Ποιοι Είμαστε

Είμαστε οι «Πάμε γι άλλα», ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης.  Όλο πάμε γι άλλα, κι όμως όλο εδώ γυρίζουμε, στο ορμητήριό μας, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ' αυτόν τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη, περίπου ασήμαντη, λεπτομέρεια. Αυτό, αν μη τι άλλο, συμβάλλει στο να βλέπουμε από μια κάπως διαφορετική οπτική το χώρο και την κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώσαμε και ζούμε, με συνέπεια να νοιώθουμε κι εδώ, στη γενέτειρά μας, πλάνητες.  Να νοιώθουμε πως  αυτό το «εδώ» δεν είναι δα και το κέντρο του κόσμου. Είναι, ας το πούμε έτσι, ο δικός μας τόπος ανάπαυλας και ανασυγκρότησης, για να ονειρευτούμε, να επικοινωνήσουμε με γνωστούς και άγνωστους φίλους και να σχεδιάσουμε το κάθε επόμενο ταξίδι.


Το "Γεωτρόπιο" της Ελευθεροτυπίας, το μοναδικό εν τέλει έντυπο στην Ελλάδα που θα μπορούσε να σηκώσει χωρίς τζουρούτικες περικοπές τη δουλειά μας (κείμενα και φωτογραφίες), σταμάτησε να εκδίδεται χωρίς ν’ αφήσει «απογόνους» στον εκδοτικό χώρο.  'Οσο δυσάρεστη κι αν ήταν αυτή η εξέλιξη, δεν θα μπορούσε ωστόσο να περιορίσει έστω και στο ελάχιστο τη διάθεση και την ορμή μας για περιπλάνηση ανά την Υδρόγειο, το αντίθετο μάλιστα. Όταν το ταξίδι έχει γίνει τρόπος ζωής και σκέψης δεν το εγκαταλείπεις και δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.  


Τι νόημα όμως θα ‘χε αν δεν μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας με φίλους παλιούς και νέους;  Έτσι καταλήξαμε να «ανεβάσουμε» έναν ηλεκτρονικό τόπο ο οποίος, νεοελληνιστί, λέγεται και «σάιτ»: τον «Πάμε γι άλλα».  Εδώ θα απλώσουμε τα δεκάδες ταξίδια και τις χιλιάδες φωτογραφίες μας απ όλον σχεδόν τον πλανήτη.  Εδώ  θ’ ανοίξουμε κουβέντες αμοιβαίας πληροφόρησης στην υπηρεσία της γνώσης. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Και μάλιστα με πάρα πολλούς, ελπίζουμε, συνταξιδιώτες.

 


 

Ο Κώστας Ζυρίνης γεννήθηκε το 1943 στα Άνω Πετράλωνα της Αθήνας.

 

Άσκησε πολλά επαγγέλματα μεταξύ των οποίων κι εκείνα του μηχανουργού, του σεναριογράφου, του σκηνοθέτη, του φωτογράφου και του συγγραφέα.

 

Οι δάσκαλοι που διαμόρφωσαν τον ατομικό του πολιτισμό είναι, μεταξύ άλλων, οι: Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Καζαντζάκης, Αλμπέρτο Σόρντι, Ζαν Πωλ Σαρτρ, Διδώ Σωτηρίου, Δαρβίνος, Κάρολος Μαρξ, Παβλώφ, Σίγκμουντ Φρόιντ, Βίλχελμ Ράιχ, Μάο Τσε Τουνγκ, Ρομάν Πολάνσκι, Οδυσσέας Ελύτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Αλμπέρ Καμύ, Ούγκο Τονιάτσι, κ.ά.   

 

Κινηματογραφιστής της " Ταινίας του Πολυτεχνείου" (1973), σκηνοθέτησε τα ντοκυμαντέρ "Κι αυτά" (12 αυτοτελή ημίωρα για την τηλεόραση, 1990), "Η μέλισσα" (2 αυτοτελή ημίωρα για την τηλεόραση, 1991), καθώς και τις ταινίες μυθοπλασίας: "Η Ταράτσα" (μικρού μήκους, 1972), "Το τελευταίο στοίχημα" (1989), "Η αυλή με τα σκουπίδια" (1992) και "Ευγένιος, αγνώστων λοιπών στοιχείων" (1997).

 

Έχει εκδώσει τα βιβλία: "Οι τρομοκράτες" (γραμμένο από κοινού με την Ισαβέλλα Μπερτράν, εκδόσεις "Διογένης" 1983), "Αγκύλες" (εκδόσεις "Οδυσσέας" 1995), "Μάγκνουμ και μπιρίμπα" ("Οδυσσέας" 1996), "Τα χαμένα γράμματα" ("Οδυσσέας", 1997), "Πέρα από το Μπαλί" ("Οδυσσέας", 2000), "Το πέρασμα του κόνδορα" ("Αντίκτυπος", 2005), και συμμετείχε με το αφήγημα "Punto di fuga" στο συλλογικό βιβλίο "Vivere pericolosamente" ("Αντίκτυπος", 2005).

 

Μετά το 2000, φωτογραφίζει και γράφει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες από χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης, της Αφρικής, και της Ασίας. Συνεργάστηκε συστηματικά για μια δεκαετία με το περιοδικό "Γεωτρόπιο" της "Ελευθεροτυπίας". Μετά το κλείσιμο του "Γεωτροπίου" συνεχίζει να περιφέρεται ανά τον κόσμο παρέα με την Ισαβέλλα,  το παίζει πλέον ελεύθερος σκοπευτής, γράφει τα "Παιδιά της Αρκάδων" και, όποτε δεν  έχει έμπνευση για γράψιμο, μαστορεύει το προγονικό του σπίτι. 

 


 

Για την Ισαβέλλα Μπερτράν το ταξίδι άρχισε νωρίς, από την κοιλιά της μάνας της για την ακρίβεια, που την γέννησε στη Βαγδάτη το 1957. Το ελπιδοφόρο νομαδικό ξεκίνημα είχε και συνέχεια τα επόμενα χρόνια, αφού ως νήπιο έζησε στο Ιράν, ταξίδεψε με την οικογένειά της στη Συρία και στο Λίβανο, μετοίκησε για ένα χρόνο στο Παρίσι, για να καταλήξει τελικά στην Ελλάδα σε σχολική ηλικία.

 

Θιασώτης και γνώστης των αρχαίων πολιτισμών, και δη του ελληνικού, ο Γάλλος πατέρας της θα αναλάβει τότε την  ιστορικο-πολιτισμική επιμόρφωση της κόρης του περιφέροντας την ανά την Ελλάδα για να γνωρίσει ιδίοις όμμασι και την τελευταία πεσμένη κολώνα. Αρχικά, η πρωτοβουλία αυτή γεννάει στον αποδέκτη της μάλλον ανάμεικτα συναισθήματα. Ωραία τα αρχαία λιθάρια, καλή και η μυθολογία, υπάρχουν όμως κι άλλοι όμορφοι τρόποι να γεμίζει κανείς τα σαββατοκύριακά του,  έτσι δεν είναι;

 

Ευτυχώς οι εν λόγω εξορμήσεις δεν έχουν μονοδιάστατο χαρακτήρα. Περιλαμβάνουν  κι άλλες δραστηριότητες, όπως περιπάτους και παιχνίδι στη φύση, ψήγματα βοτανικής, γεωλογίας και αστρονομίας, και πάνω απ’ όλα τη χαρά της ανακάλυψης μιας άγνωστης και παρθένας τότε ελληνικής επαρχίας. Αν υπάρχει χρονικό σημείο εκκόλαψης του ταξιδιωτικού «μικρόβιου» της Ισαβέλλας μάλλον σ’ εκείνη την περίοδο θα πρέπει να αναζητηθεί. 

 

Εν τω μεταξύ, η υποφαινόμενη αποφοιτεί από το γαλλικό σχολείο στην Αθήνα, σπουδάζει διοίκηση επιχειρήσεων, αντί για κοινωνιολογία που ήταν η επιθυμία της – το γιατί είναι μια άλλη ιστορία - και ναι μεν γλυτώνει από την περίπου βέβαιη ανεργία του κλάδου των κοινωνικών επιστημών, πλην όμως βρίσκεται συνέχεια μ’ ένα αδιοχέτευτο περίσσευμα ενέργειας που αναζητάει ποικίλους τρόπους να εκφραστεί. Έτσι, παράλληλα με τον μισθωτό βιοπορισμό ως υπάλληλος σε τεχνική εταιρεία, συγγράφει τους «Τρομοκράτες» μαζί με τον Κώστα Ζυρίνη, συμμετέχει με σενάρια στην τηλεοπτική σειρά «Τα Χαμένα Γράμματα», επιδίδεται σε παντός είδους μεταφράσεις (από φοιτητικές εργασίες μέχρι βιβλία για τις εκδόσεις «Οδυσσέας») και, πάνω απ’ όλα, δεν χάνει ευκαιρία να «πάει γι άλλα», οργώνοντας πρώτα την Ελλάδα πάνω κάτω και πλαγίως και στη συνέχεια καμιά εβδομηνταριά χώρες σε όλες τις ηπείρους. Απότοκο της τελευταίας αυτής δραστηριότητας είναι η δεκαετής συνεργασία της με το Γεωτρόπιο της Ελευθεροτυπίας με περισσότερα από σαράντα ταξιδιωτικά άρθρα.

 

Όσο για τώρα; Ε, Πάμε γι Άλλα!