ΓΚΑΝΑ 2, Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΗΣ ΓΛΥΚΟΠΑΤΑΤΑΣ

Submitted by Isabelle on Τρί, 12/11/2012 - 20:00

Front Picture:

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΒΟΛΤΑ Το κλαρκ βγάζει, ξαναβάζει, τοποθετεί και επανατοποθετεί τα ξύλινα κλουβιά ενώ συγχρόνως, κάτω απ τα μεταλλικά σαγόνια του, κυκλοφορεί αλαφιασμένο το γηγενές πλήθος διεκδικώντας μια θέση στ’ άχυρα των κλουβιών. Άνθρωποι, μπόγοι, εμπορεύματα, κατσίκες, όλα ένα! Το Γιάπεϊ Κουίν έχει ήδη κολλήσει στο βυθό της λίμνης Βόλτα, αλλά το φόρτωμα συνεχίζεται πέρα από κάθε λογική. Εδώ είναι Αφρική και όλα μπορούν να συμβούν.

Του Κώστα Ζυρίνη

Δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, τεύχος αρ. 284/24.09.2005

Διαβάστε επίσης:

ΓΚΑΝΑ 1 - ΜΑΥΡΟΣ ΕΒΕΝΟΣ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

Σαράντα περίπου χιλιόμετρα πριν ο Βόλτας αδειάσει τα νερά του στον Κόλπο της Γουινέας, στον Ατλαντικό, υπάρχει ένα τεχνητό φράγμα πάνω στην πόλη Ακοσόμπο. Πόλη! τέλος πάντων. Αυτό το φράγμα-βρόγχος έχει δημιουργήσει τη λίμνη που φέρει το όνομα του ποταμού τροφοδότη της, και της οποίας το μήκος από Βορρά σε Νότο θα πρέπει, σύμφωνα με το χάρτη μου, να είναι γύρω στα εκατόν είκοσι χιλιόμετρα. Σα να λέμε Πειραιάς - Χίος. Εκτός από τις πολυάριθμες ψαροπιρόγες, η λίμνη Βόλτα διαπλέεται από δυο-τρία μικρά φεριμποτάκια κι από ένα κάπως πιο μεγάλο: το διάσημο (στην Γκάνα) Γιάπεϊ Κουήν.

Ο προξενικός υπάλληλος της Γκάνας στην Αθήνα μου το είχε χαρακτηρίσει ως κρουαζιερόπλοιο. Καλά ε! Έχει καμπίνες; Οφκόρς, σερ, μόνο που θα πρέπει να τις κλείσετε επιτόπου. Γιατί επιτόπου; δεν θα μπορούσα μέσω ίντερνετ, ας πούμε; Η έκφρασή του με ψύλλιασε ότι είμαι βαθειά νυχτωμένος.

Κι έτσι, διατρέχοντας επί τόσες μέρες Μπενίν, Τόγκο και Γκάνα χύνοντας ποτάμια ιδρώτα, ονειρευόμαστε, η Ισαβέλλα, ο Σάτσο, εγώ και τοΜαράκι (εις μία λέξη ως συνήθως) μια μυοχαλαρωτική κρουαζιέρα. Οριζοντιωμένοι, λέει, στο κατάστρωμα του Γιάπεϊ Κουήν με τα μαγιό μας, τ’ αναψυκτικά μας και τα έτσι μας! Και κάθε φορά που νοιώθαμε διαλυμένοι από την κούραση μας εμψύχωνε το γεγονός ότι πλησιάζει η μεγάλη στιγμή.

ΣΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ

Η Ταμάλε, κατά τη γνώμη μου, είναι η πιο αυθεντική και η αισθητικώς πιο ενδιαφέρουσα πόλη της Γκάνας. Τίποτα το εξαιρετικό από αρχιτεκτονική άποψη. Η γνωστή αφρικανική απλότητα. Η γνωστή αφρικανική φτώχεια. Αλλά, να, τα χρώματα, οι άνθρωποι, τα παζάρια… Απ’ την Ταμάλε πήραμε και τις τελευταίες πληροφορίες για το Γιάπεϊ Κουήν. Δηλαδή, ουσιαστικά καμία. Ούτε τα τηλέφωνα, ούτε τα φαξ, ούτε τα μέιλ, ποια μέιλ;… ούτε τα σήματα καπνού μας κατέστησαν πιο ενήμερους. Shit! που λένε και οι αγγλοσάξονες. Μετά την Ταμάλε, και ξανά προς το άγνωστο τραβά! Μέχρι που το «άγνωστο» έγινε ένα παραλίμνιο ψαροχώρι ονόματι Μακόνγκο. Μαγνητόφωνο:

Ισαβέλλα:Από το Μακόνγκο, πήραμε ένα φερυμπωτάκι, το «Νάνα Μπεζαμούνα», για να μας περάσει απέναντι, σ’ ένα παραλίμνιο κεφαλοχώρι, το Γιέτζι, απ όπου φεύγει το Γιάπεϊ Κουήν. Παρ’ όλη την ταλαιπωρία, είμαστε μες την καλή χαρά. To υπέροχο δειλινό πάνω στη λίμνη μάς έφτιαξε κανονικά. Φτάνοντας στο Γιέτζι διάφοροι αναρμόδιοι μας είπανε ότι, ναι, βεβαίως, το Γιάπεϊ Κουήν θα φτάσει κατά τις οχτώμιση - εννιά το βράδυ. Είπαμε, λοιπόν, να τσιμπήσουμε κάτι στο μεταξύ...

Σάτσο: Με το που φτάσαμε όμως είχε διακοπή ρεύματος.

Ισαβ:…Οπότε, μες τα σκοτάδια βρήκαμε ένα παράπηγμα που είχε μόνο τραπέζια με πάγκους και, από κάποιο κινητό μαγειρείο παραδίπλα, που φωτιζόταν με ασετιλίνη, πήραμε ότι βρήκαμε: ρύζι, μακαρόνια, κάτι κονσέρβες σκουμπρί και κάτι μπύρες. Εκεί μας κόλλησε κι ένας πιτσιρικάς ονόματι Μάλεκ, ο οποίος δήλωσε ανιψιός του καπετάνιου του Γιάπεϊ Κουήν…

Σάτσο: Κι άλλοι πέντ’ έξι που δήλωναν, επίσης, ανίψια του καπετάνιου.

Ισαβ:…ο οποίος Μάλεκ θα προσπαθούσε, λέει, να μας εξασφαλίσει τις δυο καμπίνες της πρώτης θέσης, που παρεμπιπτόντως είναι και οι μοναδικές όλου του πλοίου. Ε, κάπου εκεί άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια. Δυο καμπίνες για ολόκληρο πλοίο; Ώσπου, πάνω στην ώρα καταφτάνει από την ενδοχώρα ένα κατασκονισμένο όχημα, ένα μικρό σαράβαλο φορτηγό, τίγκα στο κόσμο, ενώ κρέμονται από παντού, μπόγοι, δέματα, ζώα… Και μαζί πέντε λευκές πνιγμένες στη σκόνη.

Ζυρ.: Εννιά τουλάχιστον υποψήφιοι για δύο καμπίνες, η κατάσταση μου βρωμάει μπαρούτι. Και ποιος μου λέει εμένα ότι οι νεοφερμένες δεν είναι κολλητές του καπετάνιου; Μάλεκ, του λέω, σου τριπλασιάζω το μπαξίς αν καταφέρεις και κλείσεις τις θέσεις εδώ και τώρα. Γιες σερ, λέει ο μικρός Μάλεκ και ξαμολιέται σα σίφουνας για να οργανώσει την άμυνα.

ΤοΜαράκι: Μέχρι που μας πλησίασαν τα πέντε κορίτσια και μας πρότειναν να πάρει η κάθε παρέα κι από μία καμπίνα. Όχι ό,τι βολικότερο, αλλά πώς να μην δεχτείς; Στο κάτω κάτω είναι και θέμα φιλότιμου.

ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ

Τελικά το Γιάπεϊ Κουήν έσκασε μύτη κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα. Και το βρίσκω μάταιο να κοιτάμε στο εξής τα ρολόγια μας. Έτσι κι αλλιώς είναι άχρηστα σ’ αυτή τη χώρα.Έριξε τον καταπέλτη του και ορμήσαμε στην κουβέρτα. Τέσσερις σειρές από τεράστια στοιβαγμένα τελάρα-κλουβιά εκ των οποίων οι δύο μεσαίες σειρές κολλητές έτσι ώστε ν’ αφήνουν δύο πλαϊνούς διάδρομους ίσα για να περνάς στριμόκωλα. Τα κλουβιά, δύο επί δύο επί δύο μέτρα έκαστο και άδεια, αν παραβλέψουμε μια κάποια ποσότητα άχυρο στο καθένα. Αυτή είναι η τρίτη θέση λέω στους δικούς μου υπερήφανος για την εξυπνάδα μου. Να ‘χουν ορμήσει και οι γηγενείς εν πλήρη αταξία σπρώχνοντας και φωνασκώντας. Πάρα πολλοί. Πού κρυβόντουσαν και δεν τους είδαμε; Τόσο μαύροι, πού να τους διακρίνεις μες τη νύχτα, μουρμουρά χαιρέκακα ο Σάτσο δίπλα μου.

Ο καλυμμένος χώρος της λεγόμενης τραπεζαρίας να ζέχνει μια μπόχα απροσδιόριστης υφής που, πάντως, θύμιζε απόπατο συν χαλασμένο φαγητό. Κάτι ξύλινοι πάγκοι για τραπέζια. Νομίζω πως όλοι σκεφτήκαμε την εκδοχή της μεταβολής αλλά δεν. Στο πρώτο κατάστρωμα η ίδια μπίχλα, πλην εδώ θα φυσάει ενίοτε και κάποιο αεράκι. Στο πάνω κατάστρωμα: το πιλοτήριο, οι δύο μοναδικές καμπίνες και ο καμπινές. Ο μικρός Μάλεκ μου δίνει τα κλειδιά της καμπίνας μας και της τουαλέτας. Εκτός από μας και τα πέντε κορίτσια της διπλανής καμπίνας, την τουαλέτα και το ντους μπορούν να τα χρησιμοποιούν μονάχα ο καπετάνιος και η πάνχοντρη κυρία του.Και οι υπόλοιποι επιβάτες;Ο Μάλεκ κάνει μια αόριστη κίνηση, δείχνοντας προς τη λίμνη.

Είμαι στη γέφυρα δίπλα στο πιλοτήριο. Θέση στρατηγικής σημασίας για το φωτογραφικό μου βίτσιο. Αυτή τη στιγμή, το κλαρκ βγάζει, ξαναβάζει, τοποθετεί και επανατοποθετεί τα ξύλινα κλουβιά ενώ συγχρόνως, κάτω απ τα μεταλλικά σαγόνια του, κυκλοφορεί αλαφιασμένο το γηγενές πλήθος διεκδικώντας μια θέση στ’ άχυρα των κλουβιών. Άνθρωποι, μπόγοι, εμπορεύματα, κατσίκες, όλα ένα! Όσο για μας, τα συναισθήματα ταλαντεύονται ανάμεσα στην ανακούφιση και την ενοχή για την προνομιακή μας θέση. Το πρόβλημά μας τώρα είναι το πώς θα κοιμηθούμε τέσσερα άτομα σε δυο στενές κουκέτες. Πρόβλημα πολυτελείας, φυσικά, όταν βλέπεις τι γίνεται από κάτω μας.

Αφού στοιχήθηκαν απαξάπαντα τα καφάσια, το κλαρκ μπήκε τελευταίο και χώρεσε τσίμα τσίμα.

Η καμπίνα μας δεν είναι δα και ότι καλύτερο αλλά οπωσδήποτε έτη φωτός μακράν του υπόλοιπου πλοίου. Διαθέτει κλιματισμό μπλοκαρισμένο σταθερά σε θερμοκρασία Βόρειου Πόλου και κάποιον νιπτήρα που πότε έχει λίγο νερό και πότε καθόλου.

Στις δύο κουκέτες μόνο νάνοι μπορούν να κοιμηθούν χωρίς πρόβλημα και τα φωτιστικά για διάβασμα υποψιάζομαι ότι δεν λειτούργησαν ποτέ. Τα δε ντουλαπάκια φιλοξενούν άνετα το ένα πέμπτο των αποσκευών μας. Τέλος πάντων, κι έτσι καλά είναι. Σε σχέση με το υπόλοιπο πλοίο εδώ είναι ένας παράδεισος.

Δεν έμαθα πώς και τίνος ιδέα ήταν να διοριστώ κλειδοκράτωρ και διαχειριστής της μοναδικής τουαλέτας: μια από τις πιο σημαντικές αρμοδιότητες που μπορεί να έχει κάποιος εδώ μέσα! Αν δεν κλειδώνουμε, λέει, την τουαλέτα δεν θα βρούμε ποτέ την ευκαιρία… Καλά, και τόσος κόσμος;.. Τέλος πάντων, με τα πολλά, το Γιάπεϊ Κουήν ξεκίνησε με πέντε ώρες καθυστέρηση.

Κοιμήθηκα στο πάτωμα, με την Ισαβέλλα φυσικά, όπου όλες οι απόπειρες ν’ αναπτυχθεί το σώμα μου σε μια ευθεία απέβησαν άκαρπες. Ξυπνήσαμε βίαια απ τη μπουρού κι απ το χτύπημα στην πόρτα. Οι αλλοδαπές γειτόνισσες ήθελαν το κλειδί της τουαλέτας. Φτου, εννιά άτομα τώρα πρέπει να πάρουμε σειρά! Υπομονή μέχρι τελικής καταπτώσεως!

ΤΑ ΓΙΑΜ

Έχουμε προσαράξει σ’ ένα παραλίμνιο σημείο αλλά πέρα από ένα υπαίθριο κουρείο κοντά στην όχθη και κάτι σαν ψιλικατζίδικο δεν διακρίνω τίποτα που να θυμίζει έστω και χωριό. Το Γιάπεϊ Κουήν έχει ρίξει τον καταπέλτη του μέσα στο νερό αφού δεν υπάρχει κανενός είδους προβλήτα να τον αποθέσει.

Στο χωματόδρομο που φτάνει μέχρι τη λίμνη περιμένουν καμιά δεκαριά φορτηγά υπερφορτωμένα με γιαμ. Το γιαμ είναι ένα είδος τεράστιου και επιμήκους γεώμηλου που θρέφει αυτή την περιοχή της Αφρικής εδώ και αιώνες. Εν ολίγοις, έχουμε προσαράξει σ’ ένα απ τα σημεία της λίμνης όπου συγκεντρώνεται η παραγωγή του.

Η αλυσίδα φόρτωσης έχει ως εξής: Δυο τρεις εργάτες πάνω στην καρότσα του κάθε οχήματος φορτώνουν τις τεράστιες τσίγκινες λεκάνες που ισορροπούν στα κεφάλια των γυναικών. Οι δε γυναίκες μεταφέρουν ξυπόλητες το φορτίο τους μέσα στο Γιάπι Κουήν, περνώντας μέσα απ το νερό, και τις φέρνουν στα τελάρα, μέχρι την «τρίτη θέση» που λέγαμε. Εδώ, κάποιοι άλλοι εργάτες, τις πετάνε από χέρι σε χέρι με ταλέντο ζογκλέρ και τις στοιβάζουν, μια στρώση γιαμ, μια στρώση άχυρο. Αυτή η μυρμηγκιά κράτησε πάρα πολλές ώρες μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι το Γιάπεϊ Κουήν έχει κολλήσει απ το βάρος του στον πάτο της λίμνης.

ΤοΜαράκι:

Ο καπετάνιος προσπαθούσε με διάφορες μανούβρες να το ξεκολλήσει και κάποια στιγμή, μετά από δυο τρεις ώρες, το κατάφερε.

Δεν προλαβαίνουμε όμως να πιστέψουμε στην τύχη μας και το βλέπουμε να ξαναπροσεγγίζει την όχθη από ένα άλλο σημείο λίγα μέτρα πιο κει. Πάμε στον καπετάνιο και του λέμε τι γίνεται; κι αυτός μας λέει πως δεν έχει τελειώσει το φόρτωμα, πρέπει να φορτώσει κι άλλο. Να μην τα πολυλογώ, αυτή η διαδικασία κράτησε από τις έντεκα το πρωί μέχρι τις οκτώ το βράδυ όπου τελικά, ω του θαύματος, παρ’ όλο που τώρα είχε πολύ περισσότερο βάρος, μετά από πολλές μανούβρες ξεκόλλησε.

Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Παρ’ ότι κλειδοκράτορας πήγα στην τουαλέτα τελευταίος για να διαπιστώσω πόσο δίκιο είχαν οι προηγούμενοι που είχαν φρικάρει. Και καλά, με τη δική μου βρώμα μπορώ να συνυπάρξω επί δυο εικοσιτετράωρα αλλά κατά τα άλλα;

Σάτσο: Αν πας να κάνεις το μπάνιο σου και πατήσεις ξυπόλητος σ’ αυτή τη σκουριασμένη από τα κάτουρα λαμαρίνα ίσως να πρέπει να σε ακρωτηριάσουν μετά για να γλυτώσεις τα χειρότερα.

ΤοΜαράκι: Αποφασίσαμε να βγούμε έξω, στο χωριό. Βουτήξαμε κανονικά μέχρι το γόνατο. Εγώ είχα ανεβάσει το παντελόνι, το ίδιο κι η Ισαβέλλα. Γίναμε χάλια, αλλά δεν βαριέσαι… Βγήκαμε στην ακτή, κάναμε βόλτα σ’ ένα χωριό και επισκεφτήκαμε το σχολείο όπου είδαμε τα παιδάκια και μιλήσαμε και λίγο με το δάσκαλο. Ήτανε γενικά πολύ καλοσυνάτοι κι ευγενικοί άνθρωποι.

Ισαβ: Έχει νυχτώσει και το φόρτωμα συνεχίζεται με τους προβολείς του πλοίου. Οι γυναίκες για να περάσουν από τα φορτηγά μέσα στο πλοίο μπαίνουνε στο νερό μέχρι λίγο πιο κάτω απ το στήθος. Βρεγμένες με κολλημένα τα ρούχα και τις πατάτες στο κεφάλι.

Οι άντρες ανεβασμένοι πάνω στα κασόνια… Τις στοιβάζουνε με πολύ στυλ, έτσι, με κάποια γεωμετρική διάταξη. Και μόλις αδειάζουν οι λεκάνες, ξανά οι γυναίκες μες το νερό. Αυτή η αλυσίδα παραγωγής συνεχίζεται εδώ και ώρες…

Ζυρ.: Το λεγόμενο εστιατόριο βρίσκεται στον κάτω όροφο. Στη μπόχα που λέγαμε. Δεν ξέρω τι θα κάνετε σεις, δηλώνω, εγώ θα φάω αυγά βραστά. Είναι το μόνο φαγώσιμο από το οποίο δεν κινδυνεύω. Αλάτι, πιπέρι και ρίγανη, ακόμη και λάδι ελιάς έχω ακόμη στη καβάτζα μου. Δύο μερόνυχτα αυγά βραστά; Ναι, και οτιδήποτε συσκευασμένο. Ευτυχώς που όλο και κάποια μπισκότα και ξηροί καρποί έχουν ξεμείνει στα σακίδιά μας. Ας χάσουμε και κάνα κιλό, τι έγινε;

ΕΛΛΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Ονειρεύτηκα πως ήμουν σε κάποιο νησί των Κυκλάδων και φωτογράφιζα ασβεστωμένα ξωκλήσια όταν η μπουρού μ’ έκανε να τιναχτώ. Πού βρισκόμαστε; Ένα από τα κορίτσι της διπλανής καμπίνας μας χτυπά την πόρτα. Κατάλαβα! Το κλειδί της τουαλέτας! Μόμεντ, πληζ! Ας πρόσεχα!

Έχουμε προσαράξει στο Κετεκράτσι, το μεγαλύτερο λιμνοχώρι της διαδρομής, κι απ’ όσο αντιλαμβάνομαι, αυτή τη φορά δεν πρόκειται για τις γιγαντοπατάτες. Στην όχθη περιμένει ένα φορτηγό με μηχανήματα. Βλέπω και μερικούς στραπατσαρισμένους λευκούς να διαπραγματεύονται με τον καπετάνιο φωνασκώντας. Οσφραίνομαι μπλέξιμο. Ανάμεσα στους λευκούς είναι κι ένας κτηνώδης τύπος με σβέρκο ταύρου που λες κι έχει ανατραφεί μέσα σε παλαίστρα.

Ισαβέλλα: Ενώ το πλοίο έχει υπερφορτωθεί με τα γιαμ τώρα φορτώνει επιπλέον τον εξοπλισμό ενός συνεργείου Τούρκων που, για λογαριασμό μιας γερμανικής εταιρείας, εγκαθιστούν τηλεοπτικές κεραίες στη Γκάνα. Από τη θέση που είμαστε δεν φαίνεται το πώς είναι δυνατόν να μπει έστω κι ένας όρθιος. Ωστόσο το κλαρκ εξακολουθεί να φέρνει εξαρτήματα.

Κατά έναν τρόπο που δεν αντέχει, ούτε στη λογική αλλά ούτε καν στην αντιεπιστημονική φαντασία, όλος αυτός ο εξοπλισμός των Τούρκων, συν το κλαρκ, χώρεσαν! Κι όχι μόνο χώρεσαν αλλά παρεισέφρησαν νταηλίδικα κι άλλοι επιβάτες, κυρίως γυναίκες. Και, βεβαίως, το Γιάπεϊ Κουήν ξανακόλλησε στον πάτο. Και δώστου μανούβρες!

ΤοΜαράκι: Ανεβήκανε λοιπόν και οι Τούρκοι πάνω στο σαπιοκάραβό μας με τα μηχανήματά τους και μια γεννήτρια... Πώς χωρέσανε δεν ξέρω. Ακόμα δεν το 'χουμε χωνέψει. Εν πάση περιπτώσει, με το που βρεθήκανε πάνω και είδανε την μπίχλα που επικρατούσε πάθανε έναν ψιλοπανικό. Είδαμε τον εργοδηγό τους να προσπαθεί να δωροδοκήσει τον καπετάνιο να βρει κάποια άκρη, κάποια καμπίνα, να βγάλει το προσωπικό του πλοίου έξω για να κοιμηθεί αυτός.

ΟΣ ΓΚΕΛΝΤΙΝ

Πριν από λίγο εκδηλώθηκε μια ανταρσία των γυναικών, των μαύρων γυναικών. Ανέβηκαν εδώ πάνω, στη λεγόμενη πρώτη θέση, φωνάζοντας, χτυπώντας πόρτες και απειλώντας. Όταν πήγα ν' ανοίξω την πόρτα να δω τι τρέχει μου τηνε βροντήξανε κατάμουτρα θεωρώντας με ευνοούμενο του καπετάνιου. Η κατάσταση είναι μάλλον εκτός ελέγχου και κείνο που μας εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι στο κίνημα παίρνουν μέρος μόνο γυναίκες. Οι άντρες στην κοσμάρα τους. Είμαστε σαν εγκλωβισμένοι μες την καμπίνα. Κανείς μας δεν έχει όρεξη να βγει έξω. Βρωμάει μπαρούτι.

Δυο ώρες αργότερα η οχλοβοή έχει σιγήσει και το Γιάπεϊ Κουήν πλέει στ’ ανοιχτά. Κάνω ν’ ανοίξω αλλά η πόρτα δεν με υπακούει με τη συνήθη ευκολία. Απ’ έξω είναι οριζοντιωμένη μια πάνχοντρη μαύρη η οποία μάλιστα ενοχλείται από την αξίωσή μου να βγω. Κάτι μου λέει τσαντισμένη στη γλώσσα της. Νομίζω ότι με βρίζει. Λες και φταίω εγώ για την έλλειψη ζωτικού χώρου. Όλο το κατάστρωμα είναι κατειλημμένο από τις οριζοντιωμένες γηγενείς. Δεν πέφτει καρφίτσα.

Οι Τούρκοι είναι απελπισμένοι. Πιάνουμε κουβέντα, ος γκελντίν καρντάς, Φενέρ Μπαξέ, και τέτοια. Ο κτηνώδης που μοιάζει με παλαιστή έχει μια φωνίτσα πουλιού και φαίνεται πολύ καλό παιδί. Όλοι τους είναι από τα βάθη της Ανατολίας. Μετανάστες στη Γερμανία κι από τη Γερμανία στα εδώ κάτεργα. Τα ‘χουν φτύσει απ την ταλαιπωρία και την κούραση. Δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να γυρίσουν στην πατρίδα αλλά έχουν οικογένειες και πρέπει να τις θρέψουν. Μαγνητόφωνο: