
ΙΣΛΑΝΔΙΑ 9 - ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ, ΛΑΝΤΜΑΝΝΑΛΑΟΥΓΚΑΡ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Διαβάστε επίσης ένα αυτοτελές άρθρο για τον βορρά:
ΙΣΛΑΝΔΙΑ - ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΓΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
