ΠΑΚΙΣΤΑΝ 5 – ΣΤΑ ΠΡΙΟΝΩΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΡΑΚΟΡΟΥΜ

Έκσταση. Μέθη. Απογείωση. Δέος. Νιώθω να έχω ήδη ξοδέψει όλους τους υπερθετικούς και κάπου εδώ να ξεμένω από λέξεις. Πώς να υμνήσεις τα Καρακορούμ όπως τους πρέπει; Με τι λόγια να περιγράψεις αυτήν την άγρια απειλητική μεγαλοπρέπεια, τα αλλόκοτα πριονωτά δόντια, σαν ανοιχτό στόμα καρχαρία που εφορμάει στον ουρανό, έτοιμος να κατασπαράξει κομμάτια του γαλάζιου;

Της ΙσαβέλλαςΜπερτράν

Φώτο: Κώστας Ζυρίνης – Ισαβέλλα Μπερτράν

 

Το ταξίδι στο Πακιστάν πραγματοποιήθηκε τον Μάη του 2016

 

Προηγούνται:

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1 - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ, ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2 - ΣΚΑΡΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3 – ΝΤΑΛΙΚΕΣ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΖΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 4 – ΧΟΥΝΖΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΟΙΛΑΔΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

 

 

Επιτέλους ξανά στο δρόμο! Και σε τι δρόμο! Σε μία από τις κορυφαίες διαδρομές του κόσμου - για κάποιους η κορυφαία όλων - στη θρυλική Karakoram Highway, ή αλλιώς ΚΚΗ, σύμφωνα με τη σύντμηση που είθισται να χρησιμοποιούν οι «μυημένοι». 

 

Όνειρο ζωής κάθε πιστοποιημένου πάσχοντα από βαριάς μορφής ταξιδιοεξάρτηση (καλή ώρα όπως ελόγου μας), η ΚΚΗ εκκινεί «επισήμως» από την πακιστανική πόλη Αμποταμπάντ, βόρεια της πρωτεύουσας Ισλαμαμπάντ, για να καταλήξει στην πόλη Κάσγκαρ, στην επαρχία Σιν Γιανγκ της δυτικής Κίνας, διατρέχοντας μια συνολική απόσταση χιλίων τριακοσίων χιλιομέτρων.

 

Μα το πραγματικό επίκεντρο κάθε ταξιδιωτικού πόθου εστιάζεται στο τμήμα που οδηγεί από την Καριμαμπάντ, όπου βρισκόμαστε τώρα, ως τα σύνορα με την Κίνα, καθώς και στην εντός Κίνας διαδρομή μέχρι τη λίμνη Μπουλουνκούλ, και στη συνέχεια ως το Κάσγκαρ.

 

Κάποιοι αναγνώστες ίσως να θυμούνται ότι το ζεύγος Ζυρ-Ισα(βέλλα) έχει ήδη καλύψει σε προγενέστερο ταξίδι το κινέζικο τμήμα της ΚΚΗ, εκκινώντας  από το Κάσγκαρ και οδηγώντας ως το απώτατο σημείο όπου οι Κινέζοι επιτρέπουν την ελεύθερη διέλευση των οχημάτων πάνω στη διάσημη οδό, δηλαδή μέχρι την κωμόπολη Τασκουργκάν (βλέπε ΚΙΝΑ 4 - ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΜΙΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν).

Από τότε εξάλλου χρονολογείται το απωθημένο αλλά και η υπόσχεση προς τους εαυτούς μας να επιστρέψουμε στην περιοχή κάποια πρόσφορη στιγμή στο μέλλον, για να πορευτούμε πάνω στην ΚΚΗ και από την πακιστανική πλευρά. Και να που αυτή η στιγμή έφτασε!

 

Ας είναι καλά ο φίλος μας ο Παναγιώτης που, κόντρα στη δύσκολη συγκυρία, μας «παρέσυρε» σε τούτο το ταξίδι (βλέπε ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1 - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ, ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν), και τώρα ετοιμαζόμαστε να υλοποιήσουμε κι οι τρεις μαζί όσα μέχρι πριν λίγες βδομάδες φάνταζαν ως ένα αόριστο όσο και άπιαστο όνειρο.  

Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω πως τα εκατό περίπου θεαματικά χιλιόμετρα που διανύσαμε τις προάλλες για να μεταβούμε από το Γκιλγκίτ στην Καριμαμπάντ (βλέπε  ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3 – ΝΤΑΛΙΚΕΣ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΖΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν ) είναι κι αυτά μέρος της ΚΚΗ. Αν ωστόσο σκεφτείς ότι, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες, το εν λόγω τμήμα δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από ένα απλό ορεκτικό εν όψει των θαυμάτων που έπονται, φαντάσου από τι συναρπαστικά υλικά απαρτίζεται το κυρίως πιάτο που πρόκειται να γευτούμε!

 

ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΒΡΑΧΟΙ

 

Ακόμα καλά καλά δεν ξεκινήσαμε, και ήδη ο Κατζού φρενάρει για μια πρώτη στάση, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Καριμαμπάντ.

 

Στα αριστερά της ΚΚΗ ορθώνονται οι αποκαλούμενοι «Ιεροί Βράχοι της Χούνζα» ή αλλιώς Haldeikish, καλυμμένοι με πετρογλυφικά που ξεκίνησαν να χαράσσονται από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. και είναι από τα αρχαιότερα που μπορεί κανείς να δει πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού.

 

Μεταξύ των εκατοντάδων επιγραφών, οι ειδικοί έχουν εντοπίσει κείμενα γραμμένα σε όλη τη γκάμα των κεντρασιατικών γλωσσών της εποχής (βακτριανά, σογδιανά, θιβετιανά, κινέζικα, μπράχμι κλπ), μία ακόμη αδιάψευστη μαρτυρία της απίστευτης ποικιλίας των πολιτισμών που, χάριν του εμπορίου,  συναντήθηκαν, συναλλάχτηκαν και αλληλεπίδρασαν ακόμα και στις πιο δύσβατες περιοχές.

 

 

Εμείς βέβαια, ως αδαείς, δεν είμαστε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε τις διάφορες γλώσσες, κι έτσι το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται κυρίως στα εικονογράμματα από τα οποία ξεχωρίζουν  οι αναπαραστάσεις αίγαγρων που κάποτε έβριθαν στην περιοχή (εξάλλου το όνομα Ηaldeikish σημαίνει «τόπος πολλών αρσενικών αίγαγρων).

 

ΤΟ ΦΡΑΓΜΕΝΟ ΤΟΥΝΕΛ

 

Για μερικά ακόμα χιλιόμετρα η ΚΚΗ παρακολουθεί από ψηλά τον ρου του ποταμού Χούνζα, για να χωθεί στη συνέχεια στα σκοτάδια πέντε διαδοχικών τούνελ.

 

 

Ώσπου, λίγο πριν το τέλος της πέμπτης σήραγγας… πλήρης ακινητοποίηση της κυκλοφορίας. Τι διάολο τρέχει; Όλοι οι οδηγοί τραβάνε χειρόφρενο και πάνε με τα πόδια να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τι έχει συμβεί.

 

Ακριβώς στην έξοδο του τούνελ, σ’ ένα σημείο όπου οι πάγοι του χειμώνα ακόμα καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό δρόμο, μια από τις προσφιλείς μου βαρυστολισμένες νταλίκες έχει τσακίσει άξονα, με αποτέλεσμα να κλείνει το πέρασμα. Και τώρα τι γίνεται;

 

Για οδική βοήθεια, εκχιονιστικό, γκρέιντερ και τα συναφή, ούτε λόγος. Αυτενέργεια και μόνο.

 

Δυο-τρεις οδηγοί οπλισμένοι με φτυάρια, που προφανώς κουβαλάνε μαζί τους για ανάλογες περιπτώσεις, ήδη παλεύουν να ανοίξουν τη διέλευση, ενώ δίπλα τους περιμένουν κάμποσοι πρόθυμοι να τους σκαντζάρουν στη δουλειά.

 

Με τόσο σκληρό πάγο και τόσο πενιχρά μέσα, πολύ φοβάμαι ότι το εγχείρημα θα πάρει κάμποσο χρόνο, μα έτσι κι αλλιώς άλλη ορατή λύση δεν υφίσταται. Κατά συνέπεια… υπομονή.

 

Άσε που μπροστά σε όσα τραγικά έχουν συμβεί κατά καιρούς στην περιοχή, τέτοιες μικροαναποδιές αντιμετωπίζονται εδώ ως ασήμαντες υποθέσεις ρουτίνας.

 

Στ’ αριστερά της ΚΚΗ, στο σημείο όπου έχουμε ακινητοποιηθεί,  εκτείνεται η λίμνη Άτταμπαντ από τον πάτο της οποίας πριν λίγα μόλις χρόνια περνούσε… ο δρόμος.

 

Το ημερολόγιο έγραφε 4 Γενάρη του 2010 όταν ένα ολόκληρο κομμάτι του βουνού ξεκόλλησε στο ύψος του χωριό Άτταμπαντ θάβοντας από κάτω είκοσι ανθρώπους και σφραγίζοντας το ρου του Χούνζα.

 

Τα νερά του ποταμού άρχισαν τότε να συσσωρεύονται πίσω από το νεοσύστατο φράγμα και να πλημμυρίζουν τη γύρω περιοχή, καταπίνοντας κατοικίες και χωράφια και οδηγώντας χιλιάδες ανθρώπους στην απόγνωση και τη φυγή. 

 

Όταν πέντε μήνες αργότερα το φράγμα επιτέλους υπερχείλισε και το ποτάμι άρχισε πάλι να ρέει, στο μεταξύ είχε δημιουργηθεί μια λίμνη μάκρους άνω των είκοσι χιλιομέτρων, ενώ αντίστοιχο μήκος της ΚΚΗ είχε  πλέον καταποντιστεί σε βάθος εκατό μέτρων.

 

Μέχρι να γίνει επαναχάραξη του δρόμου ψηλότερα και να βρεθούν τα κονδύλια για να κατασκευαστούν οι απαραίτητες γέφυρες και τα τούνελ που μόλις περάσαμε, αυτό το τμήμα της ΚΚΗ παρέμεινε κλειστό, ούτε λίγο ούτε πολύ, για …πεντέμισι χρόνια!

 

Εμείς πάντως, χάρη στον άοκνο κάματο των Πακιστανών φορτηγατζήδων με τα αυτοσχέδια εργαλεία, καθηλωθήκαμε από τους πάγους και τη χαλασμένη νταλίκα λιγότερο από μια ώρα. Ούτε για μια στιγμή δεν έδειξαν οι άνθρωποι να δυσφορούν μπροστά στις δυσκολίες, αντίθετα όλη η δουλειά διεκπεραιώθηκε συνεργατικά, με γέλια και πειράγματα. Ένα ακόμη μάθημα πολιτισμού, από τα πολλά που έχουμε αποκομίσει σ’ αυτό το ταξίδι.

 

 

Η ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΙΩΝ

 

Παίρνουμε και πάλι το δρόμο πορευόμενοι για μερικά χιλιόμετρα κατά μήκος της λίμνης Άτταμπαντ.

 

 

Ώσπου θα  εγκαταλείψουμε προσωρινά την ΚΚΗ λίγο μετά την πολίχνη Γκουλμίτ για να στρίψουμε αριστερά σε μια χωμάτινη παράκαμψη που οδηγεί στη λίμνη Μπορίτ.   

 

 

Σ’ αυτό το σημείο, πείτε με υπερβολικά ευφάνταστη ή και τελείως πυροβολημένη αλλά αυτό που με συνεπήρε από το τοπίο είναι… οι καλλιέργειες!

 

 

 

 

Ποιητική αδεία, τολμώ να ισχυριστώ ότι ανεβαίνοντας για την Μπορίτ ένοιωθα σαν να αναβόσβηναν μπροστά στα μάτια μου απανωτές φλασιές από τα κλιμακωτά αγροκτήματα των Ίνκας στις Άνδεις.

 

 

 

Ήταν να μην γίνει η αρχή. Πάντα είχα μια φωτογραφική αδυναμία στη γεωμετρία και τη γλυπτική των χωραφιών αλλά στο Πακιστάν το χούι αυτό κυριολεκτικά εκτοξεύτηκε.

 

 

 

Το (θεωρητικό) πλάνο προέβλεπε την πιθανότητα να διανυκτερεύσουμε στον ξενώνα της λίμνης, ενδεχόμενο το οποίο όμως τελικά απορρίπτεται από την παρέα.

 

 

Πρώτον, το μέρος είναι ασφαλώς ωραίο, η περιοχή ωστόσο διαθέτει πολλά εντυπωσιακότερα. Δεύτερον και σημαντικότερο, ο καιρός έχει ξανοίξει για τα καλά, οπότε και μας προσφέρεται η χρυσή ευκαιρία να προχωρήσουμε όσο τον έχουμε σύμμαχο, πολύ περισσότερο που τα επόμενα είκοσι χιλιόμετρα προβλέπονται συναρπαστικά.

 

 

 

Έτσι λοιπόν βολτάρουμε για καμιά ώρα στο βουκολικό περιβάλλον γύρω από την Μπορίτ κι αμέσως μετά βάζουμε πλώρη για το Πασού.

 

 

 

Η ΠΡΙΟΝΟΚΟΡΔΕΛΑ ΤΩΝ ΚΑΡΑΚΟΡΟΥΜ

 

Ω θεοί των Καρακορούμ, τι είναι αυτά που θωρούν τα μάτια μας…!

 

Καθηλωμένοι από το υπερθέαμα που παρελαύνει έξω από τα παράθυρά μας, η εκφραστική μας ικανότητα δείχνει να έχει απότομα πισωγυρίσει σε προγενέστερο εξελικτικό στάδιο της ανθρώπινης επικοινωνίας, εξαντλούμενη σε άναρθρα επιφωνήματα θαυμασμού, και σε μία και μοναδική καταληπτή φράση που βγαίνει εν χορώ από τα χείλη όλων μας: «στοπ Κατζού, πλιζ στοπ!»

 

Σε κάθε στάση, το βλέμμα (και ο φακός) κυριολεκτικά τρελαίνονται. Πώς να χωρέσουν σ’ ένα ταπεινό φωτογραφικό καρέ αυτά τα ασύλληπτα μεγέθη που μόνο τα μάτια μπορούν να αγκαλιάσουν;

 

 

 

Η απόκοσμη γοητεία των χιονισμένων κορυφών 

 

 

 

 

Οι πίνακες αφηρημένης ζωγραφικής που φιλοτεχνεί ο ποταμός κάτω στην κοιλάδα

 

 

 

 

Οι ψυχρές γλώσσες των παγετώνων που γλείφουν (και γλύφουν) ακούραστα τις πλαγιές

 

 

 

 

Έκσταση. Μέθη. Απογείωση. Δέος. Νιώθω να έχω ήδη ξοδέψει όλους τους υπερθετικούς και κάπου εδώ να ξεμένω πλέον από λέξεις. Πώς να υμνήσεις τα Καρακόρουμ όπως τους πρέπει;

 

 

 

 

Με τι λόγια να περιγράψεις αυτήν την άγρια απειλητική μεγαλοπρέπεια, αυτά τα αλλόκοτα πριονωτά δόντια, σαν ανοιχτό στόμα καρχαρία που εφορμάει στον ουρανό, έτοιμος να κατασπαράξει κομμάτια του γαλάζιου;

 

 

 

 

Φτάνοντας στο Πασού, ο Ζυρ δηλώνει ευτυχής στην προοπτική ν’ αράξει στον ξενώνα πίνοντας καφέ και μηρυκάζοντας τις εντυπώσεις της ημέρας.

 

 

Εγώ πάλι, σιγά μην κάτσω μέσα πριν χαθεί και το τελευταίο φως της ημέρας!

 

Ευτυχώς ο Παναγιώτης διαπνέεται από την ίδια με μένα - αν όχι χειρότερη - πλεονεξία στο ρούφηγμα εικόνων μέχρι τελικής πτώσεως, οπότε βουρ για έξω χωρίς άλλη χρονοτριβή, να εξερευνήσουμε ό,τι προλαβαίνουμε.

 

 

 

Στρωτό μονοπάτι που να οδηγεί ως κάτω στο ποτάμι δεν υφίσταται ούτε για δείγμα.

 

 

Άμα όμως το φωτογραφικό «καθήκον» (διάβαζε ψώνιο) σε καλεί, σιγά μην κολλήσεις σε τέτοιες λεπτομέρειες. Ήτοι, αγνοείς ιατρικές συμβουλές, διαμαρτυρίες γονάτων και λοιπά περιοριστικά μέτρα, και κουτρουβαλάς όπως όπως την πλαγιά χωρίς να βγάλεις κιχ.

 

 

Ο σκοπός εξάλλου είναι ιερός: να βρεθεί η σωστή γωνία λήψης ώστε να χωρέσουν τα βουνά μαζί με το είδωλο τους να καθρεφτίζεται στις λιμνούλες της κοιλάδας.

 

 

 

Ωραία όλα αυτά, δεν λέω, αλλά τώρα πώς ξανανεβαίνουμε; Εδώ σε θέλω! Μετά κόπων και βασάνων είναι η απάντηση, και βεβαίως με τα τέσσερα. Ουφ, τέλος πάντων, πάει κι αυτό.

 

Εκτός όμως από αντανακλάσεις με δύσβατη πρόσβαση στα χαμηλά, η περιοχή διαθέτει επίσης εύκολα προσεγγίσιμο οικισμό με πλινθόκτιστα σπίτια, μάντρες από ξερολιθιά και ρυάκι με γάργαρο νερό. Ε, να μην τα δούμε κι αυτά;

 

 

Κι εφόσον επισκεπτόμαστε τον οικισμό, γίνεται να προσπεράσουμε το ζευγάρι που συναντάμε στο διάβα μας χωρίς να το απαθανατίσουμε; Εννοείται πως όχι.

 

 

Όπως ασφαλώς αποκλείεται να μην κλικάρω (για νιοστή φορά!) πάνω στα άγρια χιονισμένα θηρία που αγναντεύουν την μηδαμινότητά μας από τα ιλιγγιώδη ύψη τους .

 

 

 

 

Καλά, για τις καλλιέργειες ούτε λόγος, σιγά μην και μου ξεφύγουν αφωτογράφητες! Έτσι κι αλλιώς, το δάκτυλό μου έχει πλέον αυτονομηθεί και πατάει το κουμπί της μηχανής όποτε θέλει αυτό χωρίς να με ρωτήσει.

 

 

Άντε, εντάξει, δεν βγάζω άλλη, αυτή και τέλος!

 

 

Και τώρα, ώρα για δείπνο!

 

 

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΤ

 

Την επόμενη μέρα, ο καταιγισμός εικόνων συνεχίζεται καθ’ οδόν για το Σοστ. Στο διάβα μας καταγράφουμε:

 

Ορυκτούς καταρράκτες

 

 

 

Αφηρημένη γαιογλυπτική

 

 

 

Ένα αυτοκίνητο, ίδιο παιδικό παιχνίδι, ως κλίμακα μέτρησης της ασημαντότητάς μας

 

 

Παντού λουσμένα στο φως οπωροφόρα δέντρα.

 

 

 

Αν προσθέσει κανείς την αισθητική αγαλλίαση που προσφέρει η αντίστιξη του τρυφερού πράσινου με το άγριο περιβάλλον των ψηλότερων κορυφών του πλανήτη, μιλάμε για μια πανδαισία των αισθήσεων.

 

 

 

Με εξαίρεση την τοποθεσία του, το ίδιο το Σοστ είναι απολύτως αδιάφορο.

 

 

Η βασική χρησιμότητά του συνοψίζεται στη δυνατότητα ανεφοδιασμού που προσφέρουν τα διάφορα μικρομάγαζά του σε όσους – κυρίως  φορτηγατζήδες - συνεχίζουν το δρόμο με προορισμό την Κίνα.

 

Εμείς ως ξένοι, θα μπορούσαμε θεωρητικά να αναμετρηθούμε εδώ με την πακιστανική γραφειοκρατία και να επιδιώξουμε την έκδοση της απαραίτητης άδειας για ένα αλέ-ρετούρ μέχρι το Khunjerab Pass, οδηγώντας ακόμα καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα πιο πέρα, αγγίζοντας υψόμετρα περί τα τέσσερις χιλιάδες εφτακόσια μέτρα.

 

Δεδομένης ωστόσο, αφενός της χρονικής πίεσης, και αφετέρου του μετεωρολογικού δελτίου που αναφέρει κλείσιμο του δρόμου από εν εξελίξει χιονοθύελλα δυο-τρεις δεκάδες χιλιόμετρα από δω, η επί τόπου μεταβολή είναι δυστυχώς μονόδρομος. Αντίο Khunjerab Pass. Ίσως κάποια άλλη φορά…  

 

Ο ΠΑΓΕΤΩΝΑΣ

 

Ο δρόμος της επιστροφής προσφέρει μια νέα οπτική του τοπίου. Άλλο φως, διαφορετικές γωνίες λήψης, ίδιο μεγαλείο.

 

 

 

Ο επόμενος στόχος της ημέρας, ο παγετώνας του Πασού, αποδεικνύεται πολύ σκληρός για τα δόντια μας, ή μάλλον για …τα γόνατά μας.

 

Τα δικά μου και του Παναγιώτη για την ακρίβεια.

 

Όσο για τον Ζυρ, αποδεικύεται για μια ακόμη φορά πιστός στις παραδόσεις (του), και η αντίδραση του στο άκουσμα του σχεδίου ακολουθεί κατά γράμμα την προβλεπόμενη αλληλουχία.

 

Ήτοι πρώτα μας λούζει με την απαραίτητη γκρίνια,  πετώντας ως είθισται την αναμενόμενη ατάκα «πού με τρέχετε πάλι γέρο άνθρωπο στα κατσαβραχα» και στη συνέχεια ξεκινάει να περπατάει άνετα σαν να μην τρέχει τίποτε, προπορευόμενος με σταθερό βηματισμό, και σταματώντας κάθε τόσο για να μας περιμένει.

- Τι έγινε παιδιά, κουραστήκατε; Χρειάζεστε κάποια βοήθεια; Μήπως θέλετε να γυρίσουμε πίσω;

(λίγο θέλω ακόμα να τον καρυδώσω, δεν θα μου γλιτώσει στο τέλος)

- Μια χαρά όλα, κανένα πρόβλημα, προχωράμε κανονικά

(σιγά μην παραδεχτώ ότι ζορίζομαι).

 

Ως άλλος φύλακας άγγελος, ο Κατζού πάει κι έρχεται ασταμάτητα από τον ένα στον άλλο,  με το χέρι απλωμένο στα δύσκολα σημεία, έτοιμος να  συντρέξει όπου χρειάζεται.

 

 

Τέλος πάντων, με τα πολλά, κάποια στιγμή πλησιάζουμε επιτέλους προς το μέτωπο του παγετώνα.

 

 

Ε, εντάξει, έτσι λασπωμένος όπως εμφανίζεται στην απόληξή του, δεν μπορώ να πω ο,τι ξετρελάθηκα κιόλας με το θέαμα.

 

 

 

Για να χαρείς πραγματικά το μεγαλείο πρέπει να είσαι σε θέση να περπατήσεις πάνω στον πάγο τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες μέτρα. Με άλλα λόγια, να είσαι στοιχειωδώς σοβαρός ορειβάτης και όχι γελοίος όπως εμείς, και να διαθέτεις επίσης τον κατάλληλο εξοπλισμό.

 

Όσο για μας, ο,τι είδαμε, είδαμε, δεν μας παίρνει δυστυχώς για παραπάνω. Πάμε γι άλλα λοιπόν, αφού πρώτα Κατζού και Ζυρ επισφραγίσουν με ανταλλαγή σκούφων την αθάνατη ελληνοπακιστανική φιλία τους .

 

 

Η ΑΕΤΟΦΩΛΙΑ

 

Επιστροφή στην Καριμαμπάντ, και βόλτα στην αγορά.

 

 

Τίποτε το αξιοσημείωτο, πέρα από μια καλή ευκαιρία για λίγη κοινωνική συναναστροφή, αλλά και για την επισκευή στον τσαγκάρη των καταπονημένων άρβυλων του Ζυρ.

 

 

 

Τα καλύτερα μας περίμενουν στη συνέχεια. Μόλις έντεκα χιλιόμετρα από την Καριμαμπάτ για την ακρίβεια, και καμιά πεντακοσαριά μέτρα ψηλότερα.

 

Για να φτάσει ένα όχημα στο Ντούικαρ θα πρέπει οι επιβαίνοντες να υποστούν μια δύσκολη οδήγηση σ’ έναν άκρως ανηφορικό κορδελωτό δρόμο με άπειρες απότομες στροφές.

 

Μη διανοηθεί ωστόσο κανείς να επισκεφτεί την Χούνζα και να μην ανέβει εκεί πάνω. Μια τέτοια παράλειψη θα ισοδυναμούσε με ειδεχθές έγκλημα κατά του ταξιδιωτικού εαυτού του.

 

Θυμάστε τι σας έλεγα στο προηγούμενο επεισόδιο (ΠΑΚΙΣΤΑΝ 4 – ΧΟΥΝΖΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΟΙΛΑΔΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν ) για την θέα από τα κάστρα του Αλτίτ και του Μπαλτίτ; Ε, πολλαπλασιάστε τα θαυμαστικά επί τρία και κάντε το εικόνα!

Φανταστείτε μια αετοφωλιά προσβάσιμη με αυτοκίνητο. Τι παραπάνω να πω δηλαδή για να σας πείσω;

 

Ρακαπόσι, Ούλταρ, Μπούμπλι Μότινγκ (ή αλλιώς Ladyfinger Peak), Golden Peak, όλες οι κορυφές της Χούνζα στο πιάτο.

 

 

 

 Με το βλέμμα ελεύθερο να βουτήξει ως κάτω στην κοιλάδα, το ποτάμι και το κάστρο του Αλτίτ…

 

 

…καθώς και να πετάξει ανεμπόδιστα πάνω από τις κλιμακωτές καλλιέργειες που εκκινούν λίγο κάτω από το ύψος μας και κατρακυλάνε τις πλαγιές

 

 

 

Να είχαν άραγε συναίσθηση οι άνθρωποι που πρωτοξεκίνησαν να σμιλεύουν τα βουνά για τις αγροτικές ανάγκες, ότι μαζί με τα οπωροφόρα, τα όσπρια ή τα κρεμμύδια την ίδια στιγμή έσπερναν ομορφιά;

 

 

 

Σε υψόμετρο τριών χιλιάδων μέτρων, το Ντούικαρ είναι ουσιαστικά ένα μικρό εύφορο οροπέδιο.

 

 

Εκτός από άπαρτη θέα, το μέρος διαθέτει και οικισμό όπου περιφερόμαστε τώρα, βολτάροντας χαλαρά ανάμεσα σε αγροτόσπιτα και – τι άλλο – καλλιέργειες.

 

 

Μποστάνια, οπωροφόρα δέντρα, χωράφια από πατάτες και χωράφια γενικώς

 

 

Πώς να αντισταθεί η φωτογραφική μου σ' αυτές τις γραμμές;

 

 

Εκτός από γεωργία, το χωριό διαθέτει και κτηνοτροφία. Ιδού και το πρώτο γιακ που συναντάμε σ’ αυτό το ταξίδι

 

 

 

Στο μεταξύ κάποιοι μοχθούν για όλα αυτά τα έργα, ας μην το ξεχνάμε!

 

 

Δεν χρειάζεται πάνω από ένα λεπτό διαβούλευσης της παρέας για να συμφωνήσουμε ομόφωνα ότι επιθυμούμε διακαώς να περάσουμε εδώ το τελευταίο μας βράδυ στην Χούνζα.

 

Τι πάει να πει πού θα μείνουμε; Όπου λάχει!

 

Το θέμα είναι ότι στο Ντούικαρ αυτή τη στιγμή λειτουργεί επίσημα ένα και μοναδικό κατάλυμα, κάποιο, και καλά, «κυριλέ» ξενοδοχείο,   το οποίο, απ’ ότι φαίνεται, εκμεταλλεύεται στο έπακρον τη μονοπωλιακή του θέση χρεώνοντας τις ανάλογες αλμυρές τιμές.

 

Προφανώς ποντάρει στο γεγονός ό,τι, ελλείψει ανταγωνισμού, όποιος θέλει να διανυκτερεύσει εδώ αναγκαστικά θα υποκύψει.  

 

Ωστόσο λογαριάζουν χωρίς τον … ξενοδόχο.

 

Όπου "ξενοδόχος" εν προκειμένω είναι ο φίλος μας ο Κατζού, που ρίχνεται για χάρη μας στη μάχη εύρεσης εναλλακτικής και μέσα σε λίγη ώρα επιστρέφει με τη λύση.

 

Κάπου στο χωριό ξετρύπωσε υπό κατασκευή «σαλέ», περίπου στα τελειώματα, του οποίου ο ιδιοκτήτης δηλώνει πρόθυμος να μας στεγάσει έναντι ταπεινού αντιτίμου.

 

Εννοείται ότι συμφωνούμε!

 

Σε χρόνο dt κρεμιούνται κουρτίνες, ξετυλίγονται στρώματα, στρώνονται μέχρι και μοκέτες, τα πάντα του κουτιού. Έτοιμα τα δωμάτια!

 

Ύπνος φυσικά στο πάτωμα με κάμποσες κουβέρτες. Τι άλλο να θέλουμε;

 

Πρωί στην αετοφωλιά μας. Αποχαιρετούμε τη Χούνζα, ρουφώντας ηδονικά τις τελευταίες εικόνες από τους χιονισμένους γίγαντες…

 

 

…ενώ Παναγιώτης και Ζυρ έρχονται στο τσακίρ κέφι στο άκουσμα πακιστανικού άσματος εκπορευόμενου από το ραδιόφωνο περαστικού φορτηγού, προσφέροντας (δωρεάν) το παρακάτω θέαμα στον λαό του Ντούικαρ.

 

 

Σήμερα αναχωρούμε από την περιοχή για μια τριήμερη διάσχιση των απολήξεων των δυτικών Ιμαλαΐων  μέχρι τον Ινδοκαύκασο για να επισκεφτούμε τα χωριά των Καλάς στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας με το Αφγανιστάν. Το ταξίδι συνεχίζεται!

 

 

 

Για περισσότερες φωτογραφίες:

Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα... 

 

Διαβάστε επίσης:

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1 - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ, ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2 - ΣΚΑΡΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3 – ΝΤΑΛΙΚΕΣ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΖΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 4 – ΧΟΥΝΖΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΟΙΛΑΔΑ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

ΠΑΚΙΣΤΑΝ 5 – ΣΤΑ ΠΡΙΟΝΩΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΡΑΚΟΡΟΥΜ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

Δείτε το βίντεο του ταξιδιού:

 

ΠΑΚΙΣΤΑΝ, ON THE ROAD | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

Μελλοντικά θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις για το ταξίδι στο Πακιστάν. Για την διάσχιση των Ιμαλαϊων μέχρι τον Ινδοκαύκασο και τα χωριά των Καλάς.