ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ

Submitted by Isabelle on Παρ, 02/08/2013 - 22:01

Front Picture:

Στο πάνω αριστερό άκρο του χάρτη της Ισλανδίας, μια εξαδάκτυλη παλάμη απλώνεται προς τη Γροιλανδία σαν να θέλει να την αρπάξει. Είναι τα βορειοδυτικά φιορδ, η πιο απομονωμένη και αραιοκατοικημένη περιοχή του νησιού, εξαιρώντας βεβαίως την παντελώς ακατοίκητη κεντρική έρημο. Σε μια έκταση μεγάλη σαν την Πελοπόννησο ζούνε λιγότεροι από 8.000 άνθρωποι, διασκορπισμένοι σε μικρά ψαροχώρια και μεμονωμένες φάρμες.

Κείμενο: Ισαβέλλα Μπερτράν

Φωτό: Κώστας Ζυρίνης

Δημοσίευτηκε στο ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος 517 / 13.03.2010

66ος παράλληλος, λίγα μόλις χιλιόμετρα κάτω από τον αρκτικό κύκλο.

Στο κατάστρωμα του «Μπαλντούρ», γερά αρματωμένη με ό,τι πιο ζεστό διαθέτω, παραμιλάω στα κύματα και στα θαλασσοπούλια. Βόρεια, βόρεια, ακόμα πιο βόρεια!

Όχι δεν έχω τρελαθεί. Απλά μ’ έχει συνεπάρει η βουτηγμένη στην καταχνιά γοητεία της Ισλανδίας. Τα ημιτόνια του γκρίζου. Η μουντή ασάφεια της ομίχλης. Τα βρεγμένα δάχτυλα της βροχής.

Ακόμα και η τραχιά της γλώσσα με κατακτάει σιγά σιγά, κι ας σκοντάφτω ακόμα σε κάθε συλλαβή.

Στικ-κισ-χόλ-μουρ, το λιμάνι απ’ όπου αποπλεύσαμε.

Μπρε-ι-ντα-φιορ-δούρ, ο κόλπος που διασχίζουμε.

Βεστ-φιρ-δίρ, τα Δυτικά Φιόρδ, ο προορισμός μας, η πιο άγρια και απομονωμένη επαρχία της χώρας. Βεστφιρδίρ! Πανεύκολο.

Δύσκολο ν’ αποκαλέσεις χωριό το μέρος όπου ξεμπαρκάρουμε. Ίσα μια αποβάθρα και μερικά κτίσματα στα πέριξ. Με τον Κώστα στο τιμόνι του νοικιασμένου τζιπ, τραβάμε δυτικά και σε λίγο αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε ψηλά μέσα στα νέφη. Στη θέση του συνοδηγού, ο Βαγγέλης έχει ανοίξει τον χάρτη και επιβλέπει την πορεία λαχταρώντας ανομολόγητα να έρθει γρήγορα η στιγμή της αλλαγής της βάρδιας στα ηνία του καθαρόαιμου τετρακίνητου.

- Άμα κουραστείς, πες μου να το πάρω εγώ.

- Άσε, μην ελπίζεις, είμαι ακμαιότατος.

Παρέα με την Καίτη στο πίσω κάθισμα μάταια πασχίζουμε να καταπνίξουμε τα γέλια μας. Ο Βαγγέλης καλόκαρδα γελάει πιο πολύ απ’ όλους.

- Ντάξει μωρέ, μια κουβέντα είπαμε μήπως και πιάσει!

Ο γκρεμός της γονιμότητας

Η ομίχλη σιγά σιγά διαλύεται ενώ κατεβαίνουμε κορδελωτά προς το Πατρεκφιορδούρ.

Ήσυχα καθισμένο στην αμμώδη παραλία, ένα παροπλισμένο φαλαινοθηρικό καθρεφτίζει την αρχαία σκουριά του στα πρασινογάλαζα νερά του φιόρδ.

Πρόκειται για νορβηγικό σκαρί, εκατό σχεδόν ετών, που πάλεψε επί δεκαετίες με τα αρκτικά κύματα πριν εξοκείλει εδώ να πεθάνει ήσυχα, με μόνους μάρτυρες τα ξεβρασμένα φύκια και τους αραιούς περαστικούς ταξιδιώτες του καλοκαιριού.

Μετά την επιβεβλημένη στάση για τον φόρο τιμής σκάνε και οι πρώτες δειλές ηλιαχτίδες. Ανάσταση! Κόλποι και κολπίσκοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, ένα νέο ορεινό πέρασμα μας οδηγεί και πάλι εν μέσω νεφών ώσπου … Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Μια άδεια απεραντοσύνη άσπιλης λευκής άμμου που βρέχουν νερά σε ιριδίζοντα τροπικά χρώματα αποκαλύπτεται ως η τέλεια εκπλήρωση της φαντασίωσης και του πιο απαιτητικού ερημίτη κατασκηνωτή. Και τ’ όνομα αυτής: Μπρέινταβικ. Μια μικρή «λεπτομέρεια» ωστόσο τινάζει το όνειρο στον αέρα. Θαλάσσια θερμοκρασία τέσσερις βαθμοί κελσίου, κατάλληλη μόνο για κρυοπληξία. Μπρρρ! Άσε καλύτερα!

Μόλις φάνηκε ο φάρος του Μπιαργκτανγκάρ.

Κάπου εδώ τερματίζει κι ο δρόμος. Ακουμπάμε πλέον στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, την άγρια Δύση της ηπείρου μας.

Από δω, το μικρό δακτυλάκι της απλωμένης παλάμης της Ισλανδίας απέχει διακόσια ογδόντα επτά χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από τη Γροιλανδία - όσα περίπου μέτρα χωρίζουν αυτή τη στιγμή τα πόδια μας από τα αφρίζοντα κύματα από κάτω μας. Ίλιγγος.

Λάτραμπιαργκ σ’ ελεύθερη απόδοση σημαίνει κάτι σαν «γκρεμός της γονιμότητας». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη ονομασία για τα δεκατέσσερα χιλιόμετρα κάθετων βράχων που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής αγναντεύοντας ατάραχα το μανιασμένο πέλαγος.

Εδώ συγκεντρώνονται για αναπαραγωγή, από αρχές Ιουνίου μέχρι αρχές Αυγούστου, εκατοντάδες χιλιάδες θαλασσοπούλια, συνδυάζοντας αχαλίνωτο σεξ και καλοκαιρινές διακοπές με άπαρτη θέα πάνω στον βόρειο Ατλαντικό.

Αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές σ’ αυτήν την πουλοσύναξη είναι οι θαλάσσιοι παπαγάλοι - ή άλλως πώς θαλασσοψιττακοί, ή φρατερκούλες οι αρκτικές, ή απλά πούφιν (από την αγγλική ονομασία puffin) - τα πιο χαρακτηριστικά και χαριτωμένα πουλιά της Ισλανδίας.

Ντυμένα με μαύρη ρεντιγκότα πάνω σε λευκό πουκάμισο, και εξοπλισμένα με γαμψό πορτοκαλί ράμφος και ασορτί ποδαράκια-βατραχοπέδιλα μοιάζουν σαν να προέκυψαν από την ερωτική συνεύρεση κάποιας τρελαμένης πιγκουίνας με παπαγάλο του Αμαζονίου σε τουριστικό ταξίδι στην Ανταρκτική.

Προκειμένου να τα πλησιάσει, η Καίτη έχει ξαπλώσει στο γρασίδι, στο χείλος του γκρεμού, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και το μισό της σώμα έξω στο κενό λες και ετοιμάζεται για πτήση πάνω από τον Ατλαντικό.

Ανάλογη στάση έχει πάρει και ο Κώστας, μη και του ξεφύγει κανένα πουλί αφωτογράφητο.

- Σε παρακαλώ, μη στέκεσαι τόσο άκρη, μου’ χει φύγει η ψυχή.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Ο Βαγγέλης που στη θέα της αγαπημένης του σε στάση υποψήφιου αυτόχειρα νοιώθει το έμφραγμα να έρχεται, είναι λιγότερο συγκρατημένος.

- Τραβήξου γρήγορα πίσω γιατί θα πλακωθούμε. Δεν θα με πεθάνεις εμένα πριν την ώρα μου.

- Αμάν ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Ορίστε, τραβήχτηκα, ησύχασες τώρα;

Επί αιώνες τα πουφινάκια αποτέλεσαν πρώτης τάξεως πηγή διατροφής για την περιοχή, κάποτε μάλιστα ίσως και τη μόνη.

Από τον Μεσαίωνα κιόλας οι Ισλανδοί συνήθιζαν να δένονται με σχοινιά και να κατεβαίνουν τον γκρεμό να μαζέψουν αυγά και να πιάσουν πουλιά.

Υπολογίζεται ότι παλιότερα συλλέγονταν γύρω στα σαράντα χιλιάδες αυγά ετησίως καθώς και καμιά τριανταπενταριά χιλιάδες φτερωτά γεύματα. Εκατόμβη!

Η πρακτική της αιώρησης βρήκε ωστόσο και μια άλλη ριψοκίνδυνη πλην σωτήρια εφαρμογή, όταν ένα αγγλικό πλοίο ναυάγησε στα ριζά του γκρεμού λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1946.

Οι επιζώντες διασώθηκαν από τους αγρότες της περιοχής που κατέβηκαν μέχρι τη θάλασσα κρεμασμένοι σε σχοινιά και τους ανέβασαν έναν-έναν με τον ίδιο τρόπο.

Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι ποια δοκιμασία ήταν άραγε η πιο τρομακτική για τους ναυτικούς: το ναυάγιο ή η διάσωση;

Το σπιτάκι στο λιβάδι

Μετά από ένα γερό πρωινό στο χόστελ του Μπιλντουνταλούρ όπου διανυκτερεύσαμε, ξεκινάμε ετοιμοπόλεμοι για νέες συγκινήσεις.

Για την ώρα ο χωματόδρομος τρέχει δίπλα στη θάλασσα, κατά μήκος των μικρότερων φιόρδ που απαρτίζουν τον μεγάλο Αρναρφιορδούρ.

Μια ακτογραμμή κανονική δαντέλα.

Η θάλασσα εισχωρεί βαθειά ανάμεσα σε κάθετες πλαγιές ιλιγγιώδους ύψους ενώ η επιφάνεια είναι τόσο λεία που μοιάζει περασμένη με βερνίκι.

Εδώ κι εκεί, μικροί καταρράκτες χύνονται από τις κορυφές, λεπτές ασημένιες κλωστές κρεμασμένες στο λαιμό των βουνών.

Η μετάβαση από το ένα φιορδ στο άλλο, όταν δεν γίνεται κατά μήκος της ακτής, συνεπάγεται εξ ορισμού παρατεταμένες κορδελωτές διαδρομές που σκαρφαλώνουν ασθμαίνοντας τα απόκρημνα βράχινα τείχη για να βουτήξουν ξανά φιδωτά προς τον επόμενο βάραθρο.

Σε μια τέτοια ηρωική κάθοδο ξεπροβάλλουν ξαφνικά οι μεγαλοπρεπείς καταρράκτες του Ντινγιάντι, ίδια αέρινη κουρτίνα κρεμασμένη από τα βράχια.

Οι Ισλανδοί τους αποκαλούν και «νυφικό πέπλο», ονομασία καθόλου τυχαία αφού, σύμφωνα με την παράδοση, όποια κάπως μεγαλούτσικης ηλικίας ανύπαντρη κόρη έκανε εδώ το μπάνιο της γυμνή, θα έβρισκε, λέει, αυτομάτως τον γαμπρό των ονείρων της. Εφόσον βέβαια δεν τα τίναζε πρώτα από πνευμονία, θα πρόσθετα εγώ.

Μετά την επίσκεψη στους καταρράκτες σκαρφαλώνουμε και πάλι την πλαγιά, από τη βόρεια πλευρά του φιορδ αυτή τη φορά, για να διασχίσουμε τη χερσόνησο που οδηγεί στο Ντυραρφιορδούρ.

Είναι η πιο ορεινή περιοχή των Βεστφιρδίρ, αποκαλούμενη και «ισλανδικές άλπεις» καθότι εδώ καταγράφεται ρεκόρ χιονοστιβάδων και κατολισθήσεων.

Η διαδρομή διανθίζεται με συνεχείς στάσεις με οποιαδήποτε αφορμή: για φωτογράφιση, για πικ νικ, για τσιγάρο, για ξάπλα στο χορτάρι.

Με το που εντοπίζουμε το αποψινό μας κατάλυμα, ακαριαία βαφτίζεται απ’ όλους μας «το σπιτάκι στο λιβάδι».

Πρόκειται για μια παλιά φάρμα που μετατράπηκε σε ξενώνα, χαμένη κάπου στη μοναξιά της ειδυλλιακής κοιλάδας του Κορπουνταλούρ.

Χτυπώντας την πόρτα μας περιμένει μια έκπληξη. Η ιδιοκτήτρια λείπει στην πόλη και μέχρι την επιστροφή της την αντικαθιστά στο πόστο της κάποιος … πελάτης.

Ευγενέστατος, μας παραδίδει το κλειδί του δωματίου και μας ξεναγεί στο χώρο. Απλά πράγματα, και πολύ ισλανδικά. Η εμπιστοσύνη βασιλεύει και κανείς δεν δείχνει να σκέφτεται την πιθανότητα της κλοπής.

Όσο για μας, ξεφορτώνουμε σακίδια και προμήθειες, και βουρ στην κουζίνα για μαγείρεμα. Μισή ώρα αργότερα απολαμβάνουμε μια υπέροχη μακαρονάδα με τόνο από τα χεράκια της Καίτης πίνοντας κόκκινο κρασί υπό τον ήχο μιας κατακλυσμιαίας βροχής. Άντε παιδιά, στην υγειά της Ισλανδίας!

Τοπίο στην ομίχλη

Για πρώτη φορά από την άφιξη μας, η μέρα ξεκινάει με μεγαλειώδη λιακάδα και ουρανό καταγάλανο χωρίς ούτε ένα σύννεφο. Να που συμβαίνει ενίοτε κι αυτό! Το δε θερμόμετρο έχει σκαρφαλώσει από τους χθεσινούς εφτά βαθμούς στους δεκάξι. Σαν να λέμε ισλανδικός καύσωνας.

Αναχωρούμε με κατεύθυνση το Ιζαφιορδούρ, τη «μητρόπολη» των Βεστφιρδίρ. Με τέσσερις χιλιάδες ψυχές, συγκεντρώνει τους μισούς περίπου κατοίκους όλης της επαρχίας. Άλλοτε το ορεινό πέρασμα προς το φιορδ αυτό ήταν ένα από τα δυσκολότερα και πιο επικίνδυνα της περιοχής, άσε που έκλεινε από τα χιόνια για οχτώ-εννιά μήνες το χρόνο. Ριζική λύση δόθηκε το 1995 με την κατασκευή ενός τούνελ εννιά χιλιομέτρων το οποίο μάλιστα διακλαδίζεται εσωτερικά σε σχήμα Υ. Το ένα τμήμα οδηγεί προς το Ιζαφιορδούρ, ενώ το άλλο προς το Σουδουρέιρι. Τα τούνελ έχουν μια και μοναδική λωρίδα κυκλοφορίας, ενώ η διασταύρωση των οχημάτων που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις εξασφαλίζεται από πλαϊνές διαπλατύνσεις σε τακτά διαστήματα. Ο διακανονισμός αυτός μοιάζει λίγο τρομακτικός στην αρχή, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι με τόσο αραιή, σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία, είναι απολύτως επαρκής.

Μιας και δεν προβλέπεται να ξαναπεράσουμε από την περιοχή, αποφασίζουμε να πάρουμε την παράκαμψη προς Σουδουρέιρι. Ε, να μην το δούμε κι αυτό;

Μετά από το εντυπωσιακό πέρασμα του τούνελ, ξεμπουκάρουμε ξαφνικά κατ’ ευθείαν μέσα στο στενό φιόρδ. Η πρωινή λιακάδα συνδυάζεται τώρα με μια περίεργη χαμηλή νέφωση που κατά τόπους κατεβαίνει σχεδόν στο ύψος της θάλασσας. Πάνω ψηλά, ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει εκτυφλωτικά. Μια ακόμη όψη της Ισλανδίας.

Όπως σχεδόν παντού στα Βεστφιρδίρ, η ζωή στο Σουδουρέιρι χτυπάει αποκλειστικά στο ρυθμό της αλιείας. Το εργοστάσιο του λιμανιού ασχολείται με την επεξεργασία και την κατάψυξη του μπακαλιάρου.

Απ’ αυτό το ασήμαντο χωριό των τριακοσίων είκοσι κατοίκων εξάγονται καθημερινά δεκάδες τόνοι αλιευμάτων για να μοιραστούν σε όλες τις αγορές του πλανήτη. Την επόμενη φορά που θα παραγγείλω μπακαλιάρο σκορδαλιά στον κυρ Γιάννη στο Βύρωνα θα ζητήσω το ψάρι μου να είναι από το Σουδουρέιρι.

Μετά από έναν απολαυστικό καφέ, επιστρέφουμε από το τούνελ και παίρνουμε τη διακλάδωση προς το Ιζαφιορδούρ.

Όταν λίγα λεπτά αργότερα βγαίνουμε από το σκοτάδι της σήραγγας, μαθαίνουμε στην πράξη τι εννοούν οι Ισλανδοί με την τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη φράση «άμα δεν σ’ αρέσει ο καιρός, κάνε υπομονή κάνα πεντάλεπτο για ν’ αλλάξει - συνήθως προς το χειρότερο».

Το θερμόμετρο έχει κατρακυλήσει καμιά δεκαριά βαθμούς ενώ ένας γκρίζος μανδύας έχει καταπιεί την πόλη και την έχει καταστήσει περίπου αόρατη από απόσταση μεγαλύτερη των τριάντα μέτρων.

Απτόητοι εμείς, τραβάμε κατά κει που σύμφωνα με τον χάρτη πρέπει να βρίσκεται το λιμάνι.

Η ομίχλη δίνει μια ονειρική διάσταση στα πράγματα. Αποθήκες, ντοκ, ψαράδικα, αχνές φιγούρες που ξεπροβάλουν ξαφνικά σαν φαντάσματα για να χαθούν και πάλι βιαστικά, τυλιγμένες μέσα στο μπαμπακένιο παλτό τους. Συνεχίζουμε τον περίπατο και στις πάνω γειτονιές της πόλης. Παντού όμορφα σκανδιναβικά σπίτια - μονοκατοικίες στην πλειονότητα, παντού πεντακάθαρα και παντού έρημα.

Από το Ιζαφιορδούρ και πέρα, η διαδρομή μας γίνεται σχεδόν στα τυφλά. Ορατότης μηδέν.

Αλφταφιορδούρ, Χεστφιορδούρ, Σκοτουφιορδούρ, θα παραμείνουν για μας απλά ονόματα στον χάρτη. Ώσπου, ω του θαύματος, στην είσοδο του Μιοϊφιορδούρ, το γκρίζο πέπλο σιγά σιγά σηκώνεται για να μας αποκαλύψει ξανά το υπέροχο κορμί της Ισλανδίας. Λίγα λεπτά αργότερα, απομένουν μόνο σκόρπια πουπουλένια ξέφτια, λεπτές εσάρπες που τυλίγουν εδώ κι εκεί τα βουνά και τα αποκόβουν από τη βάση τους δίνοντας την εντύπωση ότι πλέουν στο διάστημα.

Λίγο πριν τον μυχό του φιορδ, μια πινακίδα δεξιά δείχνει τη στροφή για τη φάρμα Χεϊνταλούρ.

Εκτός από τα δωμάτια που μας περιμένουν εκεί, βασική ατραξιόν αποτελεί το «χοτ ποτ», δηλαδή τα υπαίθρια φυσικά θερμά λουτρά.

Λόγω της γεωθερμικής δραστηριότητας (και) σ’ αυτήν την περιοχή της Ισλανδίας, κάπου στο αγρόκτημα αναβλύζει ζεστό νερό που διοχετεύεται μέσω μιας σωλήνας σε μια ρηχή φυσική βάθρα περιστοιχισμένη από βραχάκια και φυτά.

Πριν καλά καλά προλάβουμε να μεταφέρουμε τις αποσκευές από το αυτοκίνητο, να σου ο Βαγγέλης με μαγιό και πετσέτα. Μα που βρίσκει την όρεξη μ’ αυτό το ψωφόκρυο;

Δεν το χάνω με τίποτε, μου πετάει, καθώς κατευθύνεται προς τα λουτρά τρέχοντας σαν το Βέγγο για να ζεσταθεί.

Άσε, δεν πειράζει, του λέω, προτιμώ να κοιτάω.

Αρχίζω να κλονίζομαι όταν εμφανίζεται και η Καίτη με ανάλογη περιβολή, και μάλιστα χωρίς να τρέχει (πολύ).

- Μα καλά, δεν κρυώνεις;

- Ε, λιγουλάκι!

Αλλά που θα ξαναδοκιμάσουμε τέτοια εμπειρία;

Μήπως τελικά έχει δίκιο;

Οι φωνές αγαλλίασης που αναβλύζουν από το χοτ ποτ κάμπτουν τους τελευταίους δισταγμούς μου.

Από κοντά κι ο Κώστας, που οφείλει βεβαίως ν’ απαθανατίσει το γεγονός.

Το κλείσιμο της μέρας μας βρίσκει τελικά να πλατσουρίζουμε και οι τέσσερις, ηδονικά παραδομένοι στην υδάτινη θαλπωρή των σαράντα βαθμών.

Ζόφος και γοητεία

Ακτή Στραντίρ. Πόσο ανυπότακτο σθένος και πόση άφοβη απαντοχή φωλιάζει άραγε στην ψυχή εκείνων που ήρθαν και έχτισαν τις φάρμες τους εδώ, δυο-τρεις όλες κι όλες, πεισματικά γαντζωμένες στα βράχια ως ύστατο καταφύγιο απέναντι σε μια φύση σκληρά γοητευτική μα και άλλο τόσο ανελέητη;

Ωδή στη μοναξιά.

Στο δέος του αρχέγονου.

Στην σκοτεινή σαγήνη του ψυχρού και της τραχύτητας.

Μόνη παρέα εδώ τα θαλασσοπούλια, οι ξεσαλωμένοι άνεμοι και τα αγριεμένα κύματα.

Τα ίδια που ξεβράζουν ασταμάτητα στην ακτή έρμαια και ξασπρισμένα ξύλα.

Από πού διάολε ξεκίνησαν το ταξίδι τους όλοι αυτοί οι κορμοί όταν οι μόνες σχετικά κοντινές ακτές είναι αυτές της καλυμμένης από πάγο Γροιλανδίας;

Αρχίζουμε να συζητάμε μεταξύ μας διάφορα απίθανα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπως ότι πρόκειται για ξύλα που παρέσυρε το κύμα από τα δάση της Νορβηγίας. Και όμως…

Λίγο αργότερα θα μάθουμε ότι η εικασία αυτή δεν ήταν καθόλου τραβηγμένη, αλλά αντίθετα μάλλον συντηρητική, αφού οι κορμοί προέρχονται τελικά από την Σιβηρία!

Πρόκειται για έναν προαιώνιο φυσικό κύκλο, όπου μέρος από τα δέντρα που πεθαίνουν ή ξεριζώνουν οι θύελλες του ρώσικου χειμώνα ξεβράζονται από τα σιβηρικά ποτάμια στην αρκτική θάλασσα για να παρασυρθούν στη συνέχεια από τα ωκεάνια ρεύματα μέχρι τις βόρειες ακτές της Ισλανδίας σ’ ένα ταξίδι που διαρκεί κατά μέσο όρο 4-5 χρόνια. Τ

ο δε εκπληκτικότερο είναι ότι ο κορεσμός των κορμών σε αλάτι, όχι μόνο δεν αποσαθρώνει το ξύλο, παρά αντίθετα λειτουργεί ως φυσικό σκληρυντικό που αυξάνει την αντοχή του και το κάνει ιδιαίτερα πρόσφορό στη χρήση. Πραγματική μάννα εξ’ ουρανού, ή μάλλον εξ ωκεανού, για την περίπου άδεντρη Ισλανδία.

Μια τελευταία ανηφόρα μέχρι τον αυχένα του Φιλσνταλσφόλ, μια εξίσου απότομη κατεβασιά και να ’μαστε. Ντιούπαβικ!

Ύστατο ανθρώπινο προπύργιο πριν την παντελώς ακατοίκητη χερσόνησο του Χορνστραντίρ, του «αντίχειρα» των Βεστφιρδίρ.

Η πρώτη εικόνα: ένα σκουριασμένο πλοίο με φόντο βιομηχανικά ερείπια. Ζόφος και γοητεία.

Το Ντιούπαβικ γνώρισε παλιότερα μια σχετική ευημερία ως κέντρο αλιείας ρέγκας.

Το 1917 χτίστηκε εδώ το εργοστάσιο επεξεργασίας αλιευμάτων και εξαγωγής λαδιού που λειτούργησε αδιαλείπτως ως το 1954 οπότε και έκλεισε όταν οι ρέγκες σχεδόν εξαφανίστηκαν από την περιοχή.

Μέχρι τότε, πάνω από πενήντα εργάτριες δούλευαν εδώ τα καλοκαίρια. Καθάριζαν τα ψάρια, τα βάφτιζαν στη σαλαμούρα και σφράγιζαν τα βαρέλια που έφευγαν για να πουληθούν σε όλη την Ευρώπη.

Σήμερα, μοναδικοί κάτοικοι του Ντιούπαβικ το χειμώνα είναι ένα θαρραλέο ζευγάρι Ισλανδών ερωτευμένων με τον τόπο τους. Υποθέτω και μεταξύ τους, γιατί μόνο πολύ ερωτευμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν ν’ αντέξουν οικειοθελώς σε τόση ερήμωση και απομόνωση.

Έχουν μετατρέψει τον παλιό κοιτώνα των εργατριών σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο και εστιατόριο για τους λιγοστούς ταξιδιώτες που αποτολμούν το καλοκαίρι την διαδρομή ως εδώ. Εκτός από το ξενοδοχείο, διαθέτουν κι ένα ανεξάρτητο ξύλινο σπιτάκι, που μπορεί να φιλοξενήσει ίσα ίσα μια παρέα. Ούτε παραγγελία να το’ χαμε.

Η ιδιοκτήτρια, η Εύα μας ρωτάει αν θέλουμε να δειπνήσουμε απόψε στο εστιατόριο.

Συμφωνούμε αμέσως με την πρότασή της για βραστό μπακαλιάρο με ρύζι και λαχανικά και ντόπιο σκυρ με μύρτα για επιδόρπιο. Που θα βρούμε καλύτερη ευκαιρία να γευτούμε σπιτική ισλανδική κουζίνα αν όχι εδώ;

Στο μεταξύ, πάμε να διατρέξουμε τα τριάντα περίπου χωμάτινα χιλιόμετρα που οδηγούν από το Ντιούπαβικ κατά μήκος της ακτής, μέχρι το τέρμα του δρόμου.

Ρεϊκιαρφιορδούρ, Νορδουρφιορδούρ. Η δαντέλα των φιορδ συνεχίζεται για να καταλήξει σε … μια πισίνα. Γεωθερμική εννοείται, και με θέα τη θάλασσα.

Ευχαρίστως θα τη δοκίμαζε κι αυτήν ο Βαγγέλης αν δεν μας περίμενε ο μπακαλιάρος.

Έχουμε φτάσει στην άκρη των Βεστφιρδίρ. Μαζί με τον δρόμο τερματίζει και κάθε ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού. Πέρα μπροστά μας απλώνεται η ακατοίκητη χερσόνησος του Χορνστραντίρ, όπου «κράτος κι εξουσία» έχει μονάχα η Φύση.

Για περισσότερες φωτογραφίες:

Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...